Dziękuję bardzo, no i oczywiście gratuluję także pozostałym zwycięzcom :)

Dziękuję bardzo, no i oczywiście gratuluję także pozostałym zwycięzcom :)

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

fairada
ZakamarkiPewnejPani
paula
anawa004
Hania

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

fairada
ZakamarkiPewnejPani
paula
anawa004
Hania

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Tak! I to całkiem niedawno, bo może 10 lat temu. Mój wujek zgubił portfel, a tam miał wszystko, pieniądze, dokumenty i kartę do bankomatu. Ta zguba, a raczej kradzież, mogła go wiele kosztować, ale jako że mój wujek jest cwanym gościem, od razu przypomniał sobie w jakich miejscach bywał przed tym, gdy zorientował się, że nie ma portfela. Nie jeździł żadnym tramwajem, nie był też w jakichś zatłoczonym miejscach. W tym dniu zdarzyła się jedna dość niecodzienna rzecz, mianowicie na ulicy zaczepiła go jakaś niby uboga kobieta, co było widać po jej nie najlepszym ubiorze. Wujek nie dał jej pieniędzy, ale wyjął ze swojej teczki kanapkę. sekundę zajęło mu jej wyszukanie i w tym momencie ona musiała wyjąć portfel z kieszeni jego płaszcza. A właśnie portfel miał w przedniej kieszeni, bo przed chwilą kupował papierosy w kiosku na ulicy i nie zdążył go schować głębiej zanim ona go zaczepiła. Ale były to tylko podejrzenia i nie bardzo mógł z tym iść na policję. Zadzwonił po swojego kolegę i powiedział o całej sprawie oraz nakazał, aby ten ubrał się "na bogato". Akcja ta sama - ona go zaczepia, on mówi, że może jej wyjąć ze swojego plecaka/teczki jakieś jedzenie, a w tym czasie ta kradnie mu już nie portfel, a telefon, bo zamiast portfela trzymał w kieszeni komórkę. podszedł do ukrytego wujka, pomacał się i stwierdził, że też został okradziony. Wezwali policję, odzyskali swoje rzeczy i przy okazji dzięki nim została wymierzona sprawiedliwość :D True story!

Tak! I to całkiem niedawno, bo może 10 lat temu. Mój wujek zgubił portfel, a tam miał wszystko, pieniądze, dokumenty i kartę do bankomatu. Ta zguba, a raczej kradzież, mogła go wiele kosztować, ale jako że mój wujek jest cwanym gościem, od razu przypomniał sobie w jakich miejscach bywał przed tym, gdy zorientował się, że nie ma portfela. Nie jeździł żadnym tramwajem, nie...

Będąc w obozie koncentracyjnym mój dziadek spisał swój pamiętnik. Pisał każdego dnia, nie mógł jednak zachowywać dowodów rzeczowych. Nauczył się więc tekstu na pamięć. Znalazły się w nim zarówno opisy bieżącego życia pełnego bólu i beznadziei, jak i jego wspomnienia sprzed okresu wojny, kiedy to razem z rodziną cieszył się każdą wspólnie spędzoną chwilą. Dziadek tę wojnę przeżył, książki jednak nigdy nie wydał mimo nalegań niejednego wydawcy. Postanowił, że jest to zbyt osobista relacja nieprzeznaczona dla każdych uszu. Do dzisiaj nikt nie odważył się postawić decyzji dziadka, historia krąży w rodzinie, w każdym pokoleniu jest osoba, która staje się „nadrzędnym bardem” i przekazuje ją dalej. Nie jest ona już tak dosłowna jak dawniej, tworzy się warianty dla dzieci, młodzieży i starszych. Konkretne słowa wraz z czasem zatarły się, wydźwięk i wrażenia pozostały niezmienione. Moim zdaniem ta zwykła niezwykłość czy też raczej niezwykła zwykłość, rozumiana jako chęć dążenia do zachowania prawdy za wszelką cenę, winduje dziadka do roli osób wybitnych. Jestem pewna, że w obliczu takiej katorgi większość ludzi nie byłaby w stanie nic napisać, a co tu mówić o permanentnym tworzeniu, zapamiętywaniu i zjadaniu kartek dla zachowania pozorów. A historii do opowiedzenia miał naprawdę wiele, tylko że to już inna, rodzinna bajka :)

Będąc w obozie koncentracyjnym mój dziadek spisał swój pamiętnik. Pisał każdego dnia, nie mógł jednak zachowywać dowodów rzeczowych. Nauczył się więc tekstu na pamięć. Znalazły się w nim zarówno opisy bieżącego życia pełnego bólu i beznadziei, jak i jego wspomnienia sprzed okresu wojny, kiedy to razem z rodziną cieszył się każdą wspólnie spędzoną chwilą. Dziadek tę wojnę...

Historia,którą opowiedziała mi moja prababcia wprawiła mnie w niemałe zachwycenie a zarazem w ogromnie współczucie dla uczestników tego koszmaru. Było koniec września 1939 roku wojna ogarnęła już większą część Polski. Mężczyzn zabierano do wojska, aby bronić się przed wojskiem atakujacym. Opowiadanie prababci mówi o wkraczających wojskach niemieckich do wsi, w której mieszkała babcia. Żołnierze zabierali wszystko co im się podobało, albo brakowało, ale niestety spodobała im się siostra babci, była młodą dziewczyną nie mającą jeszcze osiemnastu lat długie kruczoczarne włosy i czarne oczy powodowały, że mężczyźni zrobiliby dla niej wszystko. Żołnierz po odrzuceniu przez kobietę postanowili ja zabrać ze sobą, jedyną rzecz jaką wzięła ze sobą był mały nożyk do obierania ziemniaków i różaniec. Po wyjściu żołnierzy z wioski słuch o kobiecie zaginął, rodzina postanowił ją odszukać liczyli na odnalezienie zwłok ale po tygodniu przeczesywania terenu wokół wioski nic nie znaleźli. Po pół roku wojny pewnego zimowego ranka ktoś zapukał do drzwi domu matka babki poszła otworzyć, a przed drzwiami stała kobieta owinieta w stare szmaty z różańca w ręku. Była to siostra, którą porwali Niemcy, wróciła do domu po pół roku będąc w rękach Niemców pracując jako sanitariuszka.

Historia,którą opowiedziała mi moja prababcia wprawiła mnie w niemałe zachwycenie a zarazem w ogromnie współczucie dla uczestników tego koszmaru. Było koniec września 1939 roku wojna ogarnęła już większą część Polski. Mężczyzn zabierano do wojska, aby bronić się przed wojskiem atakujacym. Opowiadanie prababci mówi o wkraczających wojskach niemieckich do wsi, w której...

Babcia podczas drugiej wojny światowej była małą dziewczynką, mieszkała w Niemczech ponieważ jej rodziców wysłali tam do pracy. Opowiadała mi jak musieli ją małą zamykać samą w domu bo nie miał kto się nią w czasie ich pracy zaopiekować gdy starsze rodzeństwo było w szkole,chociaż miała zaledwie 5 lat musiała być nadzwyczaj jak na swój wiek grzeczna. Mieszkali w pokoju u przemiłej niemieckiej rodziny. Kobieta czasem zaglądała do babci gdy ta była sama, czy wszystko z nią w porządku. Nie przelewało się, było ciężko jednak babcia nigdy nie chodziła głodna, rodzice ciężko harowali, tak ciężko że moja prababcia zmarła zaraz przed zakończeniem drugiej wojny światowej. Wiem tyle że z wysiłku oberwał się jej żołądek, mimo to starała się nie pokazywać słabości przy małej Zosi. Po śmierci obydwojga rodziców jak i po zakończeniu drugiej wojny światowej babcia wróciła z bratem i siostrą w rodzinne strony, musieli radzić sobie sami. Właśnie dzięki temu Zosia poznała mojego dziadka, marynarza i zostali szczęśliwym małżeństwem, wydając na świat 5 szczęśliwych dzieci, pierwsze niestety zmarło od razu po urodzeniu. Ta historia mimo pozorów ma szczęśliwe zakończenie, mimo cierpień miłość dodała sił do życia w tak trudnych czasach.

Babcia podczas drugiej wojny światowej była małą dziewczynką, mieszkała w Niemczech ponieważ jej rodziców wysłali tam do pracy. Opowiadała mi jak musieli ją małą zamykać samą w domu bo nie miał kto się nią w czasie ich pracy zaopiekować gdy starsze rodzeństwo było w szkole,chociaż miała zaledwie 5 lat musiała być nadzwyczaj jak na swój wiek grzeczna. Mieszkali w pokoju u...

Ja nigdy nie poznałam swojego pradziadka, ale wiedziałam, że to był człowiek o bardzo dobrym sercu i gdyby nie on na pewno zabrali by moją prababcie, albo moją babcie, a ich córkę. Słyszałam tą opowieść, jak jeszcze moja prababcia żyła.
Kiedy Niemcy najechali na Polskę, moi pradziadkowie byli młodymi ludźmi, którzy dopiero układali sobie życie, jako małżonkowie i rodzice. Pamiętam, jak prababcia wspominała, że wtedy zabierali kobiety ze wsi, już nie pamiętam za bardzo dlaczego, ale to wiązało się bodajże z pracą na roli przez mężczyzn, dla Niemców. Moich pradziadków dom znajduje się na samym wzgórzu, przez co mieli dobry widok z góry, na inne domy. W tamtych czasach, nie było mowy, żeby nie mieć lornetki i dzięki niej, zauważyli Niemców. Mój pradziadek, kazał schować się mojej prababci i babci(która wtedy była tylko dzieckiem), do piwnicy, która znajdowała się przy drzwiach wejściowych pod klapą. Kiedy przyjechali, mój pradziadek, skłamał, że nie ma kobiet w jego domu. Jednak w mieszkaniu były zabawki, które świadczyły o tym, że ma dziecko. Przez to, że pradziadek nic nie chciał wyjawić, został przez nich pobity. A kiedy, wyjechali moja prababcia wyszła z kryjówki i opatrzyła dziadka. Gdyby nie on, mogłoby nie być mojej mamy, ani mnie. Nie wiem co by się stało, gdyby znaleźli moją prababcie i babcie. Każdy w mojej rodzinie mówi, o nim, że to był złoty człowiek i żałuję tylko, że nie mogłam go poznać.

Ja nigdy nie poznałam swojego pradziadka, ale wiedziałam, że to był człowiek o bardzo dobrym sercu i gdyby nie on na pewno zabrali by moją prababcie, albo moją babcie, a ich córkę. Słyszałam tą opowieść, jak jeszcze moja prababcia żyła.
Kiedy Niemcy najechali na Polskę, moi pradziadkowie byli młodymi ludźmi, którzy dopiero układali sobie życie, jako małżonkowie i rodzice....

Bardzo lubiłam przeglądać rodzinne albumy napęczniałe starymi fotografiami. Z racji tego, że nasza familia jest duża i rozsiana po całym świecie, rzadko wszyscy widywaliśmy się na ślubach czy pogrzebach. Najbardziej tajemniczą postacią była moja ciocia Matylda, która została zakonnicą i w niedługim czasie po ślubowaniu wieczystym wyjechała zajmować się osieroconymi dziećmi w dalekiej Gwinei. Raz na kilka lat przysyłała nam zdjęcia, na których obok niej były czarnoskóre dzieciaki i niesamowite drzewa sandałowe. Kiedy patrzyłam na jej roześmianą buzię , miałam wrażenie jakbym widziała starszą o kilkanaście lat siostrę. Pewnego dnia przyszedł listonosz, od którego tym razem ja odebrałam przesyłkę z Gwinei. Ochoczo ją otworzyłam, wyjęłam barwne fotografie i ręcznie napisany list, w którym ciocia Matylda pytała o swoją córkę, o dziwo mającą na imię tak samo jak ja, załączyła bransoletkę z bambusa i słała jej gorące całusy. -Mamo, nie rozumiem... - podałam list mamie, która właśnie wróciła z pracy. - A tak, już dawno miałam z tobą o tym porozmawiać - odparła sucho i bez emocji. - Ciocia Matylda jako nastolatka zaszła w ciążę z twoim tatą, a moim ówczesnym narzeczonym. Urodziła córkę, zdała maturę, poszła do zakonu i wyjechała. Jednak to ja wyszłam za mąż za twojego tatę i zaadoptowałam tę dziewczynkę, jej córkę, którą jesteś ty...

Bardzo lubiłam przeglądać rodzinne albumy napęczniałe starymi fotografiami. Z racji tego, że nasza familia jest duża i rozsiana po całym świecie, rzadko wszyscy widywaliśmy się na ślubach czy pogrzebach. Najbardziej tajemniczą postacią była moja ciocia Matylda, która została zakonnicą i w niedługim czasie po ślubowaniu wieczystym wyjechała zajmować się osieroconymi dziećmi...

Była wojna. Moja babcia Teresa wraz z rodzicami i braćmi siedziała w kuchni, coś sobie opowiadali. Nagle na plac przed domem wjechał samochód SS.
-Chowajcie się – krzyczała prababcia.
Wszystkie dzieci rozpierzchły się po pokojach, babcia Teresa uciekła do piwnicy. Stała tam beczka z kiszoną kapustą. Nie namyślając się wiele babcia wskoczyła do beczki. Starała się nie oddychać, żeby nikt jej nie usłyszał. Siedziała po turecku na kiszonej kapuście. Było jej duszno, bo zamknęła wieko. Z domu dobiegały hałasy, krzyki. Słyszała ludzi przeszukujących piwnicę, ale do beczki z kapustą kiszoną nikt nie zajrzał. Siedziała tam długo, bała się wyjść, chyba nawet przysnęła.
Ocknęła się jak usłyszała nawoływania sąsiadki. Wyszła z beczki, która okazała się najlepszym schronieniem. Dowiedziała się, że jej rodzice i rodzeństwo nie mieli tyle szczęścia. Zostali wywiezieni do obozu koncentracyjnego w Majdanku. ..z którego nigdy nie wrócili.
Gdyby nie beczka z kiszoną kapustą nie byłoby mnie na świecie. To ona uratowała moją Babcię Teresę i dzięki temu urodził się mój tata, a dwadzieścia lat później ja.

Była wojna. Moja babcia Teresa wraz z rodzicami i braćmi siedziała w kuchni, coś sobie opowiadali. Nagle na plac przed domem wjechał samochód SS.
-Chowajcie się – krzyczała prababcia.
Wszystkie dzieci rozpierzchły się po pokojach, babcia Teresa uciekła do piwnicy. Stała tam beczka z kiszoną kapustą. Nie namyślając się wiele babcia wskoczyła do beczki. Starała się nie...

Historia choć dość niezwykła, jest prawdziwa.
Dziadek poznał na wojnie pewną, podobno wyjątkowo piękną i mądrą kobietę. Ich spotkania nie były długie, dziadka wraz z oddziałem przeniesiono dalej w teren. Zapamiętał jej imię i nazwisko. Miało to miejsce w 1942 roku. Wraz z końcem wojny postanowił podjąć poszukiwania ukochanej. Chodził po urzędach, pytał ludzi, wysyłał petycje do władz Państwa. Nic nie pomogło. Któregoś dnia, a był to słoneczny dzień, udał się na rynek. Stała tam wielka tablica z ogłoszeniami ludzi zagubionych i poszukiwanych. Przejrzał ją dokładnie, nie znalazł swojej Marysi, jego uwagę zwróciło jednak nazwisko kolegi. Poszukiwał kobietę, którą on osobiści spotkał w czasie wojny i wie gdzie się podziewa. Pojechał do niego, poinformował go. Po tygodniu kolega wrócił wraz ze swoją przyszłą żoną dziękując za pomoc. Zaręczył, że dla dziadka jest w stanie zrobić wszystko. Dziadek opowiedział mu swoją historię, a znajomy poruszony pięknem miłości powiedział, że przeszuka każdy skrawek Polski aby Marysię odnaleźć. Jak obiecał, tak zrobił. W niespełna 2 miesiące później przywiózł Marysię dziadkowi. Marysia to moja babcia, już niestety nie żyje. Byli doskonałym małżeństwem, a o tej historii powinna powstać książka.

Historia choć dość niezwykła, jest prawdziwa.
Dziadek poznał na wojnie pewną, podobno wyjątkowo piękną i mądrą kobietę. Ich spotkania nie były długie, dziadka wraz z oddziałem przeniesiono dalej w teren. Zapamiętał jej imię i nazwisko. Miało to miejsce w 1942 roku. Wraz z końcem wojny postanowił podjąć poszukiwania ukochanej. Chodził po urzędach, pytał ludzi, wysyłał...