Najnowsze artykuły
- Artykuły„Spy x Family Code: White“ – adaptacja mangi w kinach już od 26 kwietnia!LubimyCzytać1
- ArtykułyBracia Grimm w Poznaniu. Rozmawiamy z autorkami najważniejszego literackiego odkrycia tego rokuKonrad Wrzesiński2
- Artykuły„Nowa Fantastyka” świętuje. Premiera jubileuszowego 500. numeru magazynuEwa Cieślik4
- ArtykułyMaj 2024: zapowiedzi książkowe. Gorące premiery książek – część 2LubimyCzytać5
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Franciszek Puchała
5
6,9/10
Urodzony: 18.02.1942
Franciszek Puchała (ur. 18 lutego 1941 w m. Przecławka (Ponidzie) na Ziemi Świętokrzyskiej) – polski dowódca wojskowy i sztabowiec, generał dywizji Wojska Polskiego, zastępca szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego ds. operacyjnych, I zastępca szefa Sztabu Generalnego WP.
Służbę wojskową rozpoczął w 1959 jako podchorąży Oficerskiej Szkołe Artylerii w Toruniu. Promowany na podporucznika w 1962. Po promocji dowódca plutonu ogniowego w Podoficerskiej Szkole artylerii 5 Brygady KBW. W 1966 mianowany porucznikiem. Po ukończeniu w 1971 ASG w Rembertowie - starszy pomocnik kierownika Naukowej Informacji Wojskowej ASG WP. Dalej służył w 2 pcz 10 DPanc w Opolu. W 1971 kapitan . W l. 1972 -73 szef sztabu 10 pcz w 10 DPanc. Od 1973 szef wydziału operacyjnego 10 DPanc. W l. 1974-75 szef sztabu 10 DPanc. W 1974 mianowany majorem. W 1978 ukończył ASG Sił Zbrojnych ZSRR, szef oddziału operacyjnego - zastępca szefa sztabu Pomorskiego Okręgu Wojskowego. W 1979 pułkownik. Od 1980 w Zarządzie Operacyjnym Sztabu Generalnego WP: szef oddziału gotowości bojowej, zastępca szefa Zarządu, od 1983 szef Zarządu Operacyjnego. W 1984 mianowany generałem brygady. W 1989 zastępca szefa Sztabu Generalnego WP ds. operacyjnych, mianowany generałem dywizji. W l. 1989-90 brał udział w pracach nad reformą systemu dowodzenia Połączonych Sił Zbrojnych Układu Warszawskiego w oparciu o zasadę suwerenności i równoprawności państw. Uczestniczył przy opracowywaniu nowej doktryny obronnej Rzeczypospolitej. Od 1990 I zastępca szefa Sztabu Generalnego WP. Uczestniczył w opracowywaniu planów integracji Polski w ramach NATO. W l. 1992-93 w dyspozycji ministra Obrony Narodowej. Od 1993 inspektor Grupy Inspektorów Kierownictwa SG WP, od 1997 szef Zespołu Grupy Głównych Inspektorów MON, także asystent szefa Sztabu Generalnego WP. Analityk i strateg wojskowy. Współautor modernizacji WP oraz jej integracji z NATO. Brał udział w przygotowaniu programu "Partnerstwo dla Pokoju". Współautor opracowania "Sztab Generalny (Główny) Wojska Polskiego 1918–2003" Zawodową służbę wojskową zakończył w lutym 2001 r. i rozpoczął pracę jako pracownik służby cywilnej MON. Wybrany w 2004 roku prezesem Klubu Generałów Wojska Polskiego. 24 września 2013 r. na X Krajowym Zjeździe Delegatów został wybrany prezesem Związku Żołnierzy Wojska Polskiego.
Służbę wojskową rozpoczął w 1959 jako podchorąży Oficerskiej Szkołe Artylerii w Toruniu. Promowany na podporucznika w 1962. Po promocji dowódca plutonu ogniowego w Podoficerskiej Szkole artylerii 5 Brygady KBW. W 1966 mianowany porucznikiem. Po ukończeniu w 1971 ASG w Rembertowie - starszy pomocnik kierownika Naukowej Informacji Wojskowej ASG WP. Dalej służył w 2 pcz 10 DPanc w Opolu. W 1971 kapitan . W l. 1972 -73 szef sztabu 10 pcz w 10 DPanc. Od 1973 szef wydziału operacyjnego 10 DPanc. W l. 1974-75 szef sztabu 10 DPanc. W 1974 mianowany majorem. W 1978 ukończył ASG Sił Zbrojnych ZSRR, szef oddziału operacyjnego - zastępca szefa sztabu Pomorskiego Okręgu Wojskowego. W 1979 pułkownik. Od 1980 w Zarządzie Operacyjnym Sztabu Generalnego WP: szef oddziału gotowości bojowej, zastępca szefa Zarządu, od 1983 szef Zarządu Operacyjnego. W 1984 mianowany generałem brygady. W 1989 zastępca szefa Sztabu Generalnego WP ds. operacyjnych, mianowany generałem dywizji. W l. 1989-90 brał udział w pracach nad reformą systemu dowodzenia Połączonych Sił Zbrojnych Układu Warszawskiego w oparciu o zasadę suwerenności i równoprawności państw. Uczestniczył przy opracowywaniu nowej doktryny obronnej Rzeczypospolitej. Od 1990 I zastępca szefa Sztabu Generalnego WP. Uczestniczył w opracowywaniu planów integracji Polski w ramach NATO. W l. 1992-93 w dyspozycji ministra Obrony Narodowej. Od 1993 inspektor Grupy Inspektorów Kierownictwa SG WP, od 1997 szef Zespołu Grupy Głównych Inspektorów MON, także asystent szefa Sztabu Generalnego WP. Analityk i strateg wojskowy. Współautor modernizacji WP oraz jej integracji z NATO. Brał udział w przygotowaniu programu "Partnerstwo dla Pokoju". Współautor opracowania "Sztab Generalny (Główny) Wojska Polskiego 1918–2003" Zawodową służbę wojskową zakończył w lutym 2001 r. i rozpoczął pracę jako pracownik służby cywilnej MON. Wybrany w 2004 roku prezesem Klubu Generałów Wojska Polskiego. 24 września 2013 r. na X Krajowym Zjeździe Delegatów został wybrany prezesem Związku Żołnierzy Wojska Polskiego.
6,9/10średnia ocena książek autora
28 przeczytało książki autora
56 chce przeczytać książki autora
0fanów autora
Zostań fanem autoraKsiążki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Szpieg CIA w polskim Sztabie Generalnym. O Ryszardzie Kuklińskim bliżej prawdy
Franciszek Puchała
6,1 z 19 ocen
54 czytelników 7 opinii
2014
Budowa Potencjału Bojowego Wojska Polskiego 1945-1990 - Obszary Szpiegowskich Działań
Franciszek Puchała
0,0 z ocen
3 czytelników 0 opinii
2013
Sekrety Sztabu Generalnego pojałtańskiej Polski
Franciszek Puchała
7,0 z 1 ocen
8 czytelników 0 opinii
2011
Sztab Generalny Wojska Polskiego 1918-2003
Tadeusz Panecki, Franciszek Puchała
0,0 z ocen
3 czytelników 0 opinii
2004
Najnowsze opinie o książkach autora
Szpieg CIA w polskim Sztabie Generalnym. O Ryszardzie Kuklińskim bliżej prawdy Franciszek Puchała
6,1
Na fali ostatnich publikacji o płk. Ryszardzie Kuklińskim (dalej R.K.) które się przetoczyły przez media z okazji premiery filmu `Jack Strong’, ta książka się wyróżnia, jest to bowiem relacja oficera który pracował z Kuklińskim w Sztabie Generalnym i znał go osobiście dosyć dobrze. Oczywiście można argumentować, że nie jest to relacja obiektywna, bo autor ma do R.K. stosunek negatywny, Ale czy istnieje obiektywna, rzetelna książka o tej sprawie? Nie, ale czytałem ją dla przeciwwagi innych, które nie dopuszczają innej interpretacji, że Kukliński był bohaterem, który uratował świat przed III wojną światową.
A dlaczego nie istnieje rzetelna książka? Bo agencje wywiadowcze b.niechętnie udostępniają swoje akta, a CIA w ogóle tego nie czyni. W sprawie R.K. Amerykanie ujawnili dotychczas tylko tyle ile uznali za stosowne i taką wersję wydarzeń która dobrze służy interesom CIA i USA , te wiadomości należy zatem traktować z najwyższą dozą wątpliwości.
Autor stara się odtworzyć życiorys R.K., niemniej jest w nim wiele niejasności i białych plam, wiele akt uległo zniszczeniu. Mimo to autor analizując niekompletne dane stawia pewne hipotezy, zresztą przy obecnym stanie wiedzy o sprawie tylko stawianie hipotez jest możliwe. I tak np. twierdzi, że Kukliński, zanim rozpoczął współpracę z CIA, był już od pewnego czasu współpracownikiem PRL-owskich służb specjalnych. Autor przypuszcza też, że R.K. został zwerbowany przez Amerykanów w Wietnamie w r.1968, gdy był tam na misji wojskowej, następnie uśpiony do r.1972. Powód werbunku mógł być typowy: kobiety (powszechnie znana była słabość R.K. do płci pięknej),pieniądze, szantaż.
Autor obala tezę że R.K miał dostęp do sowieckich planów operacyjnych, i innych danych dotyczących Armii Radzieckiej, dane te przechowywano w Moskwie, i nie mieli do nich dostępu nawet ministrowie obrony satelitów ZSRR. O czym R.K. wiedział? O PRL-owskich planach obronnych i operacyjnych, o przemyśle zbrojeniowym., i te dane udostępniał CIA.
Co ciekawe, jedyne materiały od R.K. ujawnione do teraz przez Amerykanów, to szczegółowe plany wprowadzenia stanu wojennego w Polsce, jak wiadomo materiały te nie zostały przez CIA ujawnione przed wprowadzeniem stanu wojennego. Sami Amerykanie (Zb.Brzeziński, urzędnicy CIA) przyznają, że mogło to doprowadzić do strajku generalnego, interwencji sowieckiej i olbrzymiego przelewu krwi.
Czy hipotezy autora książki zostaną kiedyś zweryfikowane. Bardzo wątpię, ale dla mnie są tak samo wiarygodne jak legenda R.K. stworzona przez Amerykanów.
Po tej lekturze ma się wrażenie że cała sprawa R.K. jest to świetna propagandowa robota Amerykanów, kupiona przez nas z całym dobrodziejstwem inwentarza.
Mimo, że książka rodzi nowe pytania i wątpliwości, zamiast na nie odpowiadać, daje ona pewien wgląd w brudną robotę szpiegowską, z podwójnymi czy potrójnymi agentami, manipulowaniem informacją, tworzeniem wygodnych legend.
Siłą książki jest sporo unikalnych zdjęć i reprodukcji dostępnych dokumentów. Z drugiej strony rzecz jest b.niedbale zredagowana, niektóre zdania nie mają sensu, wątki się gubią, logiczny ciąg zdań jest zaburzony, gdybym ja tak napisał wypracowanie z polskiego w (komunistycznej) szkole średniej, tobym dostał pałę. To nie pierