No cóż...Nie tylko ja mam w dorobku zdjęcie z pięknych i beztroskich czasów dzieciństwa, które wywołuje śmiech u rodziny, a soczystoczerwony rumieniec u bezbronnej ofiary, którym zostało wykonane zdjęcie w najmniej odpowiednim do tego momencie...Moje zdjęcie pochodzi z czasów przedszkolnych, kiedy lubiłam jeszcze chodzić do szkoły. Budzi we mnie zażenowanie do dziś. Zostało wykonane na balu przebierańców. Nieszczęsna fotografia przedstawia Czerwonego Kapturka z długimi warkoczami wpatrującego się z rumieńcami na licach w oczy porwanego do tańca Zorra z fantazyjną maską skrywającą większą część twarzy, która kiedyś wydawała mi się ideałem...Jak na prawdziwego Zorra przystało, mój luby miał długą, czarną pelerynę...Rzecz jasna tym zakochanym do szaleństwa w Zorro Czerwonym Kapturkiem byłam ja. Był moim chłopakiem, jednak nie odczuwałam potrzeby, aby go o tym jakże istotnym fakcie poinformować. Jaka była ze mnie kiedyś romantyczna dusza...

No cóż...Nie tylko ja mam w dorobku zdjęcie z pięknych i beztroskich czasów dzieciństwa, które wywołuje śmiech u rodziny, a soczystoczerwony rumieniec u bezbronnej ofiary, którym zostało wykonane zdjęcie w najmniej odpowiednim do tego momencie...Moje zdjęcie pochodzi z czasów przedszkolnych, kiedy lubiłam jeszcze chodzić do szkoły. Budzi we mnie zażenowanie do dziś. Zostało...

Każdy z nas ma jakieś zdjęcia, które wywołują w nas zażenowanie i raczej nie pokazalibyśmy je za nic w życiu. Ja również takie mam. Jest to zdjęcie z dzieciństwa, zrobione specjalnie, i zawstydza mnie z każdym kolejnym rokiem. Jeszcze kilkanaście lat temu rodzice chwalili się tym zdjęciem na imprezach rodzinnych. To zdjęcie przedstawia mój pierwszy raz na białym nocniku w kolorowe kwiatki. Mam dwie kitki z kokardami, a na mojej twarzy widać wielką powagę. Z pewnością było to przełomowe wydarzenie w życiu moich rodziców, by byłam ich pierwszym dzieckiem, i rozpierała ich radość oraz duma z moich postępów i każdego kolejnego kroku w rozwoju. Oczywiście, nie byłam wtedy tego świadoma, ale gdybym była, z pewnością nie życzyłabym sobie naruszania prywatności w taki sposób i uwieczniania chwili podczas załatwiania własnych potrzeb. To trochę słabe!

Każdy z nas ma jakieś zdjęcia, które wywołują w nas zażenowanie i raczej nie pokazalibyśmy je za nic w życiu. Ja również takie mam. Jest to zdjęcie z dzieciństwa, zrobione specjalnie, i zawstydza mnie z każdym kolejnym rokiem. Jeszcze kilkanaście lat temu rodzice chwalili się tym zdjęciem na imprezach rodzinnych. To zdjęcie przedstawia mój pierwszy raz na białym nocniku w...

