Nie mogłam już tego dłużej znieść. Od początku wiedziałam, że ten świat nie jest dla mnie. Tyle zła i nienawiści. To wszystko mnie przytłaczało. Nigdy nie miałam myśli samobójczych. Na początku dałam ludziom szansę, jedną, drugą, trzecią. Myślałam wtedy „Jeszcze jest nadzieja”, a później dostawałam nożem w plecy.
Zawsze starałam się być dobrym człowiekiem. Chciałam być szczęściem i dawać szczęście. Tego dnia nie panowałam nad swoimi emocjami. Zawsze trzymałam je na wodzy, ale gdy już nic mi nie zostało, coś we mnie pękło. Zrozumiałam, że nie mogę nic zrobić.
Biegłam przez park. Chciałam dojść do miejsca, w którym nikt mnie nie znajdzie. Doszłam do zaułka i wyciągnęłam pistolet. Nie było niczego trudnego w zdobyciu broni. Wystarczyło się tylko trochę postarać. Teraz nikt tego nie usłyszy. Zamknęłam oczy i westchnęłam. Wtedy spotkałam jego.
-Nie rób tego.
Za mną stał chłopak w moim wieku. Wyglądał zwyczajnie.
-Nie będziesz bohaterem– mówię nie ruszając się z miejsca.
-Po co mam nim być skoro wiem, że tego nie zrobisz.- odparł z nieodgadnionym wyrazem twarzy.
-Zabronisz mi?
-Dokładnie.- patrzył na mnie jak na nierozumną istotę. Czułam się jak dziecko.
-Kim ty jesteś?
-Kimś kogo nigdy nie powinnaś spotkać. Posłuchaj mnie.
Pistolet rozpłynął się, znikając z mojej ręki a w dłoni chłopaka pojawił się zegarek konduktorski. Miał bardzo dużo wskazówek.
-Widzisz? To jest twój czas. Nie zmarnuj go. Ludzie potrzebują dobra, którym jesteś. Potrzebują was wszystkich. Nie każ mi tego kończyć.
-Ale…
-Tylko w takiej postaci mogłaś mnie wysłuchać.-zniknął a ja uświadomiłam sobie jak byłam blisko śmierci.

Nie mogłam już tego dłużej znieść. Od początku wiedziałam, że ten świat nie jest dla mnie. Tyle zła i nienawiści. To wszystko mnie przytłaczało. Nigdy nie miałam myśli samobójczych. Na początku dałam ludziom szansę, jedną, drugą, trzecią. Myślałam wtedy „Jeszcze jest nadzieja”, a później dostawałam nożem w plecy.
Zawsze starałam się być dobrym człowiekiem. Chciałam być...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie powinnam dać się zobaczyć. Jestem cieniem i tak powinnam się zachować. Wykonać zadanie i wrócić.Ona nie pozwalała przyjmować mi ludzkiej postaci. Jednakże, gdy tylko kończyłam zadanie, wracałam do domu i starałam się żyć jak inni. Po co nieśmiertelne życie, jeśli tak naprawdę nie żyje?
Docieram do chatki, gdzie niegdyś spędzałam tak wiele czasu. Do dziś pamiętam dźwięk fal rozbijających się o skały o poranku.
Cicho przekradam się do środka i wreszcie go widzę.
Ona nie wiedziała, że kilka lat temu złamałam złożone jej obietnice i przywiązałam się do człowieka.
Kiedy jednak poznałam Noaha, nie potrafiłam myśleć racjonalnie. Spędziliśmy razem kilka lat, a potem wyjechałam bez słowa.
Podchodzę bliżej niego i wtedy zmieniam postać na ludzką.
-Noah...- szepczę, a on mnie dostrzega. Wstaje, a ja padam mu w objęcia.- Tak bardzo mi przykro.- po moich policzkach spływają łzy i widzę, że jego oczy też robią się mokre.
***
Wpatruję się w horyzont z każdym dniem odpływając coraz dalej i nagle widzę ją. Nie powinna tu być i nie powinna wyglądać tak jak wtedy. Błękitne oczy wpatrują się we mnie z tą samą miłością, co 40 lat temu. Czekałem na nią całe moje życie.
Przytulam ją, lecz po chwili ona odsuwa się.
-Tak bardzo cię kocham.- kładzie dłoń na mojej szyi.Domyślam się, co zamierza zrobić, ale nie powstrzymuje jej. Od lat czekałem na tą chwilę, a teraz moja śmierć będzie miała jakiś sens. Mogłem zobaczyć ją choć ten jeden, ostatni raz.
***
Skręcam mu kark, a jego kruche, ludzkie ciało opada na ziemię. Ukrywam twarz w dłoniach i opadam na kolana, nie mogąc powstrzymać łez.

Nie powinnam dać się zobaczyć. Jestem cieniem i tak powinnam się zachować. Wykonać zadanie i wrócić.Ona nie pozwalała przyjmować mi ludzkiej postaci. Jednakże, gdy tylko kończyłam zadanie, wracałam do domu i starałam się żyć jak inni. Po co nieśmiertelne życie, jeśli tak naprawdę nie żyje?
Docieram do chatki, gdzie niegdyś spędzałam tak wiele czasu. Do dziś pamiętam dźwięk...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wychodząc z domu omal nie zderzyłam się z osobą, która stała zaraz za drzwiami. Chociaż wydaje mi się, że ''osoba'' to chyba nie najlepsze określenie tej istoty, która stanęła na na mojej drodze. Było to dziwne stworzenie, nienaturalnie wysokie, jego oczy były wąskie i żółte, całą jego twarz wykrzywiał dziwny grymas. Zauważyłam, że ma sześć palców u rąk, na sobie granatową pelerynę i kaptur na głowie. Nie mogłam uwierzyć, że spotykam tak dziwną istotę, poczułam nagle lęk i niepokój.
- Nie bój się mnie, nie zrobię Ci krzywdy. - odezwała się tajemnicza postać.
- Co tu się dzieje? - odpowiedziałam.
- Muszę Ci o czymś powiedzieć. Ktoś kogo wydaje Ci się, że nie znasz, zna Ciebie i potrzebuje Twojej pomocy. Odegrasz znaczącą rolę i od Ciebie będzie wiele zależało. Jednak pamiętaj, że nie wszystko jest takie, na jakie wygląda.
- Nic z tego nie rozumiem co to wszystko ma znaczyć? Kto potrzebuje mojej pomocy, skąd mnie zna? Brzmi to niepokojąco.
- I takie właśnie jest. Szczegóły poznasz już wkrótce. - odpowiedziała ta dziwna istota i zniknęła.
Stałam zdezorientowana i przerażona, bo nie mogłam zrozumieć co się wydarzyło. Czułam niepokój na myśl o tej tajemniczej misji. Pomyślałam, że postaram się zrobić to czego ode mnie oczekiwano, chociaż zdawałam sobie sprawę z tego, że będzie to bardziej skomplikowane i trudne niż myślę.

Wychodząc z domu omal nie zderzyłam się z osobą, która stała zaraz za drzwiami. Chociaż wydaje mi się, że ''osoba'' to chyba nie najlepsze określenie tej istoty, która stanęła na na mojej drodze. Było to dziwne stworzenie, nienaturalnie wysokie, jego oczy były wąskie i żółte, całą jego twarz wykrzywiał dziwny grymas. Zauważyłam, że ma sześć palców u rąk, na sobie granatową...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Obudził mnie dźwięk jakby coś ciężkiego upadło w kuchni na podłogę. Zerwałem się z łóżka, gotów stawić czoła niebezpieczeństwu. Gdy wpadłem do kuchni stanąłem jak wryty. Chwila. Co jest grane? Czerwono-biały strój, duża biała broda, solidne czarne buty i czerwona czapka z pomponem. Nie no, za stary jestem na...
- Wcale nie jesteś za stary chłopcze - głos ubranego w czerwono-biały strój grubego mężczyzny był bardzo spokojny. Po chwili mężczyzna podniósł się z podłogi a ja nadal nie wierzyłem własnym oczom.
-Tak. To ja. Nie rób takiej zaskoczonej miny. Ale zanim wezwiesz policję bądź zechcesz mnie związać i oddać w ręce tzw. sprawiedliwości coś ci powiem.
Nie mogłem nic zrobić. Aura spokoju tego człowieka oraz zapach piernika w jednej chwili wypełniły całe pomieszczenie.
-Przepraszam za tą niespodziewaną wizytę. Przelatywałem akurat nad Polską i jeden z reniferów miał małą awarię a do tego popsuł mi się GPS.
-Ale...
-Mów mi Mikołaju-po chwili poczułem się jak dziecko gdy na mojej głowie wylądowała duża, puchata, czerwona czapka z białym pomponem a w mojej dłoni znalazł się duży, lukrowany piernik.
Po chwili postać Mikołaja zaczęła świecić, usłyszałem dźwięk świątecznych dzwonków a na wielkiej śnieżnobiałej brodzie pojawił się wielki uśmiech, tak szczery i ciepły, że sam się uśmiechnąłem.
-Nie przestawaj wierzyć we mnie. Nie przestawaj wierzyć w dobro. Ho ho ho!-mówiąc to światło otaczające jego postać stało się jeszcze jaśniejsze. Nagle zdałem sobie sprawę, że stoję sam, uśmiechnięty w ciemnej kuchni z dużą, puchatą czapką św. Mikołaja na głowie i ciepłym piernikiem w dłoni.

Obudził mnie dźwięk jakby coś ciężkiego upadło w kuchni na podłogę. Zerwałem się z łóżka, gotów stawić czoła niebezpieczeństwu. Gdy wpadłem do kuchni stanąłem jak wryty. Chwila. Co jest grane? Czerwono-biały strój, duża biała broda, solidne czarne buty i czerwona czapka z pomponem. Nie no, za stary jestem na...
- Wcale nie jesteś za stary chłopcze - głos ubranego w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Bury, jesteś czarodziejem!
Uśmiecham się głupkowato, nie widząc co powiedzieć, bo przed oczami mam tylko scenę z pierwszej części Harrego Pottera [bookLink]263433|Harrego Pottera [/bookLink]. W końcu po długiej chwili, odzyskuję rezon.
- Nie jestem to tylko iluzja, sztuczka na oszukanie zmysłów. Popatrz pokażę ci jak to zrobiłem.
Przez chwilę, pokazuję siostrzenicy jak wykonać sztuczkę, a potem mówię, żeby sama spróbowała ją zrobić. Próbuje.

No nic w końcu mam chwilę spokoju od bycia niańką. Ech, te dzieci potrafią wprowadzić do życia magię, ale opiekowanie się nimi bywa strasznie męczące. Że też ja się na to zgodziłem.

- Bury, jesteś czarodziejem!
Uśmiecham się głupkowato, nie widząc co powiedzieć, bo przed oczami mam tylko scenę z pierwszej części Harrego Pottera [bookLink]263433|Harrego Pottera [/bookLink]. W końcu po długiej chwili, odzyskuję rezon.
- Nie jestem to tylko iluzja, sztuczka na oszukanie zmysłów. Popatrz pokażę ci jak to zrobiłem.
Przez chwilę, pokazuję siostrzenicy jak...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Właśnie miałam kończyć spacer, kiedy zobaczyłam te dwie... istotki. To było jak halucynacje. Niby tam były, ale wystarczył krok, żeby znikły, jakby stopiły się w jedno z drzew dookoła. Z ciekawości chciałam niezauważona obejść je dookoła, lecz okazały się jednowymiarowe. To jedyne miejsce, z którego dało się je dostrzec, zdawało się żywe. Siedziały po turecku, a kiedy zawiał wiatr, konary drzew zgarniały im włosy z twarzy, chociaż te pozornie nieznaczne ruchy z innego miejsca wydawałyby się jedynie gałązkami poruszanymi wiatrem. Chłopiec bawiący się w kupce liści też je dostrzegł. Chciał do nich podejść. Wtedy zniknęły jakby nigdy ich tam nie było. Dla postronnej osoby nic się nie zmieniło.
Ja i chłopiec zarumieniliśmy się, gdy dopadło nas uczucie jakbyśmy bezceremonialnie przerwali święty rytuał.

Właśnie miałam kończyć spacer, kiedy zobaczyłam te dwie... istotki. To było jak halucynacje. Niby tam były, ale wystarczył krok, żeby znikły, jakby stopiły się w jedno z drzew dookoła. Z ciekawości chciałam niezauważona obejść je dookoła, lecz okazały się jednowymiarowe. To jedyne miejsce, z którego dało się je dostrzec, zdawało się żywe. Siedziały po turecku, a kiedy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

„Ranek po nieprzespanej nocy”
Wstała wraz z pierwszym nastawionym budzikiem, równo o szóstej. Zwlekła się z łóżka i poszła do łazienki. Zaraz po tym, kiedy umyła zęby, wyjęła mleko do kawy. Zamykając lodówkę zauważyła coś dziwnego. Żółtą karteczkę samoprzylepną.
„Wczoraj ten liścik w szufladzie, a dziś przyklejona karteczka na lodówce. „Lepiej się schować w ciemności, niż świecić w słońcu”- co to w ogóle oznacza?
Nie, mam lepsze pytanie, kto to napisał?
Biorąc pod uwagę fakt, że mieszkam sama, to albo zwariowałam i piszę je do siebie we śnie, albo mam adoratora. Jeśli można go lub ją tak nazwać.”
Nastawiając wodę w czajniku, przez przypadek uderzyła głową o drzwiczki otwartej szafki.
- Kur……
Masując stłuczenie, dalej próbowała rozwikłać zagadki dziwnych wiadomości:
„Muszę się skupić. Poukładać wszystko w głowie.
Wykluczam, że mógłby być to ktoś z rodziny. Wątpię, że mogłaby to być matka- przecież nie odzywamy się do siebie od dwóch lat.
Artur- nie, to nie mógł być on. Po pierwsze, znamy się od podstawówki. Po drugie, ostatnio był u mnie trzy dni temu, w niedzielę. Poza tym, gdyby chciał mi coś powiedzieć, to już dawno by to zrobił.”
Nagle Iwona usłyszała kolejny dźwięk. „Ten budzik mnie wykończy!” Szybko pobiegła do pokoju. Bała się, że zaraz eksploduje jej głowa.
Jednak nie zdążyła zatrzymać hałaśliwego dźwięku. Jej uwagę przykuło coś innego: „ Trzeba się pogodzić z twoim wyborem, najwidoczniej wolisz słońce ”- mówiła kolejna karteczka.
Wtedy już wiedziała, że w tym mieszkaniu był ktoś jeszcze.

„Ranek po nieprzespanej nocy”
Wstała wraz z pierwszym nastawionym budzikiem, równo o szóstej. Zwlekła się z łóżka i poszła do łazienki. Zaraz po tym, kiedy umyła zęby, wyjęła mleko do kawy. Zamykając lodówkę zauważyła coś dziwnego. Żółtą karteczkę samoprzylepną.
„Wczoraj ten liścik w szufladzie, a dziś przyklejona karteczka na lodówce. „Lepiej się schować w ciemności, niż...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kojąca pieśń natury ,pobrzmiewała w szeleście liści czy trzepocie skrzydeł nocnych ptaków. Cicha pieśń zapadającego w sen lasu dotarła do mych uszu ,gdy skradałam się wśród drzew otaczających mnie zewsząd niby ściany pierwotnego labiryntu .Nade mną gałęzie wznosiły się ku niebu jakby tęskno im było do pobłyskujących wysoko gwiazd.
Położyłam się na roślinach otulających ziemie i tak trwałam przez długie godziny. Gdy ciemny nieboskłon miały rozjaśnić pierwsze promienie słońca ,usłyszałam w pobliżu kroki.
Przez las szła stara kobieta. Tam gdzie jej bose stopy stykały się z ziemią naraz wyrastały piękne kwiaty.
Byłam zbyt daleko ,by dostrzec dlaczego nagle padła na kolana . Postąpiłam więc kroku.
Trzymała w ramionach łanie o futerku zabarwionym szkarłatną krwią. Przyłożyła pomarszczone dłonie do jej ciała .Chwilę później po wielkiej dziurze ziejącej w boku zwierzęcia pozostała tylko szpecąca szrama.
Wtedy kobieta o licu poznaczonym wieloma zmarszczkami spojrzała wprost na mnie,jakby ma obecność w leśnej gęstwinie od początku nie była dla niej tajemnicą.
Poniewczasie dotarło do mnie kogo spotkałam -Matkę Naturę ,która dała początek wszelkiemu istnieniu.
,,W przyrodzie najważniejsza jest równowaga .Życie za życie.”-szepnęła nim jej moc uderzyła we mnie z pełną siłą. Krew zalała kwiaty i korzenie drzew.
Spotkałam bóstwo nie z tego świata ...,a ceną było moje życie.

Kojąca pieśń natury ,pobrzmiewała w szeleście liści czy trzepocie skrzydeł nocnych ptaków. Cicha pieśń zapadającego w sen lasu dotarła do mych uszu ,gdy skradałam się wśród drzew otaczających mnie zewsząd niby ściany pierwotnego labiryntu .Nade mną gałęzie wznosiły się ku niebu jakby tęskno im było do pobłyskujących wysoko gwiazd.
Położyłam się na roślinach otulających...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

 [authorPhoto]141288|Jeff Giles[/authorPhoto] Jeff Giles[authorLink]141288|Jeff Giles[/authorLink]
 [authorPhoto]140352|Rebecca Stead[/authorPhoto] Rebecca Stead[authorLink]140352|Rebecca Stead[/authorLink]
Na krawędzi wszystkiego[bookLink]4804360|Na krawędzi wszystkiego[/bookLink]
Gdy tu dotrzesz[bookLink]4807131|Gdy tu dotrzesz[/bookLink]

 [authorPhoto]141288|Jeff Giles[/authorPhoto] Jeff Giles[authorLink]141288|Jeff Giles[/authorLink]
 [authorPhoto]140352|Rebecca Stead[/authorPhoto] Rebecca Stead[authorLink]140352|Rebecca Stead[/authorLink]
Na krawędzi wszystkiego[bookLink]4804360|Na krawędzi wszystkiego[/bookLink]
Gdy tu dotrzesz[bookLink]4807131|Gdy tu dotrzesz[/bookLink]

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post