Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nienawiść, mogąca zniszczyć tak wiele, zawsze niszczyła tego, który nienawidził, i to prawo było niezmienne.

Urodziłem się w Harlemie. Stamtąd wychodzi się bez złudzeń, albo nie wychodzi się wcale.

(...) myślę jednak, że tylko dzięki przeszłości teraźniejszość staje się zrozumiała, a ponadto, że przeszłość pozostanie czymś okropnym dokładnie tak długo, jak długo będziemy się wzbraniać przed uczciwą jej oceną.

Edyp nie pamiętał rzemieni, które pętały mu stopy, a mimo to ślady, które pozostawiły, zaświadczyły o zgubie, ku której jego stopy go wiodły. Człowiek nie pamięta ręki, która go biła, ciemności, która go przerażała, gdy był dzieckiem - a jednak ta ręka i ta ciemność pozostaje z nim, na zawsze, nierozerwalnie związane, jako część tej namiętności, która popycha go naprzód, dokądkolwiek postanowi uciekać.

Nie znałem ojca zbyt dobrze. Nie dogadywaliśmy się z sobą, po części dlatego, że łączyła nas – przybierając u każdego inną postać – przywara upartej dumy. Kiedy umarł, zdałem sobie sprawę, że prawie nigdy z nim nie rozmawiałem.

Nie znałem ojca zbyt dobrze. Nie dogadywaliśmy się z sobą, po części dlatego, że łączyła nas – przybierając u każdego inną postać – przywara upartej dumy. Kiedy umarł, zdałem sobie sprawę, że prawie nigdy z nim nie rozmawiałem.

(...) moralność opiera się na ideach, a idee są niebezpieczne – niebezpieczne, ponieważ jedne tylko idee mogą prowadzić do czynu, a dokąd wiedzie czyn, tego nie przewidzi żaden człowiek. Niebezpieczne i pod tym względem, że wobec niemożności pozostawania wiernym własnym przekonaniom i równej niemożności uwolnienia się od nich, człowiek bywa skłonny popełniać najbardziej nieludzkie okrucieństwa.

Ludzie, którzy zamykają oczy na rzeczywistość, sami sprowadzają na siebie zagładę, a każdy, kto upiera się przy trwaniu w stanie niewinności na długo po tym, jak niewinność ta została utracona, przemienia siebie w potwora.