-
ArtykułyCzytamy w weekend. 10 maja 2024LubimyCzytać282
-
Artykuły„Lepiej skupić się na tym, żeby swoją historię dobrze opowiedzieć”: wywiad z Anną KańtochSonia Miniewicz1
-
Artykuły„Piszę to, co sama bym przeczytała”: wywiad z Mags GreenSonia Miniewicz1
-
ArtykułyOficjalnie: „Władca Pierścieni” powraca. I to z Peterem JacksonemKonrad Wrzesiński10
Cytaty z tagiem "idealizm" [34]
[ + Dodaj cytat]Cierpiała wciąż, próbując pogodzić dwie wykluczające się nawzajem rzeczy: idealizm i przenikliwość umysłu.
Wiedza o życiu, którą my, dorośli, mamy do przekazania młodym, nie brzmi zatem: "Rzeczywistość przetrzebi wasze ideały", ale: "Zrośnijcie się tak z waszymi ideałami, aby życie nie mogło was ich pozbawić".
My, ludzie opanowani jedną ideą, jednoczymy się prawdziwie tylko z tymi, którzy potrafią się zgodzić z naszymi poglądami. Ci natomiast, którzy tego nie potrafią, mogą z nami współżyć tylko oszukując nas.
Punkt wyjścia krytycznej filozofii Kanta (choć nie bez znaczenia jest tu fakt, iż tkwi ona mocno w jego przedkrytycznym myśleniu) stanowi próba pogodzenia empiryzmu z racjonalizmem, z jednej strony, oraz dogmatyzmu ze sceptycyzmem - z drugiej. Empiryzm godzi Kant z racjonalizmem, wyznaczając ścisłe granice zmysłowości. (...) Zmysłowość w ujęciu Kanta ukazuje, z jednej strony, skutki idealizmu transcendentalnego, z drugiej - co niezwykle istotne, - gwaratnuje przedmiotową ważność naszego poznania. idealizm transcendentalny - co podkreśla bardzo mocno Nicolai Hartmann - nie oznacza w ujęciu Kanta zniesienie realności. Oznacza jedynie, że rzeczy, które spostrzegamy, ujmujemy już w subiektywne warunki zmysłowości naocznej.
Dziecko było realistą, uwikłanym w sprawy tego świata aż do chwili, gdy odkryło sens tego, co poza rzeczami. Młodzieniec był idealistą, zauroczonym myślami, aż przekształcił się w mężczyznę, egoistę, który flirtuje z rzeczami i myślami według własnego widzimisię, interes osobisty stawiając ponad wszystko.A cóż starzec? Zanim stanę się starcem, będzie jeszcze dość czasu, aby o tym pomówić.
Filozofia szkoły marburskiej utożsamiona zostaje z metodą transcendentalną, tego właśnie bowiem DOSZUKALI SIĘ marburczycy w koncepcji Kanta: KRYTYKI utożsamionej z METODĄ. Natorp uzasadnia tym samym fakt, że szkoła marburska chce być wierna nie LITERZE myśli filozfa z Królewca, lecz jej DUCHOWI.
Kant: "Transcendentalnym nazywam wszelkie poznanie, które zajmuje się w ogóle nie tyle przedmiotami, ile naszym sposobem poznawania przedmiotów, o ile sposób ten ma być a priori możliwy". Nie chodzi więc tutaj o przedmioty postrzeżenia, lecz o samo postrzeżenie. We wszelkim postrzeżeniu zmysłowym są już zawarte przestrzeń i czas jako aprioryczne formy naoczności. "Idealizm transcendentalny" oznacza u Kanta to, że rzeczy, które postrzegamy, uwarunkowane są przez zasady będące naszymi formami naoczności. Nie należy tego rozumieć w ten sposób, jakoby mielibyśmy tutaj do czynienia ze zniesieniem realności.
Postęp poznania można także bardzo łatwo wyśledzić w stosunku transcendentalnym Kanta. Według Kanta każde poznanie, każde przedstawienie, każda naoczność, każde pojęcie zostaje w nas ustanowione w syntezie. Każda synteza jest związkiem tego, co różnorodne w jedności. Jedność ma zawsze fromę prawidłowości, to, co różnorodne, musi zawsze w mniejszym lub większym stopniu mieć formę zmysłowej faktyczności doświadczenia. Pojęcie syntezy jest tutaj pojęciem kluczowym Kantowskiej filozofii. Istota poznania według Kanta stopniowo tworzy w zakresie empirycznego, ludzkiego podmiotu pojęcia, sądy i ostatecznie teorie. Z jednej strony powstają one z materiału, którego dostarcza poznanie empiryczne, a więc pochodzącego z poruszenia naszych zmysłów przez rzecz samą w sobie, zaś z drugiej strony, apriorycznej, przez królestwo kategorii.
Idealizm bez realizmu jest głupstwem jak realizm bez idealizmu ohydą.
Byle tylko zebrania, broszury, plany działania, ruchy ideowe, sprawy i krucjaty znaczyły dla niego więcej niż modlitwa, sakramenty i miłosierdzie, a będzie nasz [...] Mógłbym Ci tu pokazać niezgorszą klatkę zapełnioną podobnymi okazami.