Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Nina
Kasia
fantastyczna
Cassie
worldmadbooks

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Nina
Kasia
fantastyczna
Cassie
worldmadbooks

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Byłam ekspertem od budowy domków na drzewie czy tajnych baz w zakątkach lasu. Zawsze podczas zabaw brakowało nam chłopców, wiec pełniłam rolę przywódcy, którym najczęściej był Piotruś Pan oczywiście! Razem z naszą załogą ratowaliśmy z rąk piratów indiańskie księżniczki, walczyliśmy z potworami leśnymi. Nieraz nawet sama byłam jednym ze złowrogich piratów, albo odważnym synem wodza plemienia Indian! A zawsze po zwyciężonej bitwie rozpalaliśmy ognisko na skraju lasu, a przyjazne syreny śpiewały nam cały wieczór.
Nie potrzebowałam lecieć do Nibylandii, bo nasza wyobraźnia pozwalała nam tworzyć ją niedaleko domu :)
Ahoj przygodo!

Byłam ekspertem od budowy domków na drzewie czy tajnych baz w zakątkach lasu. Zawsze podczas zabaw brakowało nam chłopców, wiec pełniłam rolę przywódcy, którym najczęściej był Piotruś Pan oczywiście! Razem z naszą załogą ratowaliśmy z rąk piratów indiańskie księżniczki, walczyliśmy z potworami leśnymi. Nieraz nawet sama byłam jednym ze złowrogich piratów, albo odważnym...

W latach 80 chyba pod koniec, był grany serial Robin z Sherwood. Wszystkie kochałyśmy się zabójczo w tym przystojniaku.Grał go Michael Praed, najsłynniejszy telewizyjny Robin Hood. Unawiałyśmy się z dziewczynami na huśtawkch i udawłyśmy że gramy na rączych junakach. Oczywiście, każda chciała być Robinem, tylko czasem Marion.Najczęściej więc było dwóch lub trzech Robin Hoodów.Im wyżej się wznosiłam tym szybciej gnałam, potem skakałyśmy, że niby podobnie jak Robin z drzew. Latalyśmy z kijami, czasem na drzewo udało się wdrapać.Marzyłam, że jestem sprytna, wysportowana i mam wielkie serce jak mój bohater, a nasze podwórko to wielki las. Choć Roobin Hood doczekał się wielu wersji, w tym ekranizacji (gwiazdorska z Costnerem) , ta stara z Praedem, z jego długimi ciemnymi włosami i tajemniczo zamglonym lasem na zawsze pozostanie w mojej pamięci.

W latach 80 chyba pod koniec, był grany serial Robin z Sherwood. Wszystkie kochałyśmy się zabójczo w tym przystojniaku.Grał go Michael Praed, najsłynniejszy telewizyjny Robin Hood. Unawiałyśmy się z dziewczynami na huśtawkch i udawłyśmy że gramy na rączych junakach. Oczywiście, każda chciała być Robinem, tylko czasem Marion.Najczęściej więc było dwóch lub trzech Robin...

Moje przygody zmieniały się wraz z moimi zainteresowaniami. Ale zawsze chciałam być silną Zosią Samosią. Jeszcze lepiej, jak do rozwiązania była zagadka. Najlepiej jak mogłam się przy tym wybiegać. Lubiłam sobie wyobrażać, że moje decyzje i działania ratują lub znacząco zmieniają świat, który sobie wymyśliłam. Nie byłam wielbicielką księżniczek, chociaż i na królewskich dworach można było napotkać skandale i machlojki. Dlatego preferowałam role szpiega. Nie obyło się też bez pirackich przygód z racji tego, że miałam blisko do morza, a szerokie wody to moja pierwsza miłość. Tak naprawdę najfajniejsze w tym wszystkim było to, że mogłam być kim tylko zechcę, kimś, kogo wcale nie przypominałam w prawdziwym życiu!

Moje przygody zmieniały się wraz z moimi zainteresowaniami. Ale zawsze chciałam być silną Zosią Samosią. Jeszcze lepiej, jak do rozwiązania była zagadka. Najlepiej jak mogłam się przy tym wybiegać. Lubiłam sobie wyobrażać, że moje decyzje i działania ratują lub znacząco zmieniają świat, który sobie wymyśliłam. Nie byłam wielbicielką księżniczek, chociaż i na królewskich...

Od zawsze byłam bardzo zamkniętym w sobie dzieckiem. Nie potrafiłam bawić się z innymi dziećmi, prawie zawsze byłam sama, bałam się, że inni mnie nie polubią, więc nawet nie próbowałam nawiązywać z nimi kontaktu. W takich chwilach chciałam zostać kosmonautą i polecieć w kosmos. Wierzyłam, że byłabym tam szczęśliwa. Mogłabym wziąć ulubione zabawki i książki, nic poza tym. Nie byłoby tam innych dzieci, tak innych ode mnie, nie musiałabym czuć się dziwnie, gdy mama była smutna, że bawię się sama, nie musiałabym zastanawiać się, dlaczego nie jestem taka jak inni. Mała Ja nie myślała o jedzeniu i innych przyziemnych rzeczach, wierzyła, że tylko lecąc w kosmos będzie szczęśliwa, z dala od tych wszystkich ludzi, którzy oceniają każde jej zachowanie, którzy krytykują, wyśmiewają i każą na siłę się zmieniać. Wierzyła, że to jedyny sposób, aby spełnić marzenia. Jednak na szczęście mama pokazała mi, że stojąc na ziemi, także można sięgnąć gwiazd i że bycie szczęśliwym nie jest równoznaczne z samotnością.

Od zawsze byłam bardzo zamkniętym w sobie dzieckiem. Nie potrafiłam bawić się z innymi dziećmi, prawie zawsze byłam sama, bałam się, że inni mnie nie polubią, więc nawet nie próbowałam nawiązywać z nimi kontaktu. W takich chwilach chciałam zostać kosmonautą i polecieć w kosmos. Wierzyłam, że byłabym tam szczęśliwa. Mogłabym wziąć ulubione zabawki i książki, nic poza tym....

Moim marzeniem było pozostać górskim biegaczem, a zarazem programistą. Każdego dnia przed snem widziałem siebie biegającego po górach, rozkoszując się tymi pięknymi widokami, wdychając czyste powietrze i bycie blisko z przyrodą. Koniec dnia zawsze widziałem jak tworzę programy w komputerze,ponieważ od najmłodszych lat interesowało mnie programowanie. Niby nic szczególnego,ale żyjemy w czasach deadline wszystko na czas.Zatracamy się w codzienności dlatego moje marzenie pozostało, aż do dzisiaj czyli wolność, ponieważ taka rekreacja daje mi więcej niż oczekiwałbym marząc o milionach, nic nie da tyle radości co sport i zdrowie. Dlatego warto marzyć o czymś co zawsze możemy osiągnąć. Więc wędrowca i mędrzec w jednym, a po godzinach biegu programista.

Moim marzeniem było pozostać górskim biegaczem, a zarazem programistą. Każdego dnia przed snem widziałem siebie biegającego po górach, rozkoszując się tymi pięknymi widokami, wdychając czyste powietrze i bycie blisko z przyrodą. Koniec dnia zawsze widziałem jak tworzę programy w komputerze,ponieważ od najmłodszych lat interesowało mnie programowanie. Niby nic...

Pamiętam, że od dziecka mówiłam, że wynajdę miksturę, która zatrzyma proces starzenia się i utrzyma nas w wieku, w którym wypiliśmy magiczny napój. Naprawdę szczerze wierzyłam w to, że coś takiego można stworzyć i wierzyłam, że to ja będę tą osobą. Tak więc marzyłam o przygodzie stworzenia mikstury, która uratuje wszystkich ludzi przed śmiercią.

Pamiętam, że od dziecka mówiłam, że wynajdę miksturę, która zatrzyma proces starzenia się i utrzyma nas w wieku, w którym wypiliśmy magiczny napój. Naprawdę szczerze wierzyłam w to, że coś takiego można stworzyć i wierzyłam, że to ja będę tą osobą. Tak więc marzyłam o przygodzie stworzenia mikstury, która uratuje wszystkich ludzi przed śmiercią.

Od dziecka byłem wielkim miłośnikiem historii, a zwłaszcza średniowiecza. Dlaczego? Ponieważ chyba jak każdy chłopiec marzyłem o wzięciu udziału w epickiej bitwie. Marzenie to podsycały we mnie najpierw szkolne lektury (niezawodny Sienkiewicz), a z czasem odkryłem fantastykę, która zaspokoiła moje zapotrzebowanie na heroiczność. W dziecięcej wyobraźni ramię w ramię z Aragornem broniłem Helmowego Jaru. Razem z Conanem zdobywałem Aquilonię. Swoim wyimaginowanym mieczem wspierałem Beowulfa, króla Artura i Geralta.
W międzyczasie dorosłem, ukończyłem szkołę, potem studia historyczne, a od kilku lat bawię się w rekonstrukcję. Marzenia się spełniają.

Od dziecka byłem wielkim miłośnikiem historii, a zwłaszcza średniowiecza. Dlaczego? Ponieważ chyba jak każdy chłopiec marzyłem o wzięciu udziału w epickiej bitwie. Marzenie to podsycały we mnie najpierw szkolne lektury (niezawodny Sienkiewicz), a z czasem odkryłem fantastykę, która zaspokoiła moje zapotrzebowanie na heroiczność. W dziecięcej wyobraźni ramię w ramię z...

Dzieckiem będąc należałam do swego rodzaju gangu.
Mieszkałam w ogromnym blokowisku, ciągnącym się na trzy strony, który otaczał na podobieństwo gniazda małe podwórko. Okolone niemal ze wszystkich stron, odizolowane od ulicy i zgiełku, wydawało się innym światem. W środku dwie piaskownice, huśtawki i drabinki, traktowane po macoszemu. Bo nasze ulubione miejsca to były skrytki pod balkonami, krzaczory z pnących się róż i takie zwykłe krzaki też, rabatki w których chowały się prychające tygrysy, rwące rzeki w postaci poobijanego chodnika okalającego niby wyspę mały placyk w centrum, taki zamek, i wspaniały hydrant z życiodajną wodą. A myśmy były starymi wiedźmami na motorach, jeżdżącymi po lasach i dżunglach, przebijającymi się przez pnącza i gałęzie, które stały na straży biednych maluchów zamkniętych w kręgach pustyni. I piknikowały. Wyprowadzały swoje bestie, znaczy chomiki, na pojedynki wśród traw. Przy okazji wypasałyśmy swoje owce, to jest takie zwyczajne reklamówki, które dziwnymi prądami uniesione polatywały nad blok i znikały w innym, tym nudniejszym świecie. W świecie dorosłych.
I nigdy nie wracały.
Zdaje się więc, że chciałam być wiedźmą z własnym stadem. Jeszcze nie jestem aż tak wiekowa, jak byłam dawniej w swojej wyobraźni, więc kto wie, kto wie...?

Dzieckiem będąc należałam do swego rodzaju gangu.
Mieszkałam w ogromnym blokowisku, ciągnącym się na trzy strony, który otaczał na podobieństwo gniazda małe podwórko. Okolone niemal ze wszystkich stron, odizolowane od ulicy i zgiełku, wydawało się innym światem. W środku dwie piaskownice, huśtawki i drabinki, traktowane po macoszemu. Bo nasze ulubione miejsca to były...

Będąc dzieckiem ,a dokładniej sześciolatką zakochaną w bajkach Disneya ,uwielbiałam wyobrażać sobie ,że przeznaczona mi jest przygoda rodem z baśni.
Nieraz krzyczałam na dynie rosnącą w babcinym ogródku ,lecz ona jakby na wyraz buntu czy złości nie chciała przemienić się w karocę Kopciuszka.
Groźby ,ani prośby nie działały również na wielki dywan leżący w salonie. Nie przeszkodziło mi to jednak w wyobrażaniu sobie ,że wzlatuję na nim wysoko w niebo i kradnę troszeczkę blasku Słońcu.
Zawsze gdy byłam chora udawałam ,że otulająca mnie ciasno kołdra to nie pierzyna , a sieć rybacka ,która owinęła się wokół mego pięknego ogona- atrybutu syreny, oczywiście. Może za sprawą potęgi dziecięcej wyobraźni ,a może gorączki dającej się we znaki ,wydawało mi się wtedy ,że moje łóżko kołyszę się jakby poruszane morskimi falami.
To właśnie bajki sprawiły ,że w dzieciństwie wykluczyłam ze swojej diety czerwone jabłka .Na nic zdały się słowa mamy ,która spokojnie wyjaśniała mi ,że wcale nie jestem Królewną Śnieżką.
Po dziś dzień zastanawiam się dlaczego więc ,moi kuzynowie reagowali na imiona siedmiu krasnoludków...

Będąc dzieckiem ,a dokładniej sześciolatką zakochaną w bajkach Disneya ,uwielbiałam wyobrażać sobie ,że przeznaczona mi jest przygoda rodem z baśni.
Nieraz krzyczałam na dynie rosnącą w babcinym ogródku ,lecz ona jakby na wyraz buntu czy złości nie chciała przemienić się w karocę Kopciuszka.
Groźby ,ani prośby nie działały również na wielki dywan leżący w salonie. Nie...