Narratorem życia mojej osoby mogło by zostać,moje alter ego.
Towarzyszy mi od momentu moich narodzin, wszystko zapamiętuje i czasem zbytnio daje o sobie znać. Odzywa się często nie pytane o zdanie lub samo coś kombinuje, nawet przejmuje nade mną kontrolę. Nikt tak dobrze mnie nie zna, jak ono. Jest nieodłączną częścią mnie więc wiedziało by też na co trzeba było zwrócić szczególną uwagę podczas pełnienia roli narratora.

Narratorem życia mojej osoby mogło by zostać,moje alter ego.
Towarzyszy mi od momentu moich narodzin, wszystko zapamiętuje i czasem zbytnio daje o sobie znać. Odzywa się często nie pytane o zdanie lub samo coś kombinuje, nawet przejmuje nade mną kontrolę. Nikt tak dobrze mnie nie zna, jak ono. Jest nieodłączną częścią mnie więc wiedziało by też na co trzeba było zwrócić...

Narratorami mojego życia mogłyby być wszystkie osoby które mają ze mną stały kontakt ponieważ każda widzi mnie na inny sposób; pozytywny bądź negatywny. Moja mama pokłada we mnie nadzieję. Podobno ojcom córki wyrastają na najlepszych przyjaciół, kompanów do rozmowy do rozmowy. Młodszemu bratu jestem kopalnią wiedzy praktycznej: tłumacze mu dlaczego jego dziewczyna właśnie przestała się do niego odzywać a także uczę go piękna i dostrzegania go - w filmie, muzyce i książkach. Nie macie pojęcia jakie to trudne kiedy w ogóle nie mówi po polsku, jakimś cudem udało nam się zostać najlepszymi przyjaciółmi. Mówiąc o najlepszych przyjaciołach oni też raczej widzą mnie pozytywnie, chociaż gdy zaczynam nawijać chórem twierdzą, że zdarza mi się tak odlecieć że nawet nie widzę ich kompletnego braku zainteresowania. Inni? Na ten grunt boję się wchodzić bo każdy ma taką osobę która za worek diamentów nie wypowie się na nasz temat pozytywnie. Myślę, że nikt nie ma wszechwiedzącego narratora swojego życia jedynie może poskładać go z perspektyw otaczających nas ludzi.

Narratorami mojego życia mogłyby być wszystkie osoby które mają ze mną stały kontakt ponieważ każda widzi mnie na inny sposób; pozytywny bądź negatywny. Moja mama pokłada we mnie nadzieję. Podobno ojcom córki wyrastają na najlepszych przyjaciół, kompanów do rozmowy do rozmowy. Młodszemu bratu jestem kopalnią wiedzy praktycznej: tłumacze mu dlaczego jego dziewczyna właśnie...

Obudziłem się na ogromnym kacu, dotarłem do kuchni, okręciłem kran i wtedy...
- ... przyssał się do kranu, odkręcił zimną wodę i łapczywie pił, gasząc palące pragnienie ogromnego kaca po całonocnej imprezie... - aż podskoczyłem, uderzając głową w szafkę. Dziwny, ciepły i skądś znany mi głos zdawał się komentować na bieżąco świat wokół mnie - ...rozciął sobie prawą skroń. Przez chwilę pomyślał o wezwaniu pogotowia, ale dotknąwłszy się ręką za głowę stwierdził że rana nie jest zbyt głęboka... - Tajemniczy głos zatrzymał się, jak gdyby czekając na moją akcję. Podniosłem więc rękę, dotknąłem rozcięcia i rzeczywiście - rana nie krwawiła.
- Co do... - nie dokończyłem gdy przerwał mi komentarz z zaświatów - ...wyciągnął z lodówki worek z lodem (co tak właściwie zrobiłem, zgodnie za radą głosu w mojej głowie) i przyłożył do rany kojąc ból. Nastepnie skierował swe kroki do salonu... - Tu cię mam! Otworzyłem drzwi do łazienki i dumny z siebie zrobiłem krok do środka -...Cóż, nigdy nie potrafił wykonywać prostych instrukcji, od małego matka ciągle musiała mu powtarzać aby posprzątał pokój lub wyniósł śmieci... - Oż ty! Personalne wycieczki mi tu robisz?! Dałem więc krok wstecz i skierowałem się do pokoju - ...ale tym razem potrafił wykonać proste polecenie... - W telewizji kończył się właśnie jakiś dokument na TVP. GŁOS! CZYTAŁA KRYSTYNA CZUBÓWNA!

Obudziłem się na ogromnym kacu, dotarłem do kuchni, okręciłem kran i wtedy...
- ... przyssał się do kranu, odkręcił zimną wodę i łapczywie pił, gasząc palące pragnienie ogromnego kaca po całonocnej imprezie... - aż podskoczyłem, uderzając głową w szafkę. Dziwny, ciepły i skądś znany mi głos zdawał się komentować na bieżąco świat wokół mnie - ...rozciął sobie prawą skroń....

Narratorem mego życia mogłaby być moja mama. Ponieważ posiadamy podobne charaktery, potrafi mnie zrozumieć. Czasami mam wrażenie, że czyta w moich myślach. Nic nie potrafię przed nią ukryć. Zawsze tak długo będzie drążyć temat, aż prawda wyjdzie na jaw. Dzięki temu stworzyłaby postać autentyczną o pogłębionym portrecie psychologicznym, pełną rozmaitych-czasem sprzecznych- emocji.

Narratorem mego życia mogłaby być moja mama. Ponieważ posiadamy podobne charaktery, potrafi mnie zrozumieć. Czasami mam wrażenie, że czyta w moich myślach. Nic nie potrafię przed nią ukryć. Zawsze tak długo będzie drążyć temat, aż prawda wyjdzie na jaw. Dzięki temu stworzyłaby postać autentyczną o pogłębionym portrecie psychologicznym, pełną rozmaitych-czasem sprzecznych-...

Zabrzmi to może lekko przerażająco, ale narratorem mojego życia mogłaby zostać moja sąsiadka. Mieszkam w tym samym bloku od urodzenia a ta najprawdopodobniej stuletnia staruszka towarzyszy mi odkąd pamiętam. Wie dosłownie wszystko o mojej rodzinie kto kiedy wychodzi, co robi i kiedy wraca. Jej największym hobby jest siedzenie przy oknie i "szpiegowanie" innych domowników, dlatego gdy zsyp się zapcha albo chuligani pomażą nam drzwi ta mała kobietka zawsze zna winowajcę. Pamiętam jak pewnego razu wracałam do domu a ona zaczepiła mnie na klatce i zapytała czy się cieszę, że będzie ślub w rodzinie. Ja wielce zdziwiona nie miałam jeszcze pojęcia, że takowy ślub ma się odbyć. Do tej pory nie wiemy skąd ona to wie, najprawdopodobniej usłyszała jak ktoś coś wspomniał na korytarzu, bo chyba nie przeszukuje nam regularnie poczty. Chociaż może? Kto wie do jakich złowieszczych czynów zdolne są babuszki spod 7.

Zabrzmi to może lekko przerażająco, ale narratorem mojego życia mogłaby zostać moja sąsiadka. Mieszkam w tym samym bloku od urodzenia a ta najprawdopodobniej stuletnia staruszka towarzyszy mi odkąd pamiętam. Wie dosłownie wszystko o mojej rodzinie kto kiedy wychodzi, co robi i kiedy wraca. Jej największym hobby jest siedzenie przy oknie i "szpiegowanie" innych domowników,...

Narratorem mojego życia z powodzeniem mógłby zostać Pinokio. Odkąd pamiętam, kłamałam jak z nut. Okłamywałam rodziców, nauczycieli, koleżanki, a teraz okłamuję nawet siebie, np. kiedy pałaszuję po 22.00 kawałek sernika i przekonuję się, że od jednej porcji w końcu nie przytyję. Myślę, że Pinokio, pisząc moją historię, mógłby znaleźć zgrabne wytłumaczenie dla moich kłamstewek, trochę mnie usprawiedliwić i sprawić, że kiedy prawda wyjdzie na jaw, to wszyscy oszukani patrzyliby na mnie nieco łaskawszym okiem.

Narratorem mojego życia z powodzeniem mógłby zostać Pinokio. Odkąd pamiętam, kłamałam jak z nut. Okłamywałam rodziców, nauczycieli, koleżanki, a teraz okłamuję nawet siebie, np. kiedy pałaszuję po 22.00 kawałek sernika i przekonuję się, że od jednej porcji w końcu nie przytyję. Myślę, że Pinokio, pisząc moją historię, mógłby znaleźć zgrabne wytłumaczenie dla moich...

Na narratora powieści o mnie nadałby się Tabor.
Tabor to mój pies. Nadaje się idealnie, bo swoim przenikliwym wzrokiem śledzi każdy ruch w moim domu i odnotowuje każde wydarzenie.
W dodatku wie o mnie najwięcej, bo został moim stałym słuchaczem i powiernikiem.
Po pierwsze dlatego, że nie przerywa mi w słowotoku.
Po drugie dlatego, że nikomu moich przemyśleń nie wygada.
Narrator jak się patrzy;)
W dodatku opowieść nabrałaby od razu ciekawszej formy.

Na narratora powieści o mnie nadałby się Tabor.
Tabor to mój pies. Nadaje się idealnie, bo swoim przenikliwym wzrokiem śledzi każdy ruch w moim domu i odnotowuje każde wydarzenie.
W dodatku wie o mnie najwięcej, bo został moim stałym słuchaczem i powiernikiem.
Po pierwsze dlatego, że nie przerywa mi w słowotoku.
Po drugie dlatego, że nikomu moich przemyśleń nie wygada.
...

Żaden człowiek nie zna mnie na tyle, by móc opowiedzieć moją historię. Każdy z nas skrywa w sobie tajemnice, lecz ja trzymam je wyjątkowo głęboko. Wielu bliskich ludzi zna moją ogólną historię i wolałabym, żeby tak zostało. Jedynie Bóg wie o mnie wszystko.

Żaden człowiek nie zna mnie na tyle, by móc opowiedzieć moją historię. Każdy z nas skrywa w sobie tajemnice, lecz ja trzymam je wyjątkowo głęboko. Wielu bliskich ludzi zna moją ogólną historię i wolałabym, żeby tak zostało. Jedynie Bóg wie o mnie wszystko.

Najlepszym narratorem mojego życia byłby ktoś kto zna mnie bardzo dobrze. Ktoś kto mnie rozumie nawet jak ja sama siebie nie rozumiem. Ktoś kto zawsze wie jakie są przyczyny moich działań ale zachowuje to często tylko dla siebie. Wysyła sygnały w regularnym rytmie i tempie, czasami przyspiesza z nadawaniem wiadomości a czasem jest zupełnie spokojny w opowiadaniu mojego życia. Czasem przekazuje zaszyfrowane wiadomości do innych, mnie pomijając bo wie co dla mnie jest lepsze. Narrator ten żyje razem ze mną ale czasem w pewnym oderwaniu. Jednak zawsze warto go wysłuchać. Nawet jak nie zawsze podąży się na jego próba opowiedzenia mojej historii. Najlepszym narratorem byłoby po prostu moje serce.

Najlepszym narratorem mojego życia byłby ktoś kto zna mnie bardzo dobrze. Ktoś kto mnie rozumie nawet jak ja sama siebie nie rozumiem. Ktoś kto zawsze wie jakie są przyczyny moich działań ale zachowuje to często tylko dla siebie. Wysyła sygnały w regularnym rytmie i tempie, czasami przyspiesza z nadawaniem wiadomości a czasem jest zupełnie spokojny w opowiadaniu mojego...

Nie wszystko zostało zapomniane[bookLink]4431578|Nie wszystko zostało zapomniane[/bookLink]

Nie wszystko zostało zapomniane[bookLink]4431578|Nie wszystko zostało zapomniane[/bookLink]

 [bookCover]4431578|Nie wszystko zostało zapomniane[/bookCover]