Kocham romanse za to, że pozwalają mi patrzeć i widzieć duszę zakochanych bohaterów, która lśni pod cienką warstwą skóry, pulsuje w żyłach, płonie w sercu. Gdy czytam romans i wędruję oczami po książce, opisana miłość jest jak motyl, który frunie kilka centymetrów przed nosem, piękna, nieuchwytna, nierealnie prawdziwa. Niewidzialna czerwona nić łączy bohaterów, których przeznaczeniem było się spotkać i wtedy wiem, że Ten wymarzony, prawdziwy i pisany tylko mi, gdzieś na mnie czeka. Romanse dają mi nadzieję na to, że pewnego dnia wszystko się ułoży, łącznie z konstelacją wszechświata i znajdę moją miłość. Opisane w nich uczucia to szaleństwo, serce które gwałtownie bije, tak więc czytając, doświadczam tego samego i to jest właśnie piękne. Gdy czytam zatrzymuję wszystkie zegary, a moja rzeczywistość staje w miejscu bym mogła w ciszy i spokoju ofiarować się książce. Bardzo zabawny w romansach jest fakt, że zrozpaczona z powodu miłości bohaterka, topi swoje smutki w słodyczach i dalej wygląda pięknie i atrakcyjnie. Zawsze podkochiwałam się w głównym bohaterze, w jego włosach w nieładzie i pięknym uśmiechu, który rozwala grawitację. Żyję w świecie pozbawionym magii i cudów, a romanse przenoszą mnie do odrębnego świata wypełnionego po brzegi miłością.

Kocham romanse za to, że pozwalają mi patrzeć i widzieć duszę zakochanych bohaterów, która lśni pod cienką warstwą skóry, pulsuje w żyłach, płonie w sercu. Gdy czytam romans i wędruję oczami po książce, opisana miłość jest jak motyl, który frunie kilka centymetrów przed nosem, piękna, nieuchwytna, nierealnie prawdziwa. Niewidzialna czerwona nić łączy bohaterów, których...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Miłość tu miłość tam, a ja wciąż bywam sama,
ale nie martw się, mówię w myślach co dzień,
sięgam po romans, wciągam się,
nowy świat wiruję w mej głowie i już głównych bohaterów poznaję,
zazdrość piszczy w mej głowie, wyobraźnia ma rusza wnet i główną bohaterką staje się,
przed twarzą widzę Go, wspaniały jest, już Jego usta lądują na mej szyi,
wtem mój telefon dzwoni, otrząsam się, świat z mym mężczyzną znika,
ale wracam tam wnet.
Co noc nowy mężczyzna, książkowy mężczyzna.
Kocham romanse, więc za to, że ukochaną bohatera każdego romansu mogę stać się.

Miłość tu miłość tam, a ja wciąż bywam sama,
ale nie martw się, mówię w myślach co dzień,
sięgam po romans, wciągam się,
nowy świat wiruję w mej głowie i już głównych bohaterów poznaję,
zazdrość piszczy w mej głowie, wyobraźnia ma rusza wnet i główną bohaterką staje się,
przed twarzą widzę Go, wspaniały jest, już Jego usta lądują na mej szyi,
wtem mój telefon dzwoni,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Myślę, że każda kobieta chodź raz pragnęła spotkać taką miłość jaką została dotknięta główna bohaterka jej ukochanej książki. Ze wszech miar romanse to najprawdziwsze i najtrudniejsze książki dotykające tak bardzo delikatnego tematu jakim jest miłość. Często czytając romans wszystkie zawarte w nim uczucia odczuwam równie mocno jak ich bohater. Dzięki temu mogę przenieść się w wyimaginowany świat książki, fantazjując przy tym o swoim idealnym życiu. Dodatkowo myślę, że książki te mogą uczyć nas "samych siebie" prowadząc do poznania tego co lubimy, chcemy od życia jak i tego co budzi w nas niesmak. Zarówno nasz partner znając nasze upodobania nie popełni gafy robiąc coś wbrew nam. A my możemy wówczas, cieszyć się wspaniałymi chwilami, z ukochaną osobą jak z najwspanialszego snu. A może własnie to dzięki romansom jesteśmy odważniejsi, by walczyć o marzenia i niespełnione pragnienia? Może dopiero książka pokaże nam egoistyczne błędy partnerów, ratując przy tym związek dwojga ludzi? Wielka moc kryje się na papierze zapisanym małymi czarnymi znaczkami, składającymi się na słowo miłość, która jest najważniejszym elementem życia. I właśnie dlatego tak bardzo kochamy romanse.

Myślę, że każda kobieta chodź raz pragnęła spotkać taką miłość jaką została dotknięta główna bohaterka jej ukochanej książki. Ze wszech miar romanse to najprawdziwsze i najtrudniejsze książki dotykające tak bardzo delikatnego tematu jakim jest miłość. Często czytając romans wszystkie zawarte w nim uczucia odczuwam równie mocno jak ich bohater. Dzięki temu mogę przenieść się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Bo z natury jesteśmy marzycielkami i chciałybyśmy choć na parę chwil zostać bohaterkami płomiennego romansu. A zanurzając się w lekturze romansu mamy tę możliwość, nie wychodząc z domu, i nie zdradzając męża - ba, nawet przy jego cichym przyzwoleniu, bo wreszcie może pooglądać mecz w spokoju...

Bo z natury jesteśmy marzycielkami i chciałybyśmy choć na parę chwil zostać bohaterkami płomiennego romansu. A zanurzając się w lekturze romansu mamy tę możliwość, nie wychodząc z domu, i nie zdradzając męża - ba, nawet przy jego cichym przyzwoleniu, bo wreszcie może pooglądać mecz w spokoju...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Romanse kocham za to,że:

- Pisane są lekkim piórem
- Czyta się zrozumiale
- Miłość rozwija się pełnym torem
- Wciągające tajemnice miłosne
- Otwartość bohaterów na nową miłość
- Rozwijają w nas czytelnikach koncepcje pomysłowości na poznanie nowej
miłości
- Szczerość okazywaną w uczuciu jakim się darzą

Romanse kocham za to,że:

- Pisane są lekkim piórem
- Czyta się zrozumiale
- Miłość rozwija się pełnym torem
- Wciągające tajemnice miłosne
- Otwartość bohaterów na nową miłość
- Rozwijają w nas czytelnikach koncepcje pomysłowości na poznanie nowej
miłości
- Szczerość okazywaną w uczuciu jakim się darzą

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Za co kocham romanse? Za to, że razem z bohaterami mogę czuć to, czego nie czuję w prawdziwym życiu. Za irracjonalność opisywanej historii- przecież takie rzeczy się nie dzieją! Za to, że uśmiecham się i wzruszam czytając je. Za to, że w nich wszystkie gwiazdy, w rzeczywistosci odległe, są w zasięgu mojej ręki- wystarczy sięgnąć. Za to, że mogę o nietrakcyjnej rzeczywistości zapomnieć. Za to, że świat romansów jest inny niż świat, w którym żyję. Za to, że dzięki nim odnajduję nadzieję na miłość, pragnę odmienić moją rzeczywistość, stać się Elżbietą i pewnego dnia gorącego lata odnaleźć pana Darcy'ego.

Za co kocham romanse? Za to, że razem z bohaterami mogę czuć to, czego nie czuję w prawdziwym życiu. Za irracjonalność opisywanej historii- przecież takie rzeczy się nie dzieją! Za to, że uśmiecham się i wzruszam czytając je. Za to, że w nich wszystkie gwiazdy, w rzeczywistosci odległe, są w zasięgu mojej ręki- wystarczy sięgnąć. Za to, że mogę o nietrakcyjnej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jako młoda, wrażliwa dziewczyna najchętniej czytam romanse.
Tematem ponadczasowym w każdej formie piśmienniczej jest Miłość.
Przy takiej tematyce uczuciowej serce mocniej bije, pojawia się uśmiech na twarzy, przypominają się miłe chwile radości, pierwsze uczucia, fascynacje, zauroczenia, chcemy być lepsi... Nie brakuje też łez wzruszeń.
Romanse pozwalają marzyć. Nie tylko o "księciu z bajki", czy miłości wiecznej: takiej, która zdarza się tylko raz w życiu i to w książkach. Każdy potrzebuje pozytywnego uczucia, przytulenia, bliskości, zrozumienia, czułości...
Czytając je możemy wejść w wyidealizowany świat marzeń, w którym są sami przystojni, szarmanccy, kulturalni, męscy faceci. :D
Im bardziej "płomienny" romans, tym bardziej chciałabym być główną bohaterką, oczywiście ze szczęśliwym zakończeniem akcji :).

Najpiękniejszym z ludzkich uczuć jest miłość. Można ją znaleźć w książkach. A jak długo marzenia zastąpią prawdziwe uczucie, to zależy od ilości przeczytanych romansów. :D

Jako młoda, wrażliwa dziewczyna najchętniej czytam romanse.
Tematem ponadczasowym w każdej formie piśmienniczej jest Miłość.
Przy takiej tematyce uczuciowej serce mocniej bije, pojawia się uśmiech na twarzy, przypominają się miłe chwile radości, pierwsze uczucia, fascynacje, zauroczenia, chcemy być lepsi... Nie brakuje też łez wzruszeń.
Romanse pozwalają marzyć. Nie tylko...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Cóż - historycznie życie to nic innego, jak tylko efekt ciągu romansów. Przed ślubem, po ślubie, obok. Życie. A ja kocham życie.
Wosowo - człowiek jest istotą społeczną i w różne relacje ze społeczeństwem wchodzi. Jak się uczyć to chyba lepiej z romansów niż z kryminałów, prawda???
Chemiczne - czasami potrzeba nam endorfin. Można pobiegać, można podjeść, a można się zanurzyć w jakiś romans i zaraz nam lepiej :)
Fizycznie - jest romans - są emocje (nie ważne, że - matematycznie, zgodnie z rachunkiem prawdopodobieństwa) my wiemy, że on do niej za 38 stron wróci. A jak są emocje - to się chudnie (ps. podczas czytania też się chudnie!!!).
Technicznie - czasami człowiek ma potrzebę przeżycia czegoś nowego. Możliwe, że ma przy tym męża, którego kocha, dziecko itp. itd. I zamiast iść - polonistycznie - za Osiecką: "Wyszłam za mąż, zaraz wracam", chyba bezpieczniej przeżyć to w książce. I owszem - podstawowo przedsiębiorczo: jestem asekurancka.
Ale - żeby być szczerą - ja tam romanse czytuję dla estetycznej przyjemności. Lubię ładny język, dobrą historię, przyzwoitą fabułę. Stąd zdarza mi się przy okazji (odrobina wychowania fizycznego jeszcze nikomu nie zaszkodziła) włożyć trochę wysiłku w poszukiwanie czegoś dobrego...

Ale wiem jedno (element ekstatyczny :) nieobecny w edukacji) - warto!

Cóż - historycznie życie to nic innego, jak tylko efekt ciągu romansów. Przed ślubem, po ślubie, obok. Życie. A ja kocham życie.
Wosowo - człowiek jest istotą społeczną i w różne relacje ze społeczeństwem wchodzi. Jak się uczyć to chyba lepiej z romansów niż z kryminałów, prawda???
Chemiczne - czasami potrzeba nam endorfin. Można pobiegać, można podjeść, a można się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dla mnie istnieją dwa rodzaje romansów, pomijam te, które zupełnie nie przypadają mi do gustu. Jeden, w którym wczuwam się w rolę głównej bohaterki. Odczuwam to co ona, doświadczam jej codziennych perypetii. Przyznajcie się wszyscy, czy nie fajnie choć raz poczuć to, czego nie ma się szansy poczuć na co dzień? Choćby muśnięcie dłoni ukochanego, czy jego wzrok skrzyżowany z własnym. Czy nie po to większość z nas sięga po książki?
Drugi rodzaj, w którym główna bohaterka staje się moją najlepszą przyjaciółką. Wtedy jestem tylko naocznym świadkiem tego co się dzieje. Jestem altruistką, cenię życie innych nad swoje, wolę pomóc komuś niż martwić się swoimi problemami. Dlatego jeszcze bardziej przeżywam to, co się dzieje w tego typu historii. Huśtawki nastrojów to normalny stan i lepiej się do mnie wtedy nie zbliżać. Ale wywoływanie szeregu emocji u czytelnika powinno być priorytetem autora, a gdzie można się najlepiej rozwinąć w tej kwestii jak nie w romansach!
Oto moje powody, dla których tak często, choć skrycie sięgam po ten gatunek.

Dla mnie istnieją dwa rodzaje romansów, pomijam te, które zupełnie nie przypadają mi do gustu. Jeden, w którym wczuwam się w rolę głównej bohaterki. Odczuwam to co ona, doświadczam jej codziennych perypetii. Przyznajcie się wszyscy, czy nie fajnie choć raz poczuć to, czego nie ma się szansy poczuć na co dzień? Choćby muśnięcie dłoni ukochanego, czy jego wzrok skrzyżowany z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej