Jak to mówią do odważnych świat należy i zgodnie z tą zasadą nie boję się niczego!
No może poza ogniem, wysokością, ciemnością, lustrami w nocy, otwartymi szafami po zmroku, otwartymi drzwiami, byciem samą w domu, odgłosami po północy, pełnią księżyca, lasami, krukami, clownami, niezidentyfikowanymi postaciami, nieznanymi osobnikami, bliźniaczkami i generalnie małymi dziećmi, psami, pająkami, a i jeszcze robakami wszelkiej maści w całej okazałości.
Dziękuję wam horory, Panu również, Panie King!

Jak to mówią do odważnych świat należy i zgodnie z tą zasadą nie boję się niczego!
No może poza ogniem, wysokością, ciemnością, lustrami w nocy, otwartymi szafami po zmroku, otwartymi drzwiami, byciem samą w domu, odgłosami po północy, pełnią księżyca, lasami, krukami, clownami, niezidentyfikowanymi postaciami, nieznanymi osobnikami, bliźniaczkami i generalnie małymi...

Stephen King ❤ to tak na marginesie.
Chyba naczytałam się za dużo książek fantastycznych, bo panicznie boję się, że w ciemnościach zobaczę jakiegoś dziwnego stwora. Boję się też, że ktoś z mojej rodziny w mojej obecności będzie umierał, a ja nie będę potrafiła mu pomóc, albo stanie się to podczas snu i nie zauważę tego.

Stephen King ❤ to tak na marginesie.
Chyba naczytałam się za dużo książek fantastycznych, bo panicznie boję się, że w ciemnościach zobaczę jakiegoś dziwnego stwora. Boję się też, że ktoś z mojej rodziny w mojej obecności będzie umierał, a ja nie będę potrafiła mu pomóc, albo stanie się to podczas snu i nie zauważę tego.

Stephen King ❤ to tak na marginesie.
Chyba naczytałam się za dużo książek fantastycznych, bo panicznie boję się, że w ciemnościach zobaczę jakiegoś dziwnego stwora. Boję się też, że ktoś z mojej rodziny w mojej obecności będzie umierał, a ja nie będę potrafiła mu pomóc, albo stanie się to podczas snu i nie zauważę tego.

Stephen King ❤ to tak na marginesie.
Chyba naczytałam się za dużo książek fantastycznych, bo panicznie boję się, że w ciemnościach zobaczę jakiegoś dziwnego stwora. Boję się też, że ktoś z mojej rodziny w mojej obecności będzie umierał, a ja nie będę potrafiła mu pomóc, albo stanie się to podczas snu i nie zauważę tego.

Boję się człowieka. Tego, że potrafi dopuścić się najgorszych występków, a potem w spokoju jeść z rodziną niedzielny rosół. Boję się, że "zawsze takim spokojnym sąsiadem był" i "kto by pomyślał, że takie rzeczy się działy".

Boję się człowieka. Tego, że potrafi dopuścić się najgorszych występków, a potem w spokoju jeść z rodziną niedzielny rosół. Boję się, że "zawsze takim spokojnym sąsiadem był" i "kto by pomyślał, że takie rzeczy się działy".

Boje się przemijania. Tego, że wszystko się kończy. Wczorajsze wiadomości, dziś już nic nie znaczą. Wczorajsza gazeta, dziś już jest nieaktualna. Nikt nie pamięta, o czym mówiono w wiadomościach tydzień temu, chociaż z taką uwagą je wtedy oglądał. Wczoraj to przeszłość, którą dziś już nikt sobie nie zawraca głowy. Skończyła się era wielkich hitów muzycznych czy książkowych, do których moglibyśmy powrócić. Wszystko ciągle musi być nowe. Jednorazowe. Kto za rok będzie pamiętał dzisiejsze piosenki, puszczane dziś, co 20 minut w każdym radiu? Żyjemy chwilą obecną, a nie tym, co było. Liczy się tylko to, co tu i teraz. W natłoku informacji i pędu życia, jesteśmy zmuszeni zapominać stare by przyswajać nowe. Nowe, które już po chwili jest stare, niemodne i nieaktualne. Zapominane. Chwila, która właśnie trwa, już minęła. Jest przeszłością, której nigdy nie odzyskamy. Nigdy już nie będzie dane nam przeżyć jej jeszcze raz. I to jest dla mnie najbardziej przerażające.

Boje się przemijania. Tego, że wszystko się kończy. Wczorajsze wiadomości, dziś już nic nie znaczą. Wczorajsza gazeta, dziś już jest nieaktualna. Nikt nie pamięta, o czym mówiono w wiadomościach tydzień temu, chociaż z taką uwagą je wtedy oglądał. Wczoraj to przeszłość, którą dziś już nikt sobie nie zawraca głowy. Skończyła się era wielkich hitów muzycznych czy książkowych,...

Moim ulubionym pisarzem także jest Stephen King. Przeczytałam wiele jego książek i uwielbiam każdą z nich za klimat oraz styl. Sama piszę powieść i moi znajomi twierdzą, że przypomina trochę kingowski klimat, jestem wtedy taka dumna. Jednak każdy medal ma dwie strony. Tym czego najbardziej się boję w życiu nie są światy i upiory tworzone przez samego Kinga, ale to co zrodziło się w mojej głowie. Najgorszy jest Cień, który zakorzenił się we mnie tak głęboko, że potrafi się urzeczywistniać. Jest to postać stworzona z ciemności, niosąca wyłącznie gniew i żądzę mordu. Cień odwiedził mnie raz w nocy, kiedy leżałam czekając na sen. Poczułam podmuch zimnego wiatru i kątem oka zauważyłam, że zbliża się do mojego łóżka, staje nad nim i uśmiecha się, ukazując ostre zęby. Ze strachu nie mogłam się nawet poruszyć, żeby zaświecić lampkę nocną, leżącą parę centymetrów od mojej reki. Nie pomyślałam nawet, żeby użyć komórki która była pod poduszką. Zamknęłam oczy i otworzyłam je dopiero wtedy, kiedy poczułam że jego już nie ma.
Najbardziej boję się tego, że Cień lub inny wytwór mojej wyobraźni znowu mnie odwiedzi. I tego, że kiedy otworzę oczy, nie będę już tą samą osobą.

Moim ulubionym pisarzem także jest Stephen King. Przeczytałam wiele jego książek i uwielbiam każdą z nich za klimat oraz styl. Sama piszę powieść i moi znajomi twierdzą, że przypomina trochę kingowski klimat, jestem wtedy taka dumna. Jednak każdy medal ma dwie strony. Tym czego najbardziej się boję w życiu nie są światy i upiory tworzone przez samego Kinga, ale to co...

W rozmowach z innymi na takie tematy nawiązujące do czegoś najstraszliwszego, co może powodować niepowstrzymany strach i gęsią skórkę jakoś nigdy nie przychodziło mi do głowy nic oczywistego. Niektórzy taką rzecz mogą wymienić od razu, nie zastanawiając się. Ja musiałem to dobrze przemyśleć. Wiadomo, że wojna jest straszna, tak samo choroby czy rozszarpanie przez dzikie zwierzęta. Utrata ukochanej osoby też jest straszna. Dla niektórych pająki czy muchy, albo w ogóle owady, dla innych bakterie, dla jeszcze innych zombie. Ja musiałem zastanowić się nad tą kwestią i doszedłem do wniosku, że najbardziej przeraża mnie utrata wzroku. Wtedy nastąpi koniec oglądania seriali i filmów, koniec prowadzenia pojazdów i motocykla, a co najważniejsze: koniec czytania. Jest mnóstwo chorób i wypadków które mogą unieruchomić i utrudnić życie, ale utrata wzroku nie dość że strasznie utrudnia życie, to jeszcze nie pozwoli mi zagłębiać się w tekst tak jak to lubię robić. Są audiobooki... ale wszyscy wiemy, że to nie to samo. Zawsze myślałem, że jeżeli doczekam emerytury to będę miał mnóstwo czasu na czytanie, nadrobienie tego czego nie mogę przeczytać teraz. I do tej myśli zawsze wpada paniczne: a co jak stracę wzrok?

W rozmowach z innymi na takie tematy nawiązujące do czegoś najstraszliwszego, co może powodować niepowstrzymany strach i gęsią skórkę jakoś nigdy nie przychodziło mi do głowy nic oczywistego. Niektórzy taką rzecz mogą wymienić od razu, nie zastanawiając się. Ja musiałem to dobrze przemyśleć. Wiadomo, że wojna jest straszna, tak samo choroby czy rozszarpanie przez dzikie...

Boję się wielu rzeczy: utraty bliskich, ponownego pogrążenia się w samotność, spalenia żywcem. Ale bardziej przyziemnym lękiem jest woda, a raczej to, co w niej może żyć. Dawniej pływałam, jeździłam na nartach wodnych, nurkowałam, uwielbiałam poznawać ten cudowny podwodny świat - im głębiej byłam tym większą "frajdę" mi to sprawiało. Do czasu. Kiedyś zobaczyłam program o |"podwodnych potworach" - chyba tak był zatytułowany. Przez przypadek go obejrzałam. A później wszystkie odcinki związane z tajemniczymi, podwodnymi stworzeniami. Następnie czytałam o tych stworzeniach. Nie wiem kiedy zaczął mnie przerażać podwodny świat. Nie jestem w stanie wejść do jeziora nawet do poziomu kolan. Od razu przypominają mi się te wszystkie stworzenia, np. wielkości połowy małego paznokcia, których jad zabija w niecałe 60 sekund. Wiem jak to głupio brzmi. Wiem, że to nie jest racjonalne. Ale nie potrafię racjonalnie myśleć nad brzegiem wody. Nie ważne czy rzeki, jeziora, morza, czy oceanu. Po prostu nie potrafię tam wejść.

Boję się wielu rzeczy: utraty bliskich, ponownego pogrążenia się w samotność, spalenia żywcem. Ale bardziej przyziemnym lękiem jest woda, a raczej to, co w niej może żyć. Dawniej pływałam, jeździłam na nartach wodnych, nurkowałam, uwielbiałam poznawać ten cudowny podwodny świat - im głębiej byłam tym większą "frajdę" mi to sprawiało. Do czasu. Kiedyś zobaczyłam program o...

Boję się wielu rzeczy: utraty bliskich, ponownego pogrążenia się w samotność, spalenia żywcem. Ale bardziej przyziemnym lękiem jest woda, a raczej to, co w niej może żyć. Dawniej pływałam, jeździłam na nartach wodnych, nurkowałam, uwielbiałam poznawać ten cudowny podwodny świat - im głębiej byłam tym większą "frajdę" mi to sprawiało. Do czasu. Kiedyś zobaczyłam program o |"podwodnych potworach" - chyba tak był zatytułowany. Przez przypadek go obejrzałam. A później wszystkie odcinki związane z tajemniczymi, podwodnymi stworzeniami. Następnie czytałam o tych stworzeniach. Nie wiem kiedy zaczął mnie przerażać podwodny świat. Nie jestem w stanie wejść do jeziora nawet do poziomu kolan. Od razu przypominają mi się te wszystkie stworzenia, np. wielkości połowy małego paznokcia, których jad zabija w niecałe 60 sekund. Wiem jak to głupio brzmi. Wiem, że to nie jest racjonalne. Ale nie potrafię racjonalnie myśleć nad brzegiem wody. Nie ważne czy rzeki, jeziora, morza, czy oceanu. Po prostu nie potrafię tam wejść.

Boję się wielu rzeczy: utraty bliskich, ponownego pogrążenia się w samotność, spalenia żywcem. Ale bardziej przyziemnym lękiem jest woda, a raczej to, co w niej może żyć. Dawniej pływałam, jeździłam na nartach wodnych, nurkowałam, uwielbiałam poznawać ten cudowny podwodny świat - im głębiej byłam tym większą "frajdę" mi to sprawiało. Do czasu. Kiedyś zobaczyłam program o...

Boję się wielu rzeczy: utraty bliskich, ponownego pogrążenia się w samotność, spalenia żywcem. Ale bardziej przyziemnym lękiem jest woda, a raczej to, co w niej może żyć. Dawniej pływałam, jeździłam na nartach wodnych, nurkowałam, uwielbiałam poznawać ten cudowny podwodny świat - im głębiej byłam tym większą "frajdę" mi to sprawiało. Do czasu. Kiedyś zobaczyłam program o |"podwodnych potworach" - chyba tak był zatytułowany. Przez przypadek go obejrzałam. A później wszystkie odcinki związane z tajemniczymi, podwodnymi stworzeniami. Następnie czytałam o tych stworzeniach. Nie wiem kiedy zaczął mnie przerażać podwodny świat. Nie jestem w stanie wejść do jeziora nawet do poziomu kolan. Od razu przypominają mi się te wszystkie stworzenia, np. wielkości połowy małego paznokcia, których jad zabija w niecałe 60 sekund. Wiem jak to głupio brzmi. Wiem, że to nie jest racjonalne. Ale nie potrafię racjonalnie myśleć nad brzegiem wody. Nie ważne czy rzeki, jeziora, morza, czy oceanu. Po prostu nie potrafię tam wejść.

Boję się wielu rzeczy: utraty bliskich, ponownego pogrążenia się w samotność, spalenia żywcem. Ale bardziej przyziemnym lękiem jest woda, a raczej to, co w niej może żyć. Dawniej pływałam, jeździłam na nartach wodnych, nurkowałam, uwielbiałam poznawać ten cudowny podwodny świat - im głębiej byłam tym większą "frajdę" mi to sprawiało. Do czasu. Kiedyś zobaczyłam program o...