Ale daliście temat do odpowiedzi :D
Ja najbardziej czuję się zażenowana swoimi zdjęciami z jakiś 8-9ciu lat wstecz. Miałam wtedy lat 12 i zaczął mi się okres buntu. Jak wiadomo zdjęcia typu ''selfie'' wtedy zwane ''sweet focie'' były bardzo modne i wstawiało się je na potęgę na naszą klasę, photo blog i inny portal społecznościowy. Ja natomiast byłam w tamtym czasie zafascynowana stylem 'emo'i'goth'. Także teraz możecie się domyślić jak wygląda dwunastolatka w mocnym, czarnym makijażu al'a goth i natapirowanych włosach. Podbierałam mamie kosmetyki, robiłam ''makijaż'' w łazience i szybką sesję zdjęciową. Później dodawałam na różne głupie strony...mam nadzieje,że nikt tych zdjęć nie zapisał! Malowałam całe oczy na czarno lub szaro cieniem,czasem grube kreski,dużo tuszu,czerwona szminka, zdarzyły się też żyletki na policzku i krzyże rysowane eyelinerem. Pamiętam jak nauczyciele dostali się do tych zdjęć i mama była wzywana do szkoły. Pousuwałam wszystko z kont,ale mam gdzieś z czeluściach dysku kilka zdjęć z tego okresu. Na prawdę nie wstydzę się tak zdjęć z imprez (no bo w końcu każdy po wypiciu wygląda inaczej) jak tamtych mrocznych sesji zdjęciowych.

Ale daliście temat do odpowiedzi :D
Ja najbardziej czuję się zażenowana swoimi zdjęciami z jakiś 8-9ciu lat wstecz. Miałam wtedy lat 12 i zaczął mi się okres buntu. Jak wiadomo zdjęcia typu ''selfie'' wtedy zwane ''sweet focie'' były bardzo modne i wstawiało się je na potęgę na naszą klasę, photo blog i inny portal społecznościowy. Ja natomiast byłam w tamtym czasie...

Chyba większość z nas będąc dzieckiem spało w akopaniamencie smoczka albo.. Kciuka.No nie mówcie,że nie!
Jestem tam i ja,bezsmoczkowa Anka chuliganka,która cmokała kciuka aż miło wiele lat.Tak,dobrze usłyszeliście,wiele. O ile mając 2,3,4,no 5 czy 7 lat to było spoko,o tyle w wieku 14 już zwyczajnie wstyd (sami rozumiecie,młodzieńczy bunt i te sprawy). Do dziś nie potrafię wytłumaczyć tej paranormalnej zdolności,dzięki której zasypiałam bez palca,budziłam się bez niego,ale w środku nocy nie raz i nie dwa,dziwnym trafem palec lądował w buzi.Próby zarzekania się,że nie, że jak to, absolutnie przecież, spełzały na niczym,więc rodzice postanowili udokumentować swą prawdę.No i mam,piękne zdjęcie w rodzinnym albumie: rozwaloną,zbuntowaną Ankę na łóżku,o świcie, zapewne gdzieś przy weekendzie, z kciukiem w zębach. Do tej pory policzki mają buraczkowy kolor gdy spoglądam na fotografię przy rodzinie.
Aktualnie jestem ponad 10 lat starsza,sama mam roczne dziecko i nie-męża, który rekomenduje,że śpię w nocy już bez kciuka… ;)

Chyba większość z nas będąc dzieckiem spało w akopaniamencie smoczka albo.. Kciuka.No nie mówcie,że nie!
Jestem tam i ja,bezsmoczkowa Anka chuliganka,która cmokała kciuka aż miło wiele lat.Tak,dobrze usłyszeliście,wiele. O ile mając 2,3,4,no 5 czy 7 lat to było spoko,o tyle w wieku 14 już zwyczajnie wstyd (sami rozumiecie,młodzieńczy bunt i te sprawy). Do dziś nie potrafię...

Jak każdy człowiek przeżyłam lata młodości i szaleństw (zresztą ja chyba nadal je przeżywam) :) Jak każdy młody człowiek robiłam głupot co nie miara śmiejąc się z nich do rozpuku. Najgorsze zdjęcie na myśl o którym mam chęć przemienić się w strusia i ukryć głowę w piasek? Zdjęcie z czasów gdy pracowałam w greckim nadmorskim barze dorabiając sobie wakacyjnie jako kelnerka. Jak to na barze bywa czasami wypije się trochę za dużo... A czasami to trochę przemienia się w grubą przesadę...W moim przypadku przemieniło się właśnie w przesadę. Próbując ukryć przed szefem mój stan starałam się jak najlepiej i jak najbardziej świadomie wykonywać swoją pracę. Jednak w pewnym momencie zamiast worka z lodem wyjęłam z zamrażarki worek z kiełbaskami (zupełnie różne zamrażarki) i zaczęłam delikatnie uderzać workiem by rozbić "lód" na kawałki. Ktoś chyba podchwycił głupotę którą miałam robić i zaczął pstrykać mi zdjęcia. Do tego momentu jeszcze wszystko byłoby ok. Ale gdy wrzuciłam kiełbaski do drinków i zaserwowałam klientom miarka się przebrała. Myślałam że spalę się ze wstyd gdy "tajemniczy fotograf" następnego dnia wysłał mi krok po kroku zdjęcia dokumentujące mój wybryk. Do dziś ukrywam je bardzo dokładnie bo wstyd mi przyznać się do tego zdarzenia... :)

Jak każdy człowiek przeżyłam lata młodości i szaleństw (zresztą ja chyba nadal je przeżywam) :) Jak każdy młody człowiek robiłam głupot co nie miara śmiejąc się z nich do rozpuku. Najgorsze zdjęcie na myśl o którym mam chęć przemienić się w strusia i ukryć głowę w piasek? Zdjęcie z czasów gdy pracowałam w greckim nadmorskim barze dorabiając sobie wakacyjnie jako kelnerka....

Wertując w głowie wszystkie żenujące sytuacje, które tak czy siak zostały uwiecznione na fotografii trafiłam na jedno. Na jedno, które w ogóle nie powinno istnieć albo po prostu ja w tym momencie powinnam bardziej uważać. Otóż był to luty, bal gimnazjalny czyli bodaj 5 lat temu. Po polonezie (po którym bolały mnie strasznie stopy przez niewygodne buty) postanowiłam usiąść na pobliskiej ławce przy sali gimnastycznej. Idąc tak (i prawdopodobnie bujając w obłokach) zauważyłam ławkę. Myślę - cudnie - spocznę sobie. Wszystko piękne by było gdyby nie to, że w momencie siadania.. spadłam. Spadłam, bo siadałam na powietrze, nie na ławkę, która była obok. I tak jest sobie zdjęcie gdzie lecę do tyłu z rozrzuconymi włosami, dłońmi które szukają niewidzialnego oparcia i twarzą na której maluje się przerażenie z powodu nadchodzącego upadku. A na dokładkę świecę czymś więcej niż udami. Cóż, upadek był bolesny, ale jeszcze bardziej bolały mnie wypeki na twarzy, gdy ujrzałam to zdjęcie. Na szczęście mam je tylko ja i nikomu nie pokażę!

Wertując w głowie wszystkie żenujące sytuacje, które tak czy siak zostały uwiecznione na fotografii trafiłam na jedno. Na jedno, które w ogóle nie powinno istnieć albo po prostu ja w tym momencie powinnam bardziej uważać. Otóż był to luty, bal gimnazjalny czyli bodaj 5 lat temu. Po polonezie (po którym bolały mnie strasznie stopy przez niewygodne buty) postanowiłam usiąść...

Najwipększe zażenowanie zwykle wywołują u nas zdjęcia z dzieciństwa. W moim albumie jest takie jedno szczególne, którego zawsze się wstydziłam. Zdjęcie przedstawia jak całuje w policzek młodszego brata. Nie wiem czemu zawsze się wstydziłam tego zdjęcia ale nawet wyciągnęłam je z albumu by nikt do nie widział. Na szczęście teraz już mi przeszło i w zażenowanie wprowadzają mnie już raczej zdjęcia z imprez i spotkań ze znajomymi gdzie wg mnie wyszłam niekożystnie. A ponieważ jestem niefotogeniczna na każdym wychodzę niekożystnie :(

Najwipększe zażenowanie zwykle wywołują u nas zdjęcia z dzieciństwa. W moim albumie jest takie jedno szczególne, którego zawsze się wstydziłam. Zdjęcie przedstawia jak całuje w policzek młodszego brata. Nie wiem czemu zawsze się wstydziłam tego zdjęcia ale nawet wyciągnęłam je z albumu by nikt do nie widział. Na szczęście teraz już mi przeszło i w zażenowanie wprowadzają...

Wtedy myślałam ,że zdjęcie będzie niezwykłe, najpiękniejsze. Teraz też tak myślę, jednak niewiarygodną fotkę strzegę jak największego sekretu przed światem. Wtedy czułam się jak gwiazda. Mega modna, zjawiskowa, wystrzałowa. Bo kto nie kochał czerwonych ogromnych kokard upiętych na czubku głowy, bujnej grzywy jak u konia, i tych nietuzinkowych błyszczących koszul z bufiastymi rękawami w kolorze różu. Do tego spódniczka z plisami i drewniaki czy chodaki jak kto woli :-D. Wisienką na torcie był mój szczery uśmiech... bez jedynek :-)

Wtedy myślałam ,że zdjęcie będzie niezwykłe, najpiękniejsze. Teraz też tak myślę, jednak niewiarygodną fotkę strzegę jak największego sekretu przed światem. Wtedy czułam się jak gwiazda. Mega modna, zjawiskowa, wystrzałowa. Bo kto nie kochał czerwonych ogromnych kokard upiętych na czubku głowy, bujnej grzywy jak u konia, i tych nietuzinkowych błyszczących koszul z...

Ja od dzieciństwa jestem przez rodzinę szantażowany jednym zdjęciem. Dzień był akurat słoneczny, więc przez okno wpadało słońce, które rozświetliło kadr. Siedziałem akurat na muszli klozetowej dokonując czynności biologicznych, gdy ni z tego, ni z owego do łazienki wskoczył brat (akurat zamek nie działał) i jednym pociągnięciem palca uwiecznił tę chwilę. Najgorsze było jednak to, że w odruchu obrony złapałem za leżący opodal mop i wymierzyłem w brata, przez co na zdjęciu wyglądam jak Don Kichot, tylko że zamiast szabli mam mopa, a zamiast konia sedes. Jeszcze ta waleczna mina... Tyle lat minęło, a całe rodzeństwo dalej mnie szantażuje - 'pokażemy to Twojej dziewczynie jak nie pójdziesz nawrzucać drewna', albo 'na Twoje 30 urodziny będzie jak znalazł na facebooka, no chyba że skoczysz po lody'. A wiecie co dostałem w zeszłym roku na święta w prezencie? Kubek z tym zdjęciem. A rok wcześnie kalendarz z tym zdjęciem, a jeszcze rok wcześniej koszulkę z tym zdjęciem. Im się niestety nie nudzi. Przerąbane.

Ja od dzieciństwa jestem przez rodzinę szantażowany jednym zdjęciem. Dzień był akurat słoneczny, więc przez okno wpadało słońce, które rozświetliło kadr. Siedziałem akurat na muszli klozetowej dokonując czynności biologicznych, gdy ni z tego, ni z owego do łazienki wskoczył brat (akurat zamek nie działał) i jednym pociągnięciem palca uwiecznił tę chwilę. Najgorsze było...

No a ja napiszę trochę przewrotnie jak byłam mała rodzice robili nam uroczym bobaskom zdjęcia nago po czasie ewidentnie się ich wstydzimy by pokazywac je drugim osobom sa dla nas troche rzenujące a dla naszych rodziców bylismy uroczy i chcieli dzielić się i pokazywac nas calemu czasu

No a ja napiszę trochę przewrotnie jak byłam mała rodzice robili nam uroczym bobaskom zdjęcia nago po czasie ewidentnie się ich wstydzimy by pokazywac je drugim osobom sa dla nas troche rzenujące a dla naszych rodziców bylismy uroczy i chcieli dzielić się i pokazywac nas calemu czasu