Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bo każdy człowiek ma trzy życia w sobie: jedno, po którym płacze, drugie, w którym żyje i stęka, trzecie, którego się spodziewa ...

Życie wiekiem, życie chwilą; rzekłbyś, że w szczęściu połyka się czas wielkimi hausty, a w niedoli wypija po kropelce. Dawno o tym ludzie wiedzą! a zawsze im to dziwnym się zdaje, zawsze powtarzają zdumieni; jak ten czas upłynął!

A co się działo w jej duszy? To, co w dzień ostateczny dziać się będzie ze światem naszym, a czego słowa nie opiszą.

O! niepojęte serce ludzkie, któż cię kiedy zrozumiał, gdy bijesz żądzom ciała?

(...) przy rozstaniu podwaja się choćby gasnące przywiązanie i z nową wzmaga siłą, na krótko prawda, ale niebezpiecznie. Często to wezbranie uczucia momentalnie przeraża człowieka i grozi mu większą, niż ma jej doznać, boleścią.

Każda boleść po ukochanym, po ukochanej ciężka człowiekowi, ale kiedy ją znosić przyjdzie samemu, bez pomocy ludzi, świata, kiedy się ona wyciągnie bez miary długa, jak cienie wieczorne, o! wówczas jakże z nią wyżyć! A rzadko boleść taka zabija, ona tylko przyciska, dręczy, drażni, ale nie odejmuje życia.

Niech lepiej nigdy nie wraca(...) wolę go tak czekać do śmierci niż doczekać się, czego bym nie przeżyła.

Człowiek musi mieć trochę swobody, żeby umysłem żyć zaczął: praca ręczna powoli zabija w nim duszę.

W nasyceniu każdej namiętności jest taka chwila zapamiętałości, zaślepienia, obojętności na wszystko, co nie jest nią i nie ma z nią związku. Nawet to, co dalsze od niej, choćby się z nią wiązało- odpycha, zapomina rozmyślnie; nie chce swojego nieba czernić chmurami, które zawsze za prędko przychodzą.

Człowiek z najdziwniejszym położeniem się oswaja, traci i bierze je za konieczne...