Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życiową mądrość zdobywa się na garbach własnych doświadczeń.

Czas. W miarę jego upływu zmieniają się nasze poglądy, nastawienie, relacje; potrafi zweryfikować wszystko, począwszy od uczuć, a skończywszy na wspomnieniach. Kiedy po latach oglądamy się za siebie, możemy dostrzec prawdziwe oblicze naszych zwycięstw i porażek, ponieważ dopiero wtedy wyraźnie widzimy ich konsekwencje. Podobnie sprawa ma się ze światem i ludzkością. Żyjemy i każdego dnia jesteśmy częścią tego, co inni kiedyś poznają dzięki podręcznikom lub szkolnym lekcjom historii. Oczywiście znacząca większość z nas zostanie anonimowa, gdyż pamięć kocha tylko bohaterów i złoczyńców. Reszta to statyści, którzy wyłącznie służą za tło wydarzeń.

Pieniądze. To chyba najgorsza rzecz, jaką wymyśliła ludzkość. Zastanawialiście się kiedyś, co jesteście w stanie zrobić dla forsy? Do jakich granic się posunąć? Pieniądze z jednej strony mają magiczną moc, potrafią uszczęśliwić, pomagają spełnić marzenia, ratują komuś życie, nakarmią głodnych. Można wymieniać wiele pozytywnych rzeczy, których niekwestionowanym ojcem jest pieniądz. Można jednak te wszystkie zalety zmiażdżyć zaledwie jedną prawdą, którą kryje w sobie pieniądz po mrocznej stronie. Dawno temu był taki jeden, który zdradził drugiego za garść srebrników. Ludzie potrafią zabić za sakiewkę monet albo plik banknotów. Przedsiębiorcy dzięki pieniądzom pławią się w luksusie, a ci którzy pracują na ich przepych, wypruwają sobie żyły za głodowe stawki. Pieniądze wywołują wojny, zamachy stanów, rewolucje. Pieniądze a właściwie ich brak, powodują frustrację i popychają człowieka do podłych czynów. Nieraz słyszałem o ludziach, którzy źle zainwestowali swoje majątki, czy też tracili dorobek całego życia lub rodzinną fortunę, a potem z rozpaczy odbierali sobie życie. Nie wspomnę już o kobietach sprzedających za pieniądze swoje ciała.

Ludzie życie to sztuka balansowania pomiędzy skrajnymi uczuciami, to umiejętność znalezienia równowagi między wyobraźnią, emocjami a rzeczywistością. Jeżeli człowiek nie potrafi się odnaleźć i zapanować nad tym, to znaczy, że jego istnienie znalazło się na drodze, która zmierza prosto ku szaleństwu".

Ciekawie się obserwuje własne życie z perspektywy minionych lat. Człowiek dostrzega, że to, co go kiedyś przerażało lub wydawało się kompletnie odrealnione, później wcale takie nie jest.

...wszystkie czyny i dezycje, które podejmujemy każdego dnia, odbijają się głośnym echem w naszej przyszłości.

Z wiekiem człowiek przekonuje się, że życie potrafi zmiażdżyć wzniosłe ideały i wskazać nam nasze miejsce w szeregu. Życie nie oferuje kompromisu, ale jest jak dyktator, który nie zna słowa sprzeciwu. Trzeba być posłusznym i sprostać jego oczekiwaniom.

Kiedy czasami jednak zastanawiam się nad tym wszystkim, pojmuję, że im więcej wiem i pozjaę, tym bardziej się boję. Prawda jest taka, iż nieświadomość uwalnia człowieka od strachu.

Gdyby to, co nas spotyka, było tak proste i miłe, jak sobie czasami wyobrażamy, wszyscy ludzie mogliby nazywać siebie szczęściarzami. Tak to już bywa, że kiedy człowiek marzy o realizacji swoich planów, gdzieś w głębi duszy roztacza najbardziej optymistyczne wersje.

Strach to potężna broń.

Każdy z nas był tutaj potencjalnym samobójcą. (...)
Jest tysiąc powodów, by walczyć o przetrwanie, i milion, żeby targnąć się na życie. Kiedy nie ma nadziei, kiedy gasną ostatnie latarnie złudzeń, jaki jest sens dalszej egzystencji, albo raczej wegetacji.

Spojrzałem na nią i wiedziałem, że patrzę na spełnienie moich marzeń. Delikatnie objąłem ją ramieniem, a ona w pewnym momencie odchyliła nieco do tyłu głowę i szepnęła:
-Pocałuj mnie.

Cierpliwości człowiek musi się nauczyć, oswoić z nią, trzymać mocno za grzywę niczym narowistego rumaka i spokojnie panować nad sytuacją. Brak cierpliwości sprawia, że ludzie popełniają banalne błędy, które najczęściej są katastrofalne w skutkach. Brak cierpliwości to najlepsza przyjaciółka pośpiechu, a od wieków wiadomo, że jest on złym doradcą.

...brawurę od głupoty dzieli delikatna granica.

... każda cela to miejsce kaźni, gdzie czas znęca się nad człowiekiem. Jesteś tylko ty, twoje myśli i czas płynący w zwolnionym tempie. Sunie leniwie i pastwi się nad tobą, zagląda ci w umysł, budzi wspomnienia, zadaje pytania, na które nie ma odpowiedzi.