Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) nic tak naprawdę nie jest ostateczne, (...) zawsze istnieje jakieś szczęśliwe zakończenie

Niewielu ludziom jest dane żyć w świecie snów, które się ziściły (...)

Czy dwie trzydziestoletnie kobiety jedzące razem lunch odróżniają się od reszty towarzystwa?

Ludzie dają sobie wmawiać głupoty, gonią za czymś, czego nie ma. A potem rozpaczają.

Obróciła głowę na poduszce i uśmiechnęła się. Po tylu miesiącach małżeństwa wciąż nie mogła nacieszyć się widokiem twarzy Daniela o wczesnym poranku, nie posiadała się ze szczęścia, że są i zawsze będą razem.