Ja swoją do tej pory najważniejszą rozmowę odbyłam z moim obecnym pracodawcą. Od tej rozmowy zależało bardzo wiele w moim życiu i mogę powiedzieć, że dużo ona zmieniła. Szłam na nią pełna wątpliwości i niepewności. Dzięki tej rozmowie otrzymałam pracę do której mam niedaleko, lepszą pensję a przede wszystkim możliwość spędzania większej ilości czasu z córką.

Ja swoją do tej pory najważniejszą rozmowę odbyłam z moim obecnym pracodawcą. Od tej rozmowy zależało bardzo wiele w moim życiu i mogę powiedzieć, że dużo ona zmieniła. Szłam na nią pełna wątpliwości i niepewności. Dzięki tej rozmowie otrzymałam pracę do której mam niedaleko, lepszą pensję a przede wszystkim możliwość spędzania większej ilości czasu z córką.

Pamiętam jak dziś to był ciepły wiosenny dzień. Jeśli się nie mylę słońce zagościło pierwszy raz na niebie po długiej zimie. Siedziałam na ławce i z grupy znajomych osób z klasy podszedł do mnie nieznany chłopak. W ręku trzymał kartkę z napisem "co słychać? dlaczego siedzisz sama?". Pomyślałam, że skoro otrzymałam pytanie na kartce to również mu odpiszę. I tak zaczęła się nasza "kartkowa" rozmowa. Nim się zorientowałam zapisaliśmy pół zeszytu mniej lub bardziej ambitnym dialogiem ;) Spojrzałam na zegarek i minęła już godzina! Szybko rzuciłam okiem na nieznajomego kolegę i krzyknęłam, że muszę już pędzić. Nieznajomy z nieruchomiał i popatrzył na mnie, miałam wrażenie że chciał coś powiedzieć. Była cisza, napisał jedynie na karce dużymi literami "ja nie słyszę".
Do dziś się przyjaźnimy, a ja zrozumiałam jak ważne są rozmowy z drugim człowiekiem.

Pamiętam jak dziś to był ciepły wiosenny dzień. Jeśli się nie mylę słońce zagościło pierwszy raz na niebie po długiej zimie. Siedziałam na ławce i z grupy znajomych osób z klasy podszedł do mnie nieznany chłopak. W ręku trzymał kartkę z napisem "co słychać? dlaczego siedzisz sama?". Pomyślałam, że skoro otrzymałam pytanie na kartce to również mu odpiszę. I tak zaczęła się...

Odbyłam w swoim życiu wiele rozmów tych ważnych i ważniejszych. Każdą z nich mogłabym nazwać pewnego rodzaju lekcją, ponieważ wnosiły one do mojego życia coś ważnego. Ta dla mnie najważniejsza była przeprowadzona z bardzo bliską mi osobą i dotyczyła sensu dążenia do celu mimo wszystko. Osoba ta uświadomiła mi dwie bardzo ważne rzeczy, o których staram się nie zapominać: że nie warto jest iść do przodu nie patrząc na ponoszone przy tym koszty. Trzeba znać umiar i umieć przystopować w odpowiednim momencie. Nie wolno też odtrącać pomocy życzliwych osób. One chcą pomóc, często nie poradzimy sobie beż nich, ale nie zawsze zdajemy sobie z tego sprawę.

Odbyłam w swoim życiu wiele rozmów tych ważnych i ważniejszych. Każdą z nich mogłabym nazwać pewnego rodzaju lekcją, ponieważ wnosiły one do mojego życia coś ważnego. Ta dla mnie najważniejsza była przeprowadzona z bardzo bliską mi osobą i dotyczyła sensu dążenia do celu mimo wszystko. Osoba ta uświadomiła mi dwie bardzo ważne rzeczy, o których staram się nie zapominać: że...

Czytając polecenie konkursowe od razu przypomniała mi się rozmowa z moja nauczycielką. Miałam wtedy 15 lat i przed lekcją napisałam na tablicy PEGI ( tak przezywali nauczycielkę uczniowie - buła ruda). Wybuchła z tego niezła afera ale miałam straszne wyrzuty sumienia i po kilku nieprzespanych nocach poszłam do niej i przyznałam się, że to ja napisałam ten tekst na tablicy.

Czytając polecenie konkursowe od razu przypomniała mi się rozmowa z moja nauczycielką. Miałam wtedy 15 lat i przed lekcją napisałam na tablicy PEGI ( tak przezywali nauczycielkę uczniowie - buła ruda). Wybuchła z tego niezła afera ale miałam straszne wyrzuty sumienia i po kilku nieprzespanych nocach poszłam do niej i przyznałam się, że to ja napisałam ten tekst na tablicy.

Moja najważniejsza rozmowa była nie do końca moją rozmową. Toważyszyłam znajomej, która straciła narzeczonego w głupim wypadku. Nie potrafiła sobie poradzic z jego statą, aż przyśnił jej się i powiedział "Idź na pielgrzymkę". Poszła. I towarzyszyłam jej podczas rozmowy z mądrym kapłanem. Rozmawiali o stracie, o śmierci, która przychodzi za wcześnie, o bólu, tęsknocie i niezrozumieniu. Po tej rozmowie, ona zaczęła odnajdywać spokój. Powoli. A ja? Choć byłam biernym obserwatorem dużo zapamiętałam. Inaczej patrzę na śmierć bliskich, choć ciagle nie jestem na to gotowa. Ale na pewno nieco bardziej przygotowana.

Moja najważniejsza rozmowa była nie do końca moją rozmową. Toważyszyłam znajomej, która straciła narzeczonego w głupim wypadku. Nie potrafiła sobie poradzic z jego statą, aż przyśnił jej się i powiedział "Idź na pielgrzymkę". Poszła. I towarzyszyłam jej podczas rozmowy z mądrym kapłanem. Rozmawiali o stracie, o śmierci, która przychodzi za wcześnie, o bólu, tęsknocie i...

- A więc to koniec?
- Nie ma końców bez początków.
- W takim razie, dlaczego jest Bóg?
- Nikt tego nie udowodnił.
- Podobnie jak braku końców bez początków.
- A więc to koniec.

Ważna, lecz nic nie wnosząca rozmowa pomiędzy blisko dalekimi dla siebie ludźmi.

- A więc to koniec?
- Nie ma końców bez początków.
- W takim razie, dlaczego jest Bóg?
- Nikt tego nie udowodnił.
- Podobnie jak braku końców bez początków.
- A więc to koniec.

Ważna, lecz nic nie wnosząca rozmowa pomiędzy blisko dalekimi dla siebie ludźmi.

Takich rozmów w moim życiu było wiele i zawsze odbywały się w tym samym miejscu…w konfesjonale. To tam Pan Bóg, przez osobę księdza, daje mi wskazówki jak być lepszym człowiekiem i jak radzić sobie z trudnościami. Kieruje mnie na właściwą ścieżkę i wlewa pokój w moje serce. Siedem lat temu miałam pewien problem, ale z nikim nie chciałam o nim rozmawiać. Idąc do spowiedzi również nie miałam zamiaru o tym rozmawiać. Jednak trafiłam na bardzo sympatycznego księdza, który tak zręcznie pokierował tą spowiedzią, że w końcu wyrzuciłam z siebie to, co mnie gnębiło. Dzięki temu nieznajomemu księdzu odeszłam od konfesjonału ze spokojem i radością w sercu. Łzy płynęły mi ze wzruszenia, bo wiedziałam, że wszystko dobrze się ułoży. Pan Bóg działa przez ludzi, trzeba tylko Mu zaufać i dać się poprowadzić.

Takich rozmów w moim życiu było wiele i zawsze odbywały się w tym samym miejscu…w konfesjonale. To tam Pan Bóg, przez osobę księdza, daje mi wskazówki jak być lepszym człowiekiem i jak radzić sobie z trudnościami. Kieruje mnie na właściwą ścieżkę i wlewa pokój w moje serce. Siedem lat temu miałam pewien problem, ale z nikim nie chciałam o nim rozmawiać. Idąc do spowiedzi...

Za najważniejszą rozmową stoją ważne decyzje, ważne wydarzenia, gra o życie, o przyszłość, o wszystko co ważne. Koniec końców niezależnie od przebiegu, decyzję podejmuje się samemu i czego by nie dotyczyła rozmowa, to jest to wstęp do tego co się postanowi i niekiedy, a w niektórych przypadkach często na to rzutuje. Na każdym etapie życia zdarza się rozmowa najważniejsza na teraz, ale najważniejsza w ogóle - jedna - taka rozmowa w moim przypadku, to rozmowa ze sobą samym - myśli z myślą, kiedy jedna myśl pyta drugą myśl, a druga odpowiada lub się zastawia i milczy, i brak odpowiedzi. Koniec końców jednak zawsze jest jakaś decyzja, bo brak decyzji to też decyzja. Najważniejszą rozmową dla mnie była rozmowa z samym sobą i może, to że była, nie jest określeniem poprawnym, bo to wciąż trwająca rozmowa.

Za najważniejszą rozmową stoją ważne decyzje, ważne wydarzenia, gra o życie, o przyszłość, o wszystko co ważne. Koniec końców niezależnie od przebiegu, decyzję podejmuje się samemu i czego by nie dotyczyła rozmowa, to jest to wstęp do tego co się postanowi i niekiedy, a w niektórych przypadkach często na to rzutuje. Na każdym etapie życia zdarza się rozmowa najważniejsza na...

Dla mnie najważniejszą rozmową była ta, która odbyła się gdy było już za późno... To rozmowa z moim tatą, a właściwie monolog, bo wczoraj minęło sześć lat odkąd nie ma go ze mną. Ta rozmowa nie odbyłaby się gdyby nie spotkanie z terapeutą, gdyby nie uświadomienie mi faktu, że nie przeżyłam prawidłowo żałoby.
To było bardzo trudne. Trudno było powiedzieć mi słowo, choć jedno, bo łkałam. Skąd te łzy? Trudno było mi tupnąć nogą. Chociaż czułam złość, że tak szybko odszedł. Że nie zdążyłam się pożegnać. Że nie doczekał mojej matury, że nie doczekał mojego absolutorium. Przecież to dzięki niemu byłam tam gdzie byłam. To on uczył się ze mną, to on wlał pasję do nauki. Byłam zła na niego, przecież był moim najlepszym przyjacielem. Ale w końcu mówiłam, mówiłam na głos, że tęsknię, że żałuję, że nie byłam gotowa na walkę z jego nowotworem i oddaniu się jemu w całości podczas tej walki. Mówiłam, że mi przykro, że uciekałam z domu, kiedy mogłam, że nie mogłam patrzeć jak niknie w oczach i odchodzi. Odkryłam w sobie złość, powiedziałam mu o niej. Ile mnie to kosztowało. Ile kosztuje mnie to nadal, ale że uczę się żyć bez niego, chociaż brakuje mi jego słów, jego luzu, jego uścisku dłoni. Powiedziałam to co zawsze chciałam. I co najważniejsze, czułam się przez niego wysłuchana i czułam po wszystkim, jego dotyk, przytulenie i wybaczenie.

Dla mnie najważniejszą rozmową była ta, która odbyła się gdy było już za późno... To rozmowa z moim tatą, a właściwie monolog, bo wczoraj minęło sześć lat odkąd nie ma go ze mną. Ta rozmowa nie odbyłaby się gdyby nie spotkanie z terapeutą, gdyby nie uświadomienie mi faktu, że nie przeżyłam prawidłowo żałoby.
To było bardzo trudne. Trudno było powiedzieć mi słowo, choć...

To było wieki temu, w okolicy jednej z chatek studenckich. Ona była harcerką a ja długowłosym nastolatkiem, który tydzień wcześniej uświadomił sobie, że ma problem z alkoholem. Zaczęło się od podzielenia opinią na temat pięknie ugwieżdżonego nieba tamtej nocy. Potem przedstawiliśmy się sobie, a zaraz potem rozmowa przeszła na temat mroków naszych dusz. Ja miałem problem z sobą, ona miała podobny problem w rodzinie - za sobą. Bardzo mocna, kopiąca rozmowa. Dała mi ogromne siły na kilka miesięcy.

To było wieki temu, w okolicy jednej z chatek studenckich. Ona była harcerką a ja długowłosym nastolatkiem, który tydzień wcześniej uświadomił sobie, że ma problem z alkoholem. Zaczęło się od podzielenia opinią na temat pięknie ugwieżdżonego nieba tamtej nocy. Potem przedstawiliśmy się sobie, a zaraz potem rozmowa przeszła na temat mroków naszych dusz. Ja miałem problem z...