lubimyczytać.pl to nie tylko portal do lajkowania i oceniania książek, ale przede wszystkim największa w sieci baza książek (coś jak discogs.com ale z książkami). Myślę więc, że Fromm by się nie obraził o to, że używamy narzędzia do poszukania jego książek :-) Dyskusja, moim zdaniem, na wyrost. Fromm krytykował "fotografię" jako uprzedmiotowienie doświadczeń, ale na miłość boską... on to pisał pół wieku temu!

lubimyczytać.pl to nie tylko portal do lajkowania i oceniania książek, ale przede wszystkim największa w sieci baza książek (coś jak discogs.com ale z książkami). Myślę więc, że Fromm by się nie obraził o to, że używamy narzędzia do poszukania jego książek :-) Dyskusja, moim zdaniem, na wyrost. Fromm krytykował "fotografię" jako uprzedmiotowienie doświadczeń, ale na miłość...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

<B>Wolumin</B> Kłócić nie kłucić

<B>Wolumin</B> Kłócić nie kłucić

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

yggdrasil84 napisał: Ja natomiast przy tej okazji chciałbym zwrócić uwagę na coś innego niż owa determinacja. Mianowicie na fakt wpływu, już nie tylko LC ale nowoczesnej technologi w ogóle. Bo to jak my ich używamy, mając przy tym wolną rękę (zakładając ich neutralność) to jedno a rzeczywisty ich wpływ na postawy życiowe to już coś zupełnie innego.

Chyba jest tak, że ulegamy nawykowi korzystania z każdej nowej "opcji" nie zastanawiając się, czy jest nam potrzebna. Technologie budują nowe drogi, które nie wiadomo dokąd prowadzą, a my nimi idziemy z trochę ślepą wiarą, że do przodu. Tak też patrzę na LC, bo jednak serwis w jakimś stopniu wymodelował moje podejście do lektury i nie wiem, czy to dobrze.

Jeśli chodzi o autentyczność w kontekście myślenia dalekowschodniego, to raczej nie ma tam dla niej miejsca, ponieważ buddyzm uznaje ego za iluzję, a więc jednostka w zasadzie nie jest jednostką, tylko cząstką całości; o tyle będzie autentyczna, o ile uzna siebie za nie-siebie. No tak wychodzi z tej algebry ;)

Patrząc "zachodnio" na autentyczność, wydaje mi się, że w praktyce sprowadza się ona do ciągłego tarcia z rzeczywistością, a niemal każde nieautentyczne zachowanie jest wytchnieniem w tym tarciu. Autentyczność to walka ze światem i ludźmi. Da się być autentycznym w bardzo małym procencie. Przecież sam fakt życia w kulturze zakłada konieczność bycia człowiekiem temperowanym i człowiek taki - jak fortepian o stroju temperowanym - niezdolny jest do wydawania mikrotonów i ćwierćtonów. Doskonale autentyczny człowiek byłby dzikusem, dźwiękiem dysonującym w każdej tonacji. Czyli mowa raczej o kompromisie i ja bym chyba wolał wyrzucić termin "autentyczność" ze słownika egzystencjalnego. Wszyscy się na nim wywracają.

Wolumin napisał: Można to sformuować nie co inaczej, bez odniesienia do LC, przez co sytuacja stanie się bardziej "namacalna". Czy żyłbym autentycznie spożądzając w zeszycie listę przeczytanych książek, z zaznaczeniem oceny ogólnej i komentarzem (robiłem coś podobnego w liceum)? Czemu miałoby to służyć? Wydaje mi się natychmiast, że notowanie uwag o książkach może posłużyć dalszemu namysłowi w przyszłości, z jednej strony, z drugiej skłaniać mnie do wracania do tych notatek, żeby prześledzić rozwój własny, co mogłoby być tożsame z postawą nakierowaną na posiadanie.

Tak właśnie robiłem i robię. Po to mi jest LC. Jednak pisanie w necie różni się znacząco od notatek zeszytowych, bo te ma się dla siebie, a na LC nie sposób pozbyć się świadomości, że wytwarzamy obraz naszej postaci i trudno być wobec niego obojętnym. W samym redagowaniu tekstu widać dbałość o czytelnika. To nie są skróty myślowe, ale komunikatywna forma.

Można by tak pisać i pisać, ale to jest mało konkretny temat i na dobrą sprawę nie wiadomo, kiedy pisze się banały, a kiedy porusza ciekawy aspekt. Ja już tracę grunt pod palcami, bo temat mi się rozlał kałużą rozległą a płytką ;)

yggdrasil84 napisał: Ja natomiast przy tej okazji chciałbym zwrócić uwagę na coś innego niż owa determinacja. Mianowicie na fakt wpływu, już nie tylko LC ale nowoczesnej technologi w ogóle. Bo to jak my ich używamy, mając przy tym wolną rękę (zakładając ich neutralność) to jedno a rzeczywisty ich wpływ na postawy życiowe to już coś zupełnie innego.

Chyba jest tak, że...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Żeby nie było niedomówień i aby całą sprawę doprecyzować, należałoby uściślić oraz ujednoznacznić, czym owa autentyczność dla nas jest. Wszystko staje się prostsze, gdy za szerszy kontekst weźmiemy omawianą tutaj pracę E. Fromma "Mieć czy Być" gdzie autentyczność jawi się jako ukierunkowanie na bycie w odróznieniu od posiadania - w dużym skrócie. Wspominam o tym ponieważ z autentycznością może być tak jak z alienacją, że te same słowa mogą oznaczać dwie różne, przeciwstawne postawy, zależnie od kontekstu. I tak jak alienacja społeczna może służyć autentyczności (jako przejaw buntu przeciwko konformizmowi), tak też można być wyalienowanym od samego siebie, zatraciwszy wszelkie autentyczne rysy w tzw. przez niektórych "homogenizacji społecznej". Choć z drugiej strony myślę, że samo wprowadzenie tego wcale-nie-nowego słowa (alienacja) niewiele tutaj zmiania.

Oczywiście, że tzw. "rozwój" czy wyrażanie siebie poprzez indywidualizm może mieć charakter posiadania (ego). Autokreacja może iść w parze z autentycznością, nie są jednak z zasady tym samym. Na Wschodzie mówi się o pragnieniu dostąpienia Oświecenia. Jest to przykład skrajnej nieautentyczności życia ukierunkowanego na posiadanie, osiągnięcia (nawet tzw. "stan Buddy" może być dla ego obiektem posiadania).

O autentyczności, jakkolwiek rozumianej, można i warto wiele dyskutować. Zastanawia mnie jednak, na ile warto wdrażać ją we własne życie. To oczywiście sprawa indywidualna i nie powinna podlegać ocenie (choć u Fromma takowej podlega ale Fromm był socjalistą naukowym, więc to zrozumiałe, iż tworzył w swoich pracach wizję zdrowego społeczeństwa, a nie autentycznych jednostek). Wolumin pisze jak następuje: " (...) pociąga mnie w niej również to, że znajduje w niej oparcie zaborcza tendencja czerpania zadowolenia z posiadania i określania części swojej osobowości poprzez widniejące na moim profilu książki." Osobiście nie widzę w tym absolutnie nic złego, mimo że napisane wydaje się to być w formie skargi tudzież narzekania na samego siebie. "Pokaż mi swoją bibliotekę a powiem kim jesteś...." (i przy okazji ocenię...) można by rzec. To zwykłe poszukiwanie tożsamości, jedna z podstawowych potrzeb wyższego rzędu.

W tym wdrażaniu autentyczności we własne życie chodziło mi rzecz jasna o czynienie tego niejako "na siłę", pod przymusem tego, jaki w moim własnym lub czyimś mniemaniu powinienem być, gdyż nie będzie to już postawa autentyczna w żadnym rozumieniu tego słowa, będzie to zwykła chęć posiadania takiej a takiej osobowości.

Ciągle powraca mi do głowy kwestia następująca: kto jest bardziej autentyczny - bibliofil-intelektualista czy ktoś, kto sobie w ogóle nie zaprząta tym głowy, np. robotnik z taśmy produkcyjnej Fromma. Czy autentyczność zawsze i wszędzie, za każdym razem musi być świadoma. "Cała nadzieja w prolach" powtarzał G. Orwell w "1984" a owo przeciwstawienie znajduje najlepszy wyraz we wspominanej już także książce "Wilk Stepowy" H. Hesse, gdzie znajduje rozwiązanie jako dwa równoważne typy autentyczności.

Bardzo ciekawe jest to, co Wolumin pisze dalej: "(...) Do pewnego stopnia to my sami decydujemy, jak wykorzystamy możliwości LC, ale w dużej mierze jesteśmy zdeterminowani do używania go w wcześniej określony sposób (...)" - tzn. jako swoiste "przedłużenie" ogólnej postawy życiowej. Ja natomiast przy tej okazji chciałbym zwrócić uwagę na coś innego niż owa determinacja. Mianowicie na fakt wpływu, już nie tylko LC ale nowoczesnej technologi w ogóle. Bo to jak my ich używamy, mając przy tym wolną rękę (zakładając ich neutralność) to jedno a rzeczywisty ich wpływ na postawy życiowe to już coś zupełnie innego.

Żeby nie było niedomówień i aby całą sprawę doprecyzować, należałoby uściślić oraz ujednoznacznić, czym owa autentyczność dla nas jest. Wszystko staje się prostsze, gdy za szerszy kontekst weźmiemy omawianą tutaj pracę E. Fromma "Mieć czy Być" gdzie autentyczność jawi się jako ukierunkowanie na bycie w odróznieniu od posiadania - w dużym skrócie. Wspominam o tym ponieważ z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Masz rację, obecnie nawet nie trzeba być wybitnym Frommem, żeby widzieć rys psychologiczny współczesnego człowieka charakteryzujący się obiektowym podejściem podmiotu do samego siebie. Rozwój często jest postrzegany „zewnętrznie”, nie poczuciem biegłości w danym temacie, ale przez pryzmat ilości przebytych (albo tylko opłaconych ;> ) szkoleń, uzyskanych dyplomów, sprawowanej funkcji itp...

Tutaj z kolei, na LC, mole książkowe szczycą się ilością przeczytanych książek i – co za tym idzie – cenią zdolność szybkiego czytania, ergo chwalą lektury poddające się łatwemu „spożywaniu”, co stwarza sytuację odwrotną do zamierzonej, ponieważ książki takie są marne i nie rozwijają. Ktoś wybierający bycie oczytanym, zamiast posiadania na koncie ogromnej ilości pozycji książkowych, celuje w jakość lektury i w gruntowne jej poznanie. Czyta powoli, dwa, trzy razy i nie żal mu na to czasu, bo wie, że dopiero w taki sposób nasyca czas właściwie, trwale.

LC faktycznie może mieć wpływ na kształtowanie osobliwego typu czytelnika. Nie jest to typ pozytywny…

Masz rację, obecnie nawet nie trzeba być wybitnym Frommem, żeby widzieć rys psychologiczny współczesnego człowieka charakteryzujący się obiektowym podejściem podmiotu do samego siebie. Rozwój często jest postrzegany „zewnętrznie”, nie poczuciem biegłości w danym temacie, ale przez pryzmat ilości przebytych (albo tylko opłaconych ;> ) szkoleń, uzyskanych dyplomów,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej