Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tą dziwną i szeroką miłością trzyma się ludzkość: miłością tych, co są, tych, co będą, i tych, co byli. Stracilibyśmy połowę wiary w swe siły, gdybyśmy nie czuli za sobą bujnej rzeki wieków, żłobiącej w niezmordowanej pracy łożysko, którym płynie nasze życie.

Czyż mam ci dziś dopiero tłumaczyć i kłócić się z tobą o to, że ojczyzna jest cenniejsza od matki i od ojca, i od wszystkich przodków, i większej czci godna i świętsza, i że jej ustępować trzeba i bić przed nią czołem, i przyjąć od niej i więzienie, i wygnanie, i śmierć, jeśliby tak postanowiła?

W dziejach ludzkich nigdy nie ma całkowitej zagłady. Zawsze zostają bodaj drobne włókienka, które się wprzędą nieznacznie w pasmo nowych dni.

Kościół jest jak drzewo, które długo i cierpliwie każe dojrzewać swym owocom.

Wszystkie książki są oprawione w skórę, płótno lub zwyczajny karton. Niektóre ubogie i stareńkie o wystrzępionych brzegach, inne wspaniałe, połyskujące bogatymi złoceniami na grzbiecie. Te ostatnie niekoniecznie najlepsze. Książki są jak ludzie, których wartości niepodobna rozeznać po stroju.

Wszystkie książki mówią i mówią jednocześnie. Przemawiają wszelkimi językami świata, nawet takimi, którymi już nikt nie mówi. Jednych głos jest łagodny i słodki, drugich gwałtowny i zapalczywy. Przeczą sobie, zwalczają się wzajemnie, wyszydzają, złorzeczą. Nieraz najwięksi wrogowie stoją obok siebie i dotykają się okładkami. Przez spopielałe powietrze tych samotnych sal, co dzień i co noc - bo książki nie znają spoczynku - przelatują klątwy i słowa przymierza. Wielkie, nieobeszłe królestwo dusz! każda z nich ma jakąś najdroższą tajemnicę, którą powierzyć pragnie, każda niesie jakąś wiadomość, którą chce podać w najdalsze pokolenia. Każda, nawet najbardziej zapomniana, więdnąca w najciemniejszym kącie, za lada skrzypnięciem drzwi drży nadzieją, że wchodzi jej wybrany, ktoś, co na nią zawoła, i ktoś, co jej wysłucha.