Tak wiele scenariuszy próbowałam przerobić w głowie... A co by było, gdyby...? Ale zawsze wracałam do tego samego wniosku. Ideałów się nie poprawia. Agatha Christie była mistrzynią pióra i najprawdziwszą królową kryminału. Poirot, miss Marple, Tommy i Tuppence – to jest dzieci. Stworzyła je i znała najlepiej. To ona wrzuciła ich w sam wir przygód. Czuwała, aby nie stało im się nic złego. Kiedy natrafiali na trudności w sprawie podrzucała im pod nos subtelne wskazówki... „Napisała ich” bezbłędnie, od początku do końca. Tak powinno pozostać.

Tak wiele scenariuszy próbowałam przerobić w głowie... A co by było, gdyby...? Ale zawsze wracałam do tego samego wniosku. Ideałów się nie poprawia. Agatha Christie była mistrzynią pióra i najprawdziwszą królową kryminału. Poirot, miss Marple, Tommy i Tuppence – to jest dzieci. Stworzyła je i znała najlepiej. To ona wrzuciła ich w sam wir przygód. Czuwała, aby nie stało im...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zamordowani zostają członkowie Parlamentu. W zamkniętym pomieszczeniu siedzą elegancko ubrani mężowie stanu, ale, o dziwo, każdy ma na sobie fragment damskiego stroju. Jeden różowe rękawiczki, drugi kapelusz z woalką, trzeci żółte rajstopy. Zbrodnia wstrząsa całą Anglią, bo w momencie, gdy państwo przeżywa kryzys giną jedyni ludzie, którzy mogli stawić mu czoła. Panna Maple przebywa z wizytą u ciotki, pech chciał, iż to ona wraz z dziwnym wąsatym człowieczkiem o nazwisku Poirot zwiedzała tego poranka budynek parlamentu. Od pierwszego momentu nie przypadli sobie do gustu. Ona lekko wścibska, on zbyt pewny siebie. Ochroniarze podają policjantom rysopis tych dwóch nader osobliwych osób. Uczciwość i reputacja, jaką zasłynęli Poirot i panna Marple, sprawia jednak, iż zostają oni poproszeni przez policję o pomoc w rozwiązaniu tej tajemniczej sprawy. Jednakże wszystko się komplikuje, gdy dowody i wnioski zebrane przez nieomylną staruszkę jasno wskazują winę wąsatego dżentelmena, a jego spostrzeżenia i jego własne wywody świadczą o winie panny Marple. Nieustępliwi detektywi rozpoczynają walkę z czasem, by udowodnić swą niewinność, jednocześnie obwiniając przeciwnika. Sprawy komplikują się jeszcze bardziej, gdy opinia społeczna oskarża ich o zdradę państwa i wymusza na policji szybkiego skazania ich na… śmierć. Presja czasu, nieufność społeczeństwa, makabryczna zbrodnia i zwątpienie przyjaciół będą obracać się przeciwko tym niezwykłym umysłom i niewątpliwie ktoś poniesie klęskę.

Zamordowani zostają członkowie Parlamentu. W zamkniętym pomieszczeniu siedzą elegancko ubrani mężowie stanu, ale, o dziwo, każdy ma na sobie fragment damskiego stroju. Jeden różowe rękawiczki, drugi kapelusz z woalką, trzeci żółte rajstopy. Zbrodnia wstrząsa całą Anglią, bo w momencie, gdy państwo przeżywa kryzys giną jedyni ludzie, którzy mogli stawić mu czoła. Panna Maple...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Panna Marple z ulgą spoczęła w fotelu, zmęczona porządkami. Jeszcze tylko ogród - ale tym zajmie się ogrodnik. Powoli podniosła się na dźwięk dzwonka. Jej gość musiał się niecierpliwić, gdyż patrzył na ogród. Staruszka zatem ujrzała wpierw jego plecy, u szczytu których przymocowano jajowatą głowę. A gdy nieznajomy się odwrócił, z jej ust się wyrwało "Na miły Bóg, Poirot!
Ależ myli się madame, nazywam się Achilles Montpelier. Nowy ogrodnik, do usług. Zaniemówiła. Ta korpulentna sylwetka, przenikliwe spojrzenie, idealnie skrojony garnitur. Wszystko się zgadzało! Poirot jak żywy, tylko jakby młodszy o 20 lat, i nie ma wąsów! W roztargnieniu słuchała, jak opowiadał o planach ogrodniczych, o równo przystrzyżonych trawnikach, symetrycznie rozmieszczonych rabatach... Musiała go zabrać i skonfrontować z Poirotem!
Bolała go głowa, a guz potwierdzał, że spotkanie z podłogą było bardzo bolesne i bardzo przypadkowe. I miał wrażenie, że trochę mu się od tego upadku poprzestawiało. Irytował go ten ład i ta symetria. A gdyby tak... Nikt mu nie zabroni! I w taki sposób jego salon stał się skarbnicą rzeczy znalezionych, które Herkules zaczął zbierać wszędzie, nawet na pobliskim złomowisku.
I właśnie w ferworze pracy rozkręcał stary samowar. Rozwiany włos, zmierzwione wąsy, robocze spodnie pokryte smarem... I właśnie takim go została Panna Marple, która pomyślała, że świat się kończy... A Achilles przyglądał się milcząco Herkulesowi, usiłując sobie przypomnieć, czy powinien go znać.

Panna Marple z ulgą spoczęła w fotelu, zmęczona porządkami. Jeszcze tylko ogród - ale tym zajmie się ogrodnik. Powoli podniosła się na dźwięk dzwonka. Jej gość musiał się niecierpliwić, gdyż patrzył na ogród. Staruszka zatem ujrzała wpierw jego plecy, u szczytu których przymocowano jajowatą głowę. A gdy nieznajomy się odwrócił, z jej ust się wyrwało "Na miły Bóg, Poirot!
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Poirot uniknął śmierci - wbrew własnej woli zresztą - ale oznaczało do zadłużenie u bardzo potężnych ludzi. Powiązanych z rządem ludzi.
Odtąd Poirot został tajnym analitykiem na usługach Korony. Ku swojemu wielkiemu żalowi, odkrył bowiem, że w duchu pozostał belgijskim patriotą. Próbował początkowo migać się pracy albo wręcz podawać fałszywe wnioski, jednak kilkoro pozostałych analityków zawsze było w stanie przejrzeć jego kombinacje.
Panna Marple, wróciwszy do domu, pożyła kilka lat spokojnie. Potem jednak, przerażona działaniami angielskich najemników w Afryce, zaczęła aktywnie działać w organizacjach praw człowieka. Dostała się dzięki temu za kulisy polityki i rychło wydedukowała co najmniej kilka pomniejszych afer. Użyła tej wiedzy do zdobycia dowodów na afery znacznie większe. Tak wielkie, że służby brytyjskie poczuły się zagrożone i rozkazały swojemu najlepszemu analitykowi rozpracować zagrożenie oraz ustalić, w jaki sposób można byłoby je zneutralizować.
Dzielny mały Belg doszedł do wniosku, iż panna Marple jest, niestety, absolutnie nieprzekupna, chociaż genialna. I pięknie byłoby im razem spędzić życie - gdyby nie to, że wywiad, poznawszy jego diagnozę, niezwłocznie postanowił staruszkę zlikwidować. Co z kolei wywołało bunt w sercu Poirota, który umknął służbom, ostrzegł pannę Marple i razem z nią uciekł za granicę, gdzie, pod przybranymi nazwiskami, dożyli – z przygodami i wiecznie w ruchu, ale jednak - upadku muru berlińskiego.

Poirot uniknął śmierci - wbrew własnej woli zresztą - ale oznaczało do zadłużenie u bardzo potężnych ludzi. Powiązanych z rządem ludzi.
Odtąd Poirot został tajnym analitykiem na usługach Korony. Ku swojemu wielkiemu żalowi, odkrył bowiem, że w duchu pozostał belgijskim patriotą. Próbował początkowo migać się pracy albo wręcz podawać fałszywe wnioski, jednak kilkoro...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Nie może być!
- A jednak! Największego detektywa naszych czasów nie ma już wśród nas, a ja muszę rozwiązać sprawę wagi państwowej.
- To bardzo przykre, co pan mówi, inspektorze. Obawiam się jednak, że nie jestem w stanie panu pomóc. Mam pracę do wykonania - Ostatnie słowa staruszka wypowiedział konfidencjonalnym szeptem, wskazując na rozrzucone kartki maszynopisu.
- Jak to?! Jest pani moją ostatnią nadzieję!
- Chyba trochę pan mnie przecenia. Ale dlaczego nie poprosi pan o pomoc przyjaciela?
- Przyjaciela?
- Pana Poirot, rzecz jasna.
- Słuchała mnie pani w ogóle? Przecież mówiłem, że on nie żyje.
- Jest pan pewien?
Inspektor nic nie odpowiedział. Wpatrywał się tylko oszołomiony w staruszkę.
- Na pana miejscu poszukałabym go w Brukseli.
- Dlaczego tam? - Zapytał tępo.
- Przecież jest Belgiem. Gdzie indziej mógłby udać się na zasłużoną emeryturę? Poza tym właśnie rozpocząć się ma tam Olimpiada Sportów Umysłowych, a słyszałam, że drużyna Belgii ma nowego, tajemniczego zawodnika.
Rozmowę przerwał ostry gwizd czajnika.
- Napije się pan ze mną herbaty, zanim zdecyduje się wyruszyć na kontynent?
- Proszę... - zachrypnął.
Staruszka poczłapała do kuchni. Inspektor tymczasem przeglądał rozrzucone kartki maszynopisu, próbując uporządkować myśli. Jedna z kartka oprawiona była tytułem:
Nemezis
oraz nazwiskiem:
Agatha Christie
- Panno Marple...
- Tak?
- Kim jest Agatha Christie?
Z kuchni dobiegł go stłumiony śmiech staruszki.
- Mój pseudonim.

- Nie może być!
- A jednak! Największego detektywa naszych czasów nie ma już wśród nas, a ja muszę rozwiązać sprawę wagi państwowej.
- To bardzo przykre, co pan mówi, inspektorze. Obawiam się jednak, że nie jestem w stanie panu pomóc. Mam pracę do wykonania - Ostatnie słowa staruszka wypowiedział konfidencjonalnym szeptem, wskazując na rozrzucone kartki maszynopisu.
- Jak...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Poirot. Żyje? Tak żyje. Ale gdzie? Nie wiem. Faktem jest że żyje i ma się dobrze. Co robi? Pewnie rozwiązuje nową zagadkę, jak na prawdziwego geniusza przystało. A może... może dostał cios w głowę i nic nie pamięta? Może zyskał nową tożsamość? Czy to możliwe, żeby został nauczycielem? Nie, to nie jest możliwe. To w ogóle jest bez sensu. Jak niby Poirot mógłby się stać najlepszym nauczycielem logistyki/ matematyki/ kryminalistyki/ innego dziwnego przedmiotu, w jakiejś placówce oświatowej? Toż to nie możliwe. A może jednak...
Marple ciągle się nad tym głowi i głowi. Wybrała się w podróż, rozważyła wszystkie możliwości, ale nigdzie nie może go znaleźć. Czyżby naprawdę umarł? To wydaje się być mało prawdopodobne. Ale skoro taki dobry osiedlowy monitoring nie może odnaleźć Poirota, to albo ona się starzeje (wiadomo, już refleks nie ten), albo on wplątał się w jakieś bagno (no ale niby gdzie, toż ona coś by jednak wiedziała), albo ukrył się tak, że nawet sam nie wie gdzie jest.
Gdyby tylko Marple wiedziała, że wystarczy zakroić poszukiwania do miejscowych placówek oświatowych...

Poirot. Żyje? Tak żyje. Ale gdzie? Nie wiem. Faktem jest że żyje i ma się dobrze. Co robi? Pewnie rozwiązuje nową zagadkę, jak na prawdziwego geniusza przystało. A może... może dostał cios w głowę i nic nie pamięta? Może zyskał nową tożsamość? Czy to możliwe, żeby został nauczycielem? Nie, to nie jest możliwe. To w ogóle jest bez sensu. Jak niby Poirot mógłby się stać...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Tym razem Herkules Poirot przechytrzył samego diabła. Uniknąwszy cudem śmierci, potrzebuje wytchnienia od wszechobecnych w jego egzystencji intryg i zagadek i udaje się na zasłużone wakacje do Meksyku. Tropikalna Ameryka to z pozoru raj na ziemi. Nieoczekiwanie skromny rolnik Manuel, zajmujący się uprawą kukurydzy, podczas przeprawy przez dżunglę odnajduje złoty puchar z azteckimi emblematami. To intrygujące odkrycie staje się dla biednego hodowcy gwoździem do trumny. Niebawem znajdują go nieopodal dżungli zamordowanego zgodnie ze starożytnym azteckim rytuałem. Miejscowa ludność jest przerażona, mówi się, że wszystkiemu winna jest klątwa Indian. Każdy kto naruszy święte azteckie złoto zginie. Dla Herkulesa Poirot sprawa wydaje się być podejrzana. Nie wierzy w ludowe przesądy, wydaje mu się raczej, że za makabrycznymi zbrodniami stoi ktoś z krwi i kości. Pragnie coś ukryć, czy może chce sam zgarnąć starożytne kosztowności? Tego Poirot musi się dowiedzieć!
Z panną Marple sprawa ma się nieco inaczej. Do urokliwej wioski St. Mary Mead przybywa aż z Liverpoolu owdowiały, emerytowany inspektor policji Thomas Hickson. Obejmuje posiadłość po zmarłej siostrze i zaintrygowany opowieściami o przenikliwym umyśle panny Marple postanawia ją poznać. Ta, z pozoru nieufna, prędko przekonuje się do dystyngowanego przybysza i rodzi się między nimi nić porozumienia, a także uczucie. Kto by pomyślał, że wiecznie stara panna Marple w zupełnie nieoczekiwanym momencie zostanie panią Hickson!

Tym razem Herkules Poirot przechytrzył samego diabła. Uniknąwszy cudem śmierci, potrzebuje wytchnienia od wszechobecnych w jego egzystencji intryg i zagadek i udaje się na zasłużone wakacje do Meksyku. Tropikalna Ameryka to z pozoru raj na ziemi. Nieoczekiwanie skromny rolnik Manuel, zajmujący się uprawą kukurydzy, podczas przeprawy przez dżunglę odnajduje złoty puchar z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dwa tygodnie minęły, odkąd panna Marple postanowiła się udać na zasłużoną emeryturę od zagadek. Potrzebowała tego - odsunięcia się od świata zbrodni, by zatonąć w świecie książek czytanych przy kominku z filiżanką herbaty.
Dwa tygodnie - tylko dwa - po których w jej drzwiach pojawiają się ludzie proszący o pomoc.
Dwie sprawy - morderstwo i związane z nim zaginięcie.
Dwie bezradne grupy - rodzina zamordowanej i rodzina porwanej. I równie bezradna policja.
Panna Marple musi machnąć ręką na swój błogi relaks i zagłębić się w sprawę tragedii, która się dokonała. Z każdym jednak dniem coraz wyraźniej wychodzi na jaw, że sprawca to geniusz. Ktoś, kto zatarł swoje ślady z tak mistrzowską precyzją, że nawet panna Marple prawie traci pewność siebie.
Prawie, bo jednak dochodzi dalej niż reszta. Bo widzi dwóch hipotetycznych kandydatów do tych zbrodni.
Jednym jest przestępca idealny, tak dobry w swym fachu, że potrafi przechytrzyć każdego detektywa. Przestępca świetnie zaznajomiony ze swoim przeciwnikiem i umiejący go przejrzeć.
Drugą opcją jest ktoś, kto detektywa zna - może - jeszcze lepiej. Czyli... inny detektyw.
Drobne poszlaki, zostawione jakby do zmylenia, ciągle prowadzą pannę Marple do jednej postaci - niejakiego Herkulesa Poirot, o którym zresztą już wcześniej słyszała.
To może byłoby aż za proste... Ale są dwa problemy.
Jeden, że Poirot od dawna nie żyje.
Drugi... że może tylko oficjalnie?

Dwa tygodnie minęły, odkąd panna Marple postanowiła się udać na zasłużoną emeryturę od zagadek. Potrzebowała tego - odsunięcia się od świata zbrodni, by zatonąć w świecie książek czytanych przy kominku z filiżanką herbaty.
Dwa tygodnie - tylko dwa - po których w jej drzwiach pojawiają się ludzie proszący o pomoc.
Dwie sprawy - morderstwo i związane z nim zaginięcie.
Dwie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wodospad Reichenbach.
Miejsce niemal legendarne: To tutaj rzekomo zginął Sherlock Holmes, w walce ze swoim nemezis - profesorem Jamesem Moriartym.
Niewysoki człowieczek wspinał się mozolnie stromą ścieżką, raz po raz ocierając czoło chusteczką.
Kiedy dotarł na górę, ujrzał kobietę w ciemnozielonym tweedowym żakiecie, szarych spodniach i pantoflach na obcasie (jak udało jej się wejść w nich pod górę?!), siedzącą na skalnej półce.
- Przepraszam, nie wiedziałem, że ktoś tu jest.
- Nic nie szkodzi - kobieta uśmiechnęła się serdecznie. - Przychodzę tu pomyśleć.
- Ja też, choć jeszcze nigdy nikogo tu nie spotkałem. Mogę się przysiąść?
- Proszę.
Siedzieli chwilę w ciszy, zapatrzeni w górski krajobraz.
- Zaskakujące, jakich straszliwych wydarzeń to miejsce było świadkiem - kobieta zachichotała.
- Tak. Sfingowane samobójstwo wielkiego detektywa - mężczyzna uśmiechnął się blado. - Coś o tym wiem.
- Doprawdy?
- Oficjalnie nie żyję od dwudziestu sześciu miesięcy.
Kobieta nie wydawała się zaskoczona tym nietypowym wyznaniem.
- Ja powinnam teraz siedzieć w domu i dziergać na drutach... – Skrzywiła się z niesmakiem. - Głupie, nieprawdaż? Porzucać ukochany zawód tylko dlatego, że na głowie przybyło kilka siwych włosów.
- Tak... Tak, to niewątpliwie niemądre.
Mężczyzna uśmiechnął się lekko spod bujnych wąsów. Dopiero teraz spostrzegł gazetę leżącą obok nieznajomej. Była otwarta.
- Czytała pani? Rzekome samobójstwo młodego chłopaka.
- „Rzekome”?
Mężczyzna zawahał się.
- Ja… Chciałem powiedzieć... No...
- Ale ma pan rację - kobieta kiwnęła głową. - 'Rzekome'. Właśnie o tym chciałam tu pomyśleć.
Zerknęła na nieznajomego. Na jej twarzy błądził chytry uśmieszek.
- Będę bezpośrednia. Czy wielki detektyw Herkules Poirot chciałby bliżej przyjrzeć się tej sprawie?
Mężczyzna uniósł brew.
- Zatem mam przyjemność z Panną Marple?
Wstał, ukłonił się szarmancko i wyszczerzył zęby w uśmiechu. Panna Marple również wstała i poprawiła żakiet.
- Więc? Chciałby pan rozwiązać kolejną zagadkę?
- No cóż, nie można chyba przegapić takiej okazji, prawda?

Wodospad Reichenbach.
Miejsce niemal legendarne: To tutaj rzekomo zginął Sherlock Holmes, w walce ze swoim nemezis - profesorem Jamesem Moriartym.
Niewysoki człowieczek wspinał się mozolnie stromą ścieżką, raz po raz ocierając czoło chusteczką.
Kiedy dotarł na górę, ujrzał kobietę w ciemnozielonym tweedowym żakiecie, szarych spodniach i pantoflach na obcasie (jak udało jej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Herkules Poirot zmęczył się ciągłym rozwiązywaniem zagadek, dlatego postanowił założyć cukiernię i sprzedawać własne wypieki. Zakupił odpowiednie książki i zaczął piec babeczki, które nie chciały rosnąć, a do tego od góry były czarne jak węgiel. Odmierzał z pedantyczną dokładnością składniki na ciasto i po kilku dniach zaczęły mu wychodzić smakowite wypieki. Nabył odpowiedni lokal, umeblował go i zaczął sprzedawać różnego rodzaju babeczki z owocami i kremem. Pewnego dnia w cukierni Poirota pojawiła się piękna kobieta o niezwykle długich nogach. Herkules pierwszy raz w życiu poczuł jak jego ciało oblewa fala ciepła. Czyżby się zakochał na stare lata? O tak, to uczucie zdecydowanie jest miłością, kobieta najwyraźniej odczuwała to samo, gdyż w cukierni pojawiała się bardzo często. Już po kilku miesiącach prowadzili wspólnie cukiernię i żyli słodko i długo…

Panna Marple nie jest już panną, gdyż poznała niezwykłego człowieka młodszego o 15 lat i stworzyła z nim bardzo udany związek i teraz wspólnie rozwiązują zagadki. Niestety Jane Marple koniecznie musi zmienić swoje ulubione motto, bo jej wybranek serca może się pogniewać!

Herkules Poirot zmęczył się ciągłym rozwiązywaniem zagadek, dlatego postanowił założyć cukiernię i sprzedawać własne wypieki. Zakupił odpowiednie książki i zaczął piec babeczki, które nie chciały rosnąć, a do tego od góry były czarne jak węgiel. Odmierzał z pedantyczną dokładnością składniki na ciasto i po kilku dniach zaczęły mu wychodzić smakowite wypieki. Nabył...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej