Teddy siedział w areszcie 3 godziny, miał już tego serdecznie dość. To ,że był przy Martinie jak go zgarniali nie znaczy, że jest współwinny. Nawet nie wiedział c jego brat nawyczyniał.
-Czy ktoś z łaski swojej mnie wypuści?! - krzyknął z twarzą przy kratach.
W tym momencie wszedł policjant w średnim wieku z uśmiechem.
-Idziemy młodzieńcze, musieliśmy cię aresztować, te przepisy, ale już się wszystko wyjaśniło.
Razem wyszli z komisariatu.
-Dobrze mój drogi, ja wracam do pracy, a ty uważaj na kłopoty.
Teddy nie zdążył się pożegnać, najpierw zobaczył ogień, a po chwili wylądował na ziemi - wybuch. Ktoś wysadził komisariat. Gdyby był tam choć chwilę dłużej...

Teddy siedział w areszcie 3 godziny, miał już tego serdecznie dość. To ,że był przy Martinie jak go zgarniali nie znaczy, że jest współwinny. Nawet nie wiedział c jego brat nawyczyniał.
-Czy ktoś z łaski swojej mnie wypuści?! - krzyknął z twarzą przy kratach.
W tym momencie wszedł policjant w średnim wieku z uśmiechem.
-Idziemy młodzieńcze, musieliśmy cię aresztować, te...

Jak to pięknie jest spędzać urlop na Naviago czując każdy promień słońca na swoim ciele oraz delikatny wiatr,który wprowadza we wspaniały nastrój.Nagle poczułem na swoim ciele krople lodowatej wody i niewielką ilość piasku.Wtedy otworzyłem oczy i zobaczyłem moją piękną żonę Izabell,stała obok mnie.Widać było,że właśnie wyszła z wody i krople spadały na moje ciało,nagle położyła się na mnie i zaczęła mnie całować.Wtedy zrozumiałem,że coś jest nie tak i odepchnąłem żonę,przecież Ona nie żyje.Zmarła 2 lata temu w wypadku samochodowym.Przebudziłem się ze snu i słyszałem jak ktoś majstruje przy zamku.Zdziwiło mnie to,ponieważ mieszkam sam i nikt inny nie posiada kluczy.Dobrze,że pod poduszką miałem schowany pistolet,wziąłem go i schowałem się do szafy.W tym momencie drzwi się otworzyły.Po cichu włamywacz wszedł do pokoju po czym od razu skierował się do pomieszczenia w którym spałem. Widziałem tylko jego sylwetkę,dobrze zbudowany wysoki mężczyzna z pistoletem w ręku. Podszedł do łóżka i pistoletem rozrzucił kołdrę.Wtedy nie mogłem się zastanowić wycelowałem pistolet w jego głowę i strzeliłem. Krew prysnęła na ścianę, a On padł jak kłoda na łóżko.I tak właśnie zostałem uratowany przed katastrofą przez zmarłą żonę.

Jak to pięknie jest spędzać urlop na Naviago czując każdy promień słońca na swoim ciele oraz delikatny wiatr,który wprowadza we wspaniały nastrój.Nagle poczułem na swoim ciele krople lodowatej wody i niewielką ilość piasku.Wtedy otworzyłem oczy i zobaczyłem moją piękną żonę Izabell,stała obok mnie.Widać było,że właśnie wyszła z wody i krople spadały na moje ciało,nagle...

Gdyby miał doszukać się początku swej tragicznej historii, odnalazłby go w chwili, gdy znajdował się w sklepie sportowym, szukając butów Nike do biegania. Podeszli do niego policjanci i zakuli go w kajdanki, pomiatając nim jak workiem ziemniaków. Zdołał tylko na szybie sklepowej zobaczyć ogłoszenie o poszukiwaniu zbrodniarza, który wyglądał niemal identycznie jak on...
- W końcu cię złapaliśmy- rzekł jeden z policjantów do Mike'a.
-To jest jakaś wielka pomyłka, to nie ja, nie wiem, o co chodzi! Wypuście mnie!
-Koniec z tobą.
Mike nie wiedział, co znaczy koniec, dopóki nie usłyszał pytania:
-Jakie jest twoje ostatnie życzenie? Co chciałbyś na ostatni obiad przed egzekucją?
-....To jest nieporozumienie... Nie jestem tym, którego szukacie!
Na ostatni posiłek Mike zjadł naleśniki z bitą śmietaną, polane roztopioną czekoladą Milka. Gdy nastała noc, mężczyzna nie mógł zasnąć w celi więziennej. Panowała świdrująca wnętrze cisza. Nagle Mike usłyszał spadające z góry drobne kamyki, a następnie poczuł je na twarzy. Spojrzał w górę, a tam- w wykopanym przez siebie tunelu kobieta w dziwnym przebraniu kota pokazywała mu ręką "Chodź." Podała mu linę, po której mógł się wspiąć. Czołgali się wąskim, ciemnym korytarzem przez jakieś dwie godziny. Kiedy wyszli z niego, Mike poczuł ulgę... Uczucie spokoju minęło, gdy tajemnicza kobieta wskazała na drogę, gdzie stał czarno-złoty ścigacz.
- Jedziemy.
Mężczyzna w pierwszej chwili zwątpił, lecz potem pomyślał" "No dobra. Nic już nie może być gorsze niż krzesło elektryczne."

Gdyby miał doszukać się początku swej tragicznej historii, odnalazłby go w chwili, gdy znajdował się w sklepie sportowym, szukając butów Nike do biegania. Podeszli do niego policjanci i zakuli go w kajdanki, pomiatając nim jak workiem ziemniaków. Zdołał tylko na szybie sklepowej zobaczyć ogłoszenie o poszukiwaniu zbrodniarza, który wyglądał niemal identycznie jak on...
- W...

słoiki gotowały się w garnku.Ot zwykłe przetwory na zimę.dość spokojnie bulgotanie wzmagało się aż każdy ze zaczął wydawać inny dźwięk.ta kakofonia brzmiała całkiem jak Mozart,sąsiedzi podejrzewali że to utwór znanego kompozytora muzyki poważnej dobiega zza ściany.tylko tak jakoś dziwnie to brzmiało bo jakby ktoś ciągle podkręcał głośność.Tymczasem okap nie nadążał, woda w garnkach zaczynała się kończyć.Białe ściany i sufit( swoja drogą kto ma teraz białe ściany w kuchni) drżały na myśl o spotkaniu ze szkłem oraz gorącą pulpą w kolorze malinowym i szczawiowym.Brak kafelków na ścianach to nie był chyba najlepszy pomysł ale dekoracja za chwile się zmieni i co najgorsze nie będę miała żadnego wpływu na nowy wystrój mojej kuchni.To była ostatnia myśl która pojawiła się w mojej głowie na skutek obserwacji a nie procesu myślowego-mój mózg przetworzył informacje szybciej niż myślałam ze potrafię.Katastrofa miała się wydarzyć w ułamku sekundy.Kłopoty były nieuniknione, bulgotały już bardzo głośno domagając się ujawnienia swoich artystycznych zdolności na tych idealnie białych ścianach aż proszących się o niebanalną impresjonistyczną dekorację.wiedziałam że nie zdążę dobiec i wyłączyć kuchenki na czas.w chwili wybuchu byłabym w miejscu w którym zdecydowanie nie chciałabym się znajdować.w kulminacyjnym momencie tych rozważań zapadła nagła ciemność. Myślałam że słoiki wybuchły a ja ogłuchłam i nie żyję.Dotarło do mnie po chwili...prąd wysiadł...A kuchenka była elektryczna...

słoiki gotowały się w garnku.Ot zwykłe przetwory na zimę.dość spokojnie bulgotanie wzmagało się aż każdy ze zaczął wydawać inny dźwięk.ta kakofonia brzmiała całkiem jak Mozart,sąsiedzi podejrzewali że to utwór znanego kompozytora muzyki poważnej dobiega zza ściany.tylko tak jakoś dziwnie to brzmiało bo jakby ktoś ciągle podkręcał głośność.Tymczasem okap nie nadążał, woda w...

To nie tak miało być. Jedno wydarzenie postawiło mnie nad przepaścią, kolejne kazało skoczyć. W kilka chwil straciłam wszystko: największe oparcie i sens życia. Moja historia miała się tam zakończyć.
Budzę się. Siedzi obok.
Tego dnia wszystko poszło w złą stronę: zmarła moja największa podpora- Mama, a mój narzeczony postanowił przespać się z „przyjaciółką”.
-nie rób tego!
-co Ty tutaj robisz?! Daj mi spokój! Idź stąd!
-nie pozwolę Ci na to, rozumiesz? Jeśli ty skoczysz ja skoczę za tobą. Kocham Cię, zrozum to w końcu.
-ale, jak to? Przecież …
-od tak dawna coś do Ciebie czuję, ale bałem się cokolwiek powiedzieć. Teraz nie mam nic do stracenia. – Niepozorny znajomy, który od zawsze jest w pobliżu, to On pociągnął mnie za rękę, gdy stałam na skraju dachu.
Przytulił mocno.
Nic więcej nie mówił, był, po prostu. A ja płakałam.
Wszystko się ułoży.

To nie tak miało być. Jedno wydarzenie postawiło mnie nad przepaścią, kolejne kazało skoczyć. W kilka chwil straciłam wszystko: największe oparcie i sens życia. Moja historia miała się tam zakończyć.
Budzę się. Siedzi obok.
Tego dnia wszystko poszło w złą stronę: zmarła moja największa podpora- Mama, a mój narzeczony postanowił przespać się z „przyjaciółką”.
-nie rób tego!
...

Maciej Lipa nie miał śmiałości do kobiet, mimo czterdziestu pięciu lat na karku, nadal mieszkał z rodzicami. Od zawsze paraliżował go strach, gdy przyszło mu porozmawiać z osobną płci przeciwnej. Z czasem jego fobia tak się nasiliła, że żołądek dawał o sobie znać natychmiast… Dlatego też nieustannie nosił przy sobie Stoperan, był dla niego jak inhalator dla astmatyka.
Pewnego dnia postanowił umówić się na randkę, miał dosyć samotności. Szykował się do spotkania, na szafce obok drzwi zostawił opakowanie Stoperanu, by go nie zapomnieć. Już miał je wziąć i wyjść, gdy usłyszał dzwonek. To byli świadkowie Jehowy, Maciej grzecznie przeprosił, tłumacząc się tym, że jest umówiony. Wyszedł z mieszkania, ale zapomniał o swoim niezbędniku…
W restauracji czekała na niego wybranka. Już miał do niej podejść, gdy przypomniał sobie, że nie wziął Stoperanu. Kobieta pomachała do niego radośnie i to przeważyło szalę, w żołądku mężczyzny rozpoczęła się istna rewolucja, Lipa co sił w nogach popędził do toalety, potrącając po drodze mężczyznę w płaszczu. Maciej jednak nie zwrócił na niego uwagi, modlił się, by zdążyć przed całkowitą kompromitacją…
Po chwili restaurację wypełnił huk wystrzałów, brzęk tłuczonego szkła i krzyk gości.
Szaleniec w płaszczu strzelał na oślep, wszyscy klienci restauracji zginęli… Ocalał jedynie nieświadomy niczego Maciej, który wśród potwornych dźwięków i jeszcze gorszego smrodu niespotykanej dotąd obstrukcji, pomstował w toalecie na swój los i na świadków Jehowy…

Maciej Lipa nie miał śmiałości do kobiet, mimo czterdziestu pięciu lat na karku, nadal mieszkał z rodzicami. Od zawsze paraliżował go strach, gdy przyszło mu porozmawiać z osobną płci przeciwnej. Z czasem jego fobia tak się nasiliła, że żołądek dawał o sobie znać natychmiast… Dlatego też nieustannie nosił przy sobie Stoperan, był dla niego jak inhalator dla astmatyka.
...

Dookoła wybuchy.Zostałam ranna w brzuch.Koszulka przemoczoną krwią,wręcz sztywna.Odchyliłam ją,aby spojrzeć na ranę.Była okropna,krwista rysa przez brzuch.Taka dola żołnierza.Otrząsnęłam mundur z piachu.

W czasie bitwy z bólu straciłam przytomność.Kiedy się obudziłam,była już szarówka.W oddali było słychać serie z karabinów.Poryta ziemia,od okopów i wybuchów.Ze szkieletów budynków posępnie opadały cegły.Niebo na horyzoncie wręcz czerwone od płomieni.

Rana na brzuchu okrutnie paliła.Chwiejącym krokiem podążyłam w poszukiwaniu ocalałych,bądź ratunku.Odnalazłam swojego przyjaciela.Był ciężko ranny.W brzuchu tkwił nabój.Żył,biorąc go pod ramię podążyliśmy.Nie mogłam mu pomóc w takim miejscu.

Przemierzaliśmy las.Było całkiem ciemno.W oddali spostrzegłam jasne światło.Wyszliśmy na polanę,był tam drewniany domek.Pomogłam mojemu druhowi usiąść i pobiegłam po pomoc.

Ja i gospodarz pomogliśmy rannemu wejść do domu. Położyliśmy chłopaka na stole,osłabł.Był to moment na wyjęcie kuli z rany.Wspólnie z gospodarzami wyparzyliśmy kilka potrzebnych narzędzi.Pani domu przyszykowała czyste prześcieradło i pocieła je,aby posłużyło za opatrunek.Udało się wyjąć kawałek ołowiu i zszyć ranę.

Zmęczona choć szczęśliwa usiadłam i odpoczęłam chwilę.Następnie umyłam  przyjaciela zwilrzoną tkaniną i przebrałam w jedną z piżam gospodarza.

Sama doprowadziłam się do porządku i zasnęłam.

Dookoła wybuchy.Zostałam ranna w brzuch.Koszulka przemoczoną krwią,wręcz sztywna.Odchyliłam ją,aby spojrzeć na ranę.Była okropna,krwista rysa przez brzuch.Taka dola żołnierza.Otrząsnęłam mundur z piachu.

W czasie bitwy z bólu straciłam przytomność.Kiedy się obudziłam,była już szarówka.W oddali było słychać serie z karabinów.Poryta ziemia,od okopów i wybuchów.Ze szkieletów...

Było już ciemno, kiedy Iga wyszła od koleżanki. Idąc przez park oszczędzi sobie pięć minut drogi. Opatuliła się ciaśniej płaszczem i ruszyła przed siebie. Miała wrażenie, że jej kroki na kamiennej ścieżce brzmią jak wystrzały armatnie. Usłyszała śmiechy i drogę zagrodziło jej dwóch młodych mężczyzn.
- Co taka ładna dziewczyna robi tutaj po ciemku? – zaczął jeden. Iga natychmiast zawróciła.
- Nie uciekaj, chcemy tylko pogadać – drugi złapał ją za dłoń.
- Puszczaj! – krzyknęła i wtedy usłyszała za sobą kolejny męski głos, tym razem wzburzony.
- Tutaj jesteś Kaśka! – wszyscy spojrzeli na wysokiego chłopaka idącego w ich stronę – Może byś tak odebrała telefon? Miałaś być w domu przed dziewiętnastą, a dochodzi dwudziesta.
Iga wytrzeszczyła oczy. Nie miała pojęcia kim on jest. Zachowywał się tak jakby nie zauważył dwóch odzianych w dresy typków.
- I co się tak patrzysz smarkulo?! – chwycił ją za ramię i zaczął ciągnąć za sobą – Ojciec da ci taki szlaban, że popamiętasz.
Dwójka mężczyzn była równie zaskoczona, co Iga, nie odezwali się ani słowem. Kiedy już oddalili się od nich na bezpieczną odległość i zniknęli w kolejnej alejce, chłopak ją puścił.
- Nic ci nie jest? – przecząco pokiwała głową – Pewnie myślisz, że zachowałem się jak wariat, ale tylko to przyszło mi do głowy, kiedy zobaczyłem co się dzieje.
Zapadła chwila ciszy, po czym chłopak powiedział:
- Tak w ogóle, to jestem Paweł – uśmiechnął się – A ty? Zakładam, że nie Kaśka?
- Mam na imię Iga i powinnam ci podziękować.

Było już ciemno, kiedy Iga wyszła od koleżanki. Idąc przez park oszczędzi sobie pięć minut drogi. Opatuliła się ciaśniej płaszczem i ruszyła przed siebie. Miała wrażenie, że jej kroki na kamiennej ścieżce brzmią jak wystrzały armatnie. Usłyszała śmiechy i drogę zagrodziło jej dwóch młodych mężczyzn.
- Co taka ładna dziewczyna robi tutaj po ciemku? – zaczął jeden. Iga...

Stał pewnie, mimo iż targały nim wichry wątpliwości. Nigdy nie lubił publicznych wystąpień, a teraz oczy wszystkich skierowane były wprost na niego. Zastanawiał się czy krople potu na jego czole to wynik zdenerwowania, czy też lejącego się z sierpniowego nieba żaru. Sekundę po tym zanegował drugą możliwość – znajdowali się przecież w kościele i panowała tam stosunkowo przyjemna temperatura. Byli już po kilkudziesięciu minutach ceremonii i coraz bliższe stawało się to co uważał za nieuniknione. Jako pierwszy miał powtórzyć po kapłanie słowa przysięgi. Gdy już mikrofon w ręce księdza przechylał się w jego stronę, by powtórzył formułę „Ja… biorę Ciebie…” gdy drzwi świątyni otworzyły się i stanęła w nich jego pierwsza, jedyna i prawdziwa miłość. Zapłakana, rozczochrana i lekko utykająca z powodu braku jednego obcasa stanęła na między ławkami i nie odrywała od niego wzroku. Spojrzał na nią i wszystko stało się jasne… Chwilę później zgromadzeni goście obserwowali zamykające się za nimi drzwi kościoła…

Stał pewnie, mimo iż targały nim wichry wątpliwości. Nigdy nie lubił publicznych wystąpień, a teraz oczy wszystkich skierowane były wprost na niego. Zastanawiał się czy krople potu na jego czole to wynik zdenerwowania, czy też lejącego się z sierpniowego nieba żaru. Sekundę po tym zanegował drugą możliwość – znajdowali się przecież w kościele i panowała tam stosunkowo...

ZSRR, rok 1944. Do zadymionego pokoju sekretarza do spraw walki ze szpiegostwem wchodzi zdenerwowany mężczyzna. Jego ciężki oddech, zgarbione ciało i drżące ręce zostają zauważone przez grubego, mężczyznę siedzącego przy XIII wiecznym biurku i palącego cygaro:
- Porucznik Ivan Novakowicz, syn Piotra? – Nim mężczyzna wydobył z siebie jakikolwiek dźwięk siedzący mężczyzna swoim zachrypniętym głosem mówił dalej. Nie odpowiadajcie przecież wiemy, że Wy towarzyszu. Chodzą słuchy, że pomagacie faszystom, a za to Stalin ma tylko jedną nagrodę – śmierć przez rozstrzelanie!
- Ale to.. towa.. towarzy..
- Towarzyszu Novakowic nie ma żadnego ale, my wszystko wiemy, wyrok zostanie wykonany na placu za 15 minut.
Zszokowany porucznik nie był wstanie wykrztusić z siebie żadnego słowa. Poprowadzony przez eskortę uzbrojonych żołnierzy stał przy murze nie dowierzając co się właściwie dzieje. Pięciu towarzyszy broni mierzy celując mu prosto w serce. Przez moment czas staje w miejscu, a przed oczami przelatuje mu cały świat.
- Poczekajcie! – głos grubasa zza biurka przerwał wizje Ivana. Chwilę później mężczyzna znalazł się na placu– Zaszła drobna pomyłka towarzyszu. Przez nabazgrany jak kura pazurem raport, omal Was nie straciliśmy. Wezwaliśmy tu towarzysza, bo należy się Wam się medal za czynną walkę z faszystami!
I tak o to Ivan Novakowicz w jeden dzień z bohatera stał się wrogiem publicznym, po czym z orderami wyszedł żyw. Nie martw się towarzyszu Stalin nigdy się nie myli.

ZSRR, rok 1944. Do zadymionego pokoju sekretarza do spraw walki ze szpiegostwem wchodzi zdenerwowany mężczyzna. Jego ciężki oddech, zgarbione ciało i drżące ręce zostają zauważone przez grubego, mężczyznę siedzącego przy XIII wiecznym biurku i palącego cygaro:
- Porucznik Ivan Novakowicz, syn Piotra? – Nim mężczyzna wydobył z siebie jakikolwiek dźwięk siedzący mężczyzna...