Najbardziej odpowiednim narratorem mojego życia byłabym ja. Oczywiście moi bliscy czy znajomi też mieliby coś do powiedzenia, każdy mógłby opisać moje życie z innej perspektywy. Jednak prawda jest taka, że tylko ja wiem co naprawdę czuję, myślę i czego doświadczam. Nikt nie potrafiłby opisać tego w taki sposób, aby było to szczegółowe i zupełnie prawdziwe poza mną. Nikt nie wie o mnie tego wszystkiego co wiem ja sama, więc inni narratorzy może i byliby blisko prawdy, ale nigdy nie do końca.

Najbardziej odpowiednim narratorem mojego życia byłabym ja. Oczywiście moi bliscy czy znajomi też mieliby coś do powiedzenia, każdy mógłby opisać moje życie z innej perspektywy. Jednak prawda jest taka, że tylko ja wiem co naprawdę czuję, myślę i czego doświadczam. Nikt nie potrafiłby opisać tego w taki sposób, aby było to szczegółowe i zupełnie prawdziwe poza mną. Nikt nie...

Jeśli zaś o mnie chodzi, to „story of my life” opowiedziałaby idealnie moja… przeglądarka internetowa. Tak – wybór to nietypowy ale któż z nas nie obcuje z nią na co dzień? Fakt – nie towarzyszy mi od początku życia (całe szczęście) ale od wielu lat gromadzi informacje o moich zainteresowaniach. Z pewnością zna kilka moich sekretów, wie jakie czytam książki, gdzie chodzę na siłownię i jakie trasy pokonuje rowerem. Zna moje upodobania motoryzacyjne. Ma stały dostęp do mojego konta bankowego. Dzięki niej nawet poznałem żonę…
Wiem, to przerażające ale niestety prawdziwe (nie mam na myśli poznania żony).

Jeśli zaś o mnie chodzi, to „story of my life” opowiedziałaby idealnie moja… przeglądarka internetowa. Tak – wybór to nietypowy ale któż z nas nie obcuje z nią na co dzień? Fakt – nie towarzyszy mi od początku życia (całe szczęście) ale od wielu lat gromadzi informacje o moich zainteresowaniach. Z pewnością zna kilka moich sekretów, wie jakie czytam książki, gdzie chodzę na...

Ja natomiast miałabym dwóch narratorów mojego życia - Serce i Rozum.

Oboje są jednocześnie częścią mnie, jak i niebezpośrednimi obserwatorami. Kiedy kluczową rolę odgrywa pierwszy, drugiemu pozostaje ocenianie sytuacji :)

Ja natomiast miałabym dwóch narratorów mojego życia - Serce i Rozum.

Oboje są jednocześnie częścią mnie, jak i niebezpośrednimi obserwatorami. Kiedy kluczową rolę odgrywa pierwszy, drugiemu pozostaje ocenianie sytuacji :)

Narratorem mojego życia powinien być ktoś kto wiele ze mną przeszedł,ktoś kto rozróżnia i odpowiednio interpretuje moje emocje oraz zachowania.Ktoś kto był ze mną na dobre i złe,w smutku,złości, toksynach i zatruciach.
Żołądek. Nie bez powodu nazywa się go " drugim mózgiem" ,czasem manifestacje tego narządu obrazują najgłębiej ukryte pragnienia.
Nikt inny nie przetrawił ze mną tyle skomplikowanych sytuacji co on, często naprowadzając mnie na odpowiednią drogę-ciepłe kakao zimową nostalgiczną nocą czy paluszki w stresowych sytuacjach. Zawsze był zdolny na tyle by przejrzeć żołądek osoby z mojego otoczenia aby wspólnie ze mną uknuć plan podbicia serca.Często też napominał mnie skrętami,burczeniem i kłuciem.
Tak zdecydowanie najlepszy kandydat, on pierwszy wie co mnie trawi..trapi :)

Narratorem mojego życia powinien być ktoś kto wiele ze mną przeszedł,ktoś kto rozróżnia i odpowiednio interpretuje moje emocje oraz zachowania.Ktoś kto był ze mną na dobre i złe,w smutku,złości, toksynach i zatruciach.
Żołądek. Nie bez powodu nazywa się go " drugim mózgiem" ,czasem manifestacje tego narządu obrazują najgłębiej ukryte pragnienia.
Nikt inny nie przetrawił...

W pierwszej chwili pomyślałem o moim fotelu, w którym zasiadam, by poczytać. Tak, sporo o mnie wie, wiele widział i mógłby kilka smaczków zrelacjonować...
No ale przecież wychodzę, bywam tu i tam. I cóż wtedy miałby biedny fotel począć? Co opisać, nie wiedząc, co z jego bohaterem się akurat dzieje.
Może zatem przyjaciel? Nikt nie wie o mnie tyle, co oni, może nawet ja sam nie mam takiej wiedzy o sobie... No ale i oni nie obserwują mnie każdego dnia.
A zatem... Chyba musiałbym zdecydować się na narrację pierwszoosobową, bo - chcąc czy nie - przebywam ze sobą każdego dnia i wiem, mniej więcej, co robię i co się ze mną dzieje... Jednak taka narracja będzie pozbawiona obiektywizmu. Mój bohater to bardzo niewdzięczny człowiek, trudno go opisać, irytuje, wkurza, ale czasami rozbawia i wzrusza. Może kiedyś o nim przeczytacie...

W pierwszej chwili pomyślałem o moim fotelu, w którym zasiadam, by poczytać. Tak, sporo o mnie wie, wiele widział i mógłby kilka smaczków zrelacjonować...
No ale przecież wychodzę, bywam tu i tam. I cóż wtedy miałby biedny fotel począć? Co opisać, nie wiedząc, co z jego bohaterem się akurat dzieje.
Może zatem przyjaciel? Nikt nie wie o mnie tyle, co oni, może nawet ja sam...

Narratorem mojego życia mógłby być tylko Bóg...Z różnymi problemami idę do różnych osób. Ze zdrowiem do lekarza, z miłostkami do siostry a problemy życiowe zostawiam przeważnie mojej mamie. Ponadto jestem indywidualistką.

Narratorem mojego życia mógłby być tylko Bóg...Z różnymi problemami idę do różnych osób. Ze zdrowiem do lekarza, z miłostkami do siostry a problemy życiowe zostawiam przeważnie mojej mamie. Ponadto jestem indywidualistką.

Każdy, bo moje życie jest tak nudne, że każdy da rade je opowiedzieć.

Każdy, bo moje życie jest tak nudne, że każdy da rade je opowiedzieć.

Ciekawą perspektywą byłaby perspektywa wewnętrzna... dosłownie. Historia mojego - ale nie tylko - życia, opowiedziana z perspektywy organów wewnętrznych np. wątroba opowiada o weekendzie, płuca i serce o przebiegniętym maratonie, żołądek o wizycie w fastfoodzie, zęby o wizycie u dentysty. Chciałbym kiedyś coś takiego przeczytać.

Ciekawą perspektywą byłaby perspektywa wewnętrzna... dosłownie. Historia mojego - ale nie tylko - życia, opowiedziana z perspektywy organów wewnętrznych np. wątroba opowiada o weekendzie, płuca i serce o przebiegniętym maratonie, żołądek o wizycie w fastfoodzie, zęby o wizycie u dentysty. Chciałbym kiedyś coś takiego przeczytać.

Chciałabym, aby historię moje życia opowiedziała racjonalna część mojej osobowości. Coś typu aniołek, pojawiający się na ramieniu... Tylko taki bardziej doktorek od racjonalnych wyborów, a nie moralności.
Już to sobie wyobrażam:
"Puchłem z dumy, gdy rozpisała sobie tabelę ze wszystkimi 'za' i 'przeciw', aby podjąć najlepszą możliwą decyzję. Szeptałem jej do świadomości, że tak powinna zrobić. Wszystko szło świetnie, argumenty po obu stronach były silne, lecz wkrótce stało się jasne, która strona wygrywała. Już czułem słodki smak zwycięstwa i pochwał, którymi miałem ją uraczyć. W końcu z logiką nie wygrasz, prawda? Żelazną, niezachwianą, oczywistą i niezbędną.
I wtedy stałą się katastrofa. Nagle jak gdyby nigdy nic potrząsnęła głową, zmięła kartkę z tabelą i wyrzuciła ją do kosza! Wiedziałem, och, jak doskonale wiedziałem, czyja to sprawka. Ten wstrętny, parszywy...demon emocjonalny znów ją omotał!
Westchnąłem cierpiętniczo, nagle zupełnie zrezygnowany.
Niech to wszystko...
Co ja tu w ogóle robię???!!"

Chciałabym, aby historię moje życia opowiedziała racjonalna część mojej osobowości. Coś typu aniołek, pojawiający się na ramieniu... Tylko taki bardziej doktorek od racjonalnych wyborów, a nie moralności.
Już to sobie wyobrażam:
"Puchłem z dumy, gdy rozpisała sobie tabelę ze wszystkimi 'za' i 'przeciw', aby podjąć najlepszą możliwą decyzję. Szeptałem jej do świadomości,...

Narratorem mojego życia mogę być ja sama. Bo sama znam się najlepiej i wiem o sobie wszystko ;)

Narratorem mojego życia mogę być ja sama. Bo sama znam się najlepiej i wiem o sobie wszystko ;)