Chciałam zostać siostrą zakonną.;) Pamiętam, jak mówiłam to w przedszkolu, kiedy Pani Nauczycielka pytała o nasze marzenia. Nie wiem, co wtedy w głowie mi siedziało.:)
Aktualnie jestem na studiach - weterynaria - marzenie gimnazjalne, a potem licealne. Dość szybko zrozumiałam, że zakon nie jest dla mnie.:) Prawdopodobnie nie do końca chyba zdawałam sobie sprawę, na czym polega służba sióstr zakonnych.Ale naprawdę kompletnie nie wiem, co mnie skłoniło do takiego wyboru.

Chciałam zostać siostrą zakonną.;) Pamiętam, jak mówiłam to w przedszkolu, kiedy Pani Nauczycielka pytała o nasze marzenia. Nie wiem, co wtedy w głowie mi siedziało.:)
Aktualnie jestem na studiach - weterynaria - marzenie gimnazjalne, a potem licealne. Dość szybko zrozumiałam, że zakon nie jest dla mnie.:) Prawdopodobnie nie do końca chyba zdawałam sobie sprawę, na czym...

Nie mam pojęcia dlaczego, ale będąc małą dziewczynką zawsze chciałam zostać... księdzem.
Moje pragnienie było wtedy tak wielkie, że z tego wszystkiego postanowiłam je wówczas zrealizować i odprawiać mszę we własnym domu.
Stół był moim ołtarzem na którym zapalałam świeczki, a lalki stawały się wiernymi, którzy musieli w skupieniu słuchać moich długich kazań.
Nie lubiłam ich jedynie spowiadać, bo niestety lalki zawsze milczały i nie chciały wyznawać swoich grzechów. Na tacę też nie dawały nawiasem mówiąc.

Możliwe, że te dziecinne zabawy stałyby się poważną sprawą i zamieniły się w prawdziwy sens mojego życia, gdybym tylko była chłopcem.
Jestem jednak dziewczyną i choć lubię ubierać się na czarno, to jako siostra zakonna nie mogłabym odprawiać tej mojej wymarzonej mszy.
Ktoś powiedział, że mamy równouprawnienie? Chyba nie w tym zawodzie...

Moje dziecięce marzenia legły więc w gruzach.

Nie mam pojęcia dlaczego, ale będąc małą dziewczynką zawsze chciałam zostać... księdzem.
Moje pragnienie było wtedy tak wielkie, że z tego wszystkiego postanowiłam je wówczas zrealizować i odprawiać mszę we własnym domu.
Stół był moim ołtarzem na którym zapalałam świeczki, a lalki stawały się wiernymi, którzy musieli w skupieniu słuchać moich długich kazań.
Nie lubiłam...

Z opowieści mamy wynika, że mając cztery lata miałam już bardzo sprecyzowane plany. Zapytana kim chciałabym być w przyszłości, odpowiedziałam z powagą w głosie jednym słowem: "mamą!" ;)

Z opowieści mamy wynika, że mając cztery lata miałam już bardzo sprecyzowane plany. Zapytana kim chciałabym być w przyszłości, odpowiedziałam z powagą w głosie jednym słowem: "mamą!" ;)

Będąc dzieckiem, marzyłam, aby zostać czarnoskórą dziewczynką. Powodem tego niezwykłego marzenia był mój ulubiony wierszyk dzieciństwa „Murzynek Bambo”, nie bez znaczenia były również obrazki widziane w telewizji w postaci seriali i filmów za oceanu. Pewnego razu, wzięłam nawet sprawy w swoje ręce i w pewien letni dzień cała wysmarowałam się błotem, jakie było moje rozczarowanie, kiedy po kąpieli mój „nowy” kolor skóry został zmyty mydłem i wodą.

Będąc dzieckiem, marzyłam, aby zostać czarnoskórą dziewczynką. Powodem tego niezwykłego marzenia był mój ulubiony wierszyk dzieciństwa „Murzynek Bambo”, nie bez znaczenia były również obrazki widziane w telewizji w postaci seriali i filmów za oceanu. Pewnego razu, wzięłam nawet sprawy w swoje ręce i w pewien letni dzień cała wysmarowałam się błotem, jakie było moje...

Kiedy byłam dzieckiem miałam sto pomysłów na minutę i tyle samo planów na to kim chciałabym zostać. Chciałam być kasjerką, nauczycielką, założycielką schroniska, bibliotekarką, piosenkarką. Było tego dużo więcej, ale te najbardziej zapadły mi w pamięć. Żadne z tych dziecięcych planów się nie spełniło, ale kto wie, może jeszcze nic straconego.

Kiedy byłam dzieckiem miałam sto pomysłów na minutę i tyle samo planów na to kim chciałabym zostać. Chciałam być kasjerką, nauczycielką, założycielką schroniska, bibliotekarką, piosenkarką. Było tego dużo więcej, ale te najbardziej zapadły mi w pamięć. Żadne z tych dziecięcych planów się nie spełniło, ale kto wie, może jeszcze nic straconego.

Chciałabym być geniuszem w stylu Einsteina.

Chciałabym być geniuszem w stylu Einsteina.

Jakoś nie przypominam sobie, żebym w dzieciństwie szczególnie sobie upodobał jakiś zawód. Moje marzenia obracały się wokół zabaw, a zwłaszcza zabawek. Gdy ich mi nie kupowano lub w sklepach były marne to chciałem je sobie robić, ale moja mała sprawność manualna uniemożliwiała odnoszenie tu sukcesów.
W szkole zawładnęły mną książki. Nic tylko pragnąłem je czytać od rana do wieczora. Ale przede wszystkim dla przyjemności, a nie zawsze lektury szkolne. Mieliśmy samochód ale jego prowadzenie było dedykowane wyłącznie tacie. Nawet mama nie mogła marzyć o prowadzeniu samochodu. Nic więc dziwnego, że miałem okres kiedy chciałem być kierowcą, chociaż raczej myślałem o tym jako o przyjemności niż pracy.
Zainteresowanie elektroniką pojawiło się u mnie trochę z ciekawości czym zajmuje się ojciec – był radiotechnikiem zajmującym się głównie naprawą telewizorów. Dopiero w liceum wybuchło zainteresowanie muzyką rockową, pop i poważną, dla którego rozwijania elektronika mogła się przydać. Nie mając pieniedzy na drogi sprzęt próbowałem montować go samodzielnie i wtedy marzyłem o studiach z zakresu elektroniki. Ponieważ jednak moją pasją była również matematyka więc pomyślałem, że bardzo tajemnicze i niedostępne wówczas komputery będą najlepszym połączeniem moich pasji. Traf chciał, że wtedy właśnie otwarto kierunek informatyka. Wydaje mi się, że był to dla mnie idealny wybór, zwłaszcza, że ta dziedzina tak prężnie się rozwinęła. A poza tym napisałem też powieść.

Jakoś nie przypominam sobie, żebym w dzieciństwie szczególnie sobie upodobał jakiś zawód. Moje marzenia obracały się wokół zabaw, a zwłaszcza zabawek. Gdy ich mi nie kupowano lub w sklepach były marne to chciałem je sobie robić, ale moja mała sprawność manualna uniemożliwiała odnoszenie tu sukcesów.
W szkole zawładnęły mną książki. Nic tylko pragnąłem je czytać od rana do...

Chciałam być indiańskim wojownikiem, żeglarzem, podróżnikiem-odkrywcą, łowcą dzikich zwierząt, rycerzem w lśniącej zbroi, łucznikiem na miarę Robin Hooda lub Legolasa, czasem nawet magiem. To w dni bardziej marzycielskie, kiedy pozwalałam sobie wierzyć, że mogą istnieć magiczne drzwi w starych szafach albo chociaż wehikuły czasu. A kiedy poważnie myślałam o własnej przyszłości, to chciałam zostać opiekunką wielkich kotów w ZOO lub ich treserką w cyrku, policjantem z wydziału kryminalnego, leśniczym i nadal podróżnikiem, ale już nie takim, który zapełnia białe plamy na mapach, bo tych dla mnie zabrakło, tylko co najwyżej odkrywcą nowych gatunków zwierząt i roślin. Albo astronautą - bo to znowu odkrywanie i podróże w nieznane.
I oczywiście bibliotekarką, strażniczką magicznych drzwi do wszystkich tych przyszłości, których nie udałoby mi się zrealizować.

Ale nade wszystko chciałam zostać chłopakiem. Bo oni nie musieli nosić sukienek, warkoczyków i kolorowych wstążek. Bo nie musieli bawić się lalkami i zachwycać każdą nową kreacją uszytą dla nich przez babcię. Bo nie musieli zachowywać się tak, jak na grzeczną panienkę z dobrego domu przystało. Chłopakom wolno było marzyć o takiej przyszłości, jakiej ja pragnęłam. A w bliższej perspektywie, nie lat, ale miesięcy, może nawet najbliższych urodzin lub świąt, wolno im było marzyć o scyzoryku. Nie o kolejnej lalce!

Chciałam być indiańskim wojownikiem, żeglarzem, podróżnikiem-odkrywcą, łowcą dzikich zwierząt, rycerzem w lśniącej zbroi, łucznikiem na miarę Robin Hooda lub Legolasa, czasem nawet magiem. To w dni bardziej marzycielskie, kiedy pozwalałam sobie wierzyć, że mogą istnieć magiczne drzwi w starych szafach albo chociaż wehikuły czasu. A kiedy poważnie myślałam o własnej...

Moja ulubiona zabawa w dzieciństwie? Robienie klasówek siostrze. Niemal "na okrągło". Biegałam za nią z zeszytem - dziennikiem i wpisywałam mnóstwo uwag za nieposłuszeństwo. Biedne dziecko - ale to biedne dziecko w wieku czterech lat płynnie czytało, taka byłam wytrwała. A kiedy już nie byłam w stanie jej zmusić do rozwiązywaniu kolejnych testów, to sobie uczniów wymyślałam. Albo lalki tresowałam. I co dalej z tymi moimi marzeniami o nauczycielstwie? Ano różnie bywało. Trochę się przed tą pedagogiką broniłam, trochę próbowałam innych zawodów. Ale teraz pracuję w żłobku i znów próbuję dzieci uczyć - tylko metody zmieniłam.

Moja ulubiona zabawa w dzieciństwie? Robienie klasówek siostrze. Niemal "na okrągło". Biegałam za nią z zeszytem - dziennikiem i wpisywałam mnóstwo uwag za nieposłuszeństwo. Biedne dziecko - ale to biedne dziecko w wieku czterech lat płynnie czytało, taka byłam wytrwała. A kiedy już nie byłam w stanie jej zmusić do rozwiązywaniu kolejnych testów, to sobie uczniów...

Nigdy nie miałam ciągot do zostania księżniczką/aktorką/piosenkarką jak większość moich koleżanek. Ja chciałam zostać panią komandor w marynarce wojennej.....

Kiedyś dorwałam gdzieś książkę z pagonami wojskowymi i właśnie ten odpowiadający stopniowi komandora spodobał mi się najbardziej. I od tej pory na pytanie "kim chcesz zostać jak dorośniesz?" odpowiadałam, że będę panią komandor!

Niestety moje marzenie zostało zadeptane w liceum, kiedy to dowiedziałam się, że aby startować w ogóle do tej akademii muszę mieć maturę z matematyki i najlepiej fizyki... (a byłam ostatnim rocznikiem, który nie miał obowiązkowej matury z matematyki i mój strasznie nieogarniający mózg, bardzo się z tego faktu cieszył...)

Więc to marzenie pozostało tylko marzeniem.

Nigdy nie miałam ciągot do zostania księżniczką/aktorką/piosenkarką jak większość moich koleżanek. Ja chciałam zostać panią komandor w marynarce wojennej.....

Kiedyś dorwałam gdzieś książkę z pagonami wojskowymi i właśnie ten odpowiadający stopniowi komandora spodobał mi się najbardziej. I od tej pory na pytanie "kim chcesz zostać jak dorośniesz?" odpowiadałam, że będę...