Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Człowiek rodzi się po to, żeby przeżyć życie, a jeśli los się do niego uśmiechnie - żeby zrobić coś dobrego. Ale żeby zrobić coś dobrego, musi kochać i być kochany. Prawo do kochania i kochania się niektórym z nas zostało odebrane, a przez to ograniczono nam prawo do bycia dobrym.

Chyba rozumiem, dlaczego nasi przodkowie traktowali serio występki popełniane wyłącznie w myślach. One są gorsze od tych popełnionych. Nic z nimi nie da się zrobić. Nie można przeciez nie myśleć. Nie można nie chcieć i nie marzyć w myślach. Można tylko pozowlić porwać się poczuciu winyi spłynąć z nim do złego morza, podobnie jak spłynęli mój wuj i ciotka. Jego alkoholizm, jej nadekspresyjność, ich samotność - tak wyglada złe morze tych, którzy dali się ponieść poczuciu winy. Nie zrobili nic złego, a dokładnie - nie zrobili nic, żeby uzgodnić siebie ze swiatem, i to ich zniszczyło. Teraz żyją jako automatony, szablony życiorysów na kanwie samych siebie, kurczowo chwytając się najdrobniejszych czułości i emocji, zawsze czujni, nigdy bezpieczni.

Teraz myślę, że kara ma w sobie coś uniwersalnego, że karanie za wyparcie się siebie i własnych uczynków jest głęboko słuszne. Problem jednak w tym, że często bywamy karani za bycie sobą i za własne uczynki.

Piękno uobecnia się także w pustce, lecz nie każdy je dostrzega. Kogo nie przejmuje piękno, ten nie zdoła być dobry, a kto nie jest dobry, ten ucieknie przed prawdą.

Czy wolno spać obok osoby obojętnej, nie myśląc o sobie źle?