Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Problemem nie są nogi, oczy czy usta - szepnął głos. - Problemy są zawsze w głowie.

Owce nie należą do stworzeń gadatliwych. A to dlatego, że pyszczki mają często pełne trawy, a czasem trawę mają i w głowie.

Każda droga to tak naprawdę dwie drogi. Tam i z powrotem. Droga powrotna jest zawsze najważniejsza.

Sprawiedliwość jest wtedy, kiedy możesz biegać i paść się, gdzie chcesz. Kiedy możesz walczyć o swoje. Kiedy nikt ci niczego nie kradnie i nie zabrania iść własną drogą. To jest sprawiedliwość.

Jeśli coś masz, to coś ma ciebie.

Lepiej jest rzucać cień, niż w cieniu stać. Ale tymi, którzy stoją w cieniu, też nie wolno pogardzać, zwłaszcza w upalny dzień.

Nadzieja jest czasem tak wielka, że nie można jej znieść.

- Stado owiec można łatwo spędzić, bo coś o nich wiesz. Wiesz, że zawsze zostaną razem. Zrobią wszystko, żeby zostać razem. Dlatego można je spędzić. A pojedynczej owcy już nie. Pojedyncza jest nieprzewidywalna. Samotność ma swoje dobre strony.

Nie umarł na chorobę. Szpadel to nie choroba.

Niszczenie tego, czego nie można osiągnąć jest najgorszym ludzkim grzechem.

Biały Wieloryb wciąż spał i nie dawał się obudzić, ale szybko odkryły, że umie chodzić przez sen. Bo rzeczywiście umiał, ale szedł tylko wtedy, kiedy Otello i Sir Ritchfield pchali go rogami i kiedy reszta stada szła tuż przed nim, mecząc: <Żarcie!>

- Nie - odparł Melmoth - nie umiesz, ale to nieważne. Walka nie jest czymś, co się umie. Walka jest czymś, czego się chce.

- Przecież żyć i chcieć żyć to jedno i to samo - zaprotestował Wieloryb.
- Nie - odparł Fosco. - U ludzi jest inaczej.

Kiedy się umiera, dusza opuszcza ciało; opuszcza je dlatego, że po śmierci ciało brzydko pachnie, a ona ma wrażliwy nos.

Ludzie przyzwyczajają się do rzeczy. Rzeczy przyzwyczajają się do ludzi.

Zapanujesz nad kimś dopiero wtedy, kiedy nauczysz się panować nad samą sobą - odparł Melmoth. - A niebezpieczna już jesteś: dla siebie samej. Kiedy przestaniesz, będziesz niebezpieczna dla innych.

Przybite owce wymieniły spojrzenia. I na przekór wszystkiemu znowu zaczęły się paść. Chciały pokazać Pannie Maple, jak cudowne i proste i cudownie bezmyślne może być owcze życie.

duma, nawet ta usprawiedliwiona, nie powinna stanowić przeszkody na drodze do poznania świata

- Oto ten, który rzuca cień - powiedział. - Lepiej jest rzucać cień, niż w cieniu stać. Ale tymi, którzy stoją w cieniu, też nie wolno pogardzać, zwłaszcza w upalny dzień.

Nie ma sensu wyrzucać książki w połowie lektury tylko dlatego, że czegoś nie rozumiemy!

- Dała mi ostatniego pomidora - zauważył Otello.
Kilka owiec posłało pannie Maple wyzywające spojrzenie. Czy kobieta, która zrobiła coś takiego, byłaby zdolna do morderstwa?

(...) umieranie i dusza mają ze sobą coś wspólnego. Kiedy się umiera, dusza opuszcza ciało; opuszcza je dlatego, że po śmierci ciało brzydko pachnie, a ona ma wrażliwy nos.A kiedy je opuści jest zupełnie bezbronna.

Słyszała i widziała, lecz nie wyczuwała kobiet węchem. Obydwie były za szybą i nie pachniały, dlatego nie mogła powiedzieć czy mówią prawdę, co czują i czego się boją. Był to świat widmowy i niekompletny. Pomyślała, że ludzie ze swoimi maleńkimi duszami i sterczącymi nosami czują się tak zawsze. Że rodzi to nieufność. Niepewność. Niepokój i lęk.

Diabelskie psy wcale nie muszą być duże - powiedziała. Pomyślcie tylko, jak mała jest ludzka dusza. Sięga im do kolana. I to najwyżej do kolana. Poradziłby sobie z nią nawet bardzo mały pies.

Zapominanie było prostym i sprawdzonym sposobem na wszystkie smutki. Im dziwniejsze i bardziej niepokojące było zdarzenie, tym szybciej trzeba było o nim zapomnieć.

Zieleń ciągnęła się az po horyzont. Była pieśnią bezsensu. rosła i rozrastała się bezrozumnie, każąc wszystkim robić to samo. A oni jej słuchali. Zieleń była najpiękniejszym ziemskim przykazaniem.

- Możesz patrzeć na wszystko, co jest naprawdę piękne - zaczął sędziwy baran - Na niebo. Na trawę. Na baranki na niebie. Możesz wąchać zapach jagniąt. Oglądać promienie słońca igrające w gęstym runie. To ważne. Ale nie można tego mieć. (...)
- Źle jest mieć - powiedział - Źle jest mieć Rzeczy. (...)
- To nieprzyzwoite - mruknęła Bystra.
- To głupie - rzuciła Matylda
- To ludzkie...

Czekanie wzmaga strach.

Nie powinniście wierzyć w to, czego nie rozumiecie. Nie powinniście rozumieć tego, w co wierzycie.

(...) w Sir Ritchfieldzie musi być dziura, przez którą uciekają wspomnienia.