Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie jestem zachwycony - opisy z lat okupacji są bardzo fajne i żywe i to w sumie jest najbardziej wartościowa część książki. Fajne są też opisy tego jak autor przyglądał się walkom frontowym, autor wspomina o samowoli (m.in. swojej),rozstrzeliwaniu dywersantów w 39 etc co też jest plusem. Fajne są opisy uzbrojenia oddziału (włoskie pm to nieco rarytas),ilości uzbrojenia i amunicji etc bo autor wcale nie cierpiał na braki w uzbrojeniu czy amunicji - twierdzi, że nosił przy sobie ponad 500 szt amunicji do Stena (9 mm waży 12g co by dawało 6 kg łącznie, plus 4 kg na broń i magazynki) - co wydaje mi się przesadą zważywszy na resztę oporządzenia, pistolet w kieszeni etc. Autor jest też bardzo dobry gdy idzie o opisy i postacie, żywy, barwny, czyta się ciekawie. Natomiast sama walka z 1 października 1944 - mimo talentu do opisów pozostawia wiele do życzenia. ok autor wdział tylko wycinek i dopóki relacjonuje tylko to to wszystko jest w porządku ale już pojedynek z niemieckim porucznikiem na pm jest jakiś taki mało wiarygodny, a już scena w której autor wkłada z powrotem zawleczkę w granat bo uzgodnił z Niemcem, że będą używać tylko PM to no cóż moim zdaniem wytwór wyobraźni - byc może taki pojedynek ogniowy miał miejsce ale raczej nie w formie w jakiej zostało to tu przekazane. w stresie nasze zdolności motoryczne obniżają się a więc trafienie w małą dziurkę małym pręcikiem w środku strzelaniny raczej nie wchodzi w grę. Nie wchodzi w grę to, że nikt po stronie niemieckiej nie zainteresował się wybiciem połowy kompanii wojska i tego gdzie oni są i co robią - ot pozwolono sobie postrzelać bohaterowi i lejtnantowi w próżni. No i sama zawleczka - autor miał mieć dwa trzonkowce niemieckie i jakieś granaty rodzimej produkcji. W przypadku Stielhandgranate u spodu trzonka wykręca się porcelanową kulkę na końcu sznurka, szarpie się sznurek i jak najszybciej rzuca granat. Filipinki (ET-40) mają zapalnik uderzeniowy, Sidolówki miały zapalnik tarciowy, skąd więc zawleczka? Czytało się dobrze i nie jest to złe ale mam wrażenie, że czasem więcej tu fantazji niż pamięci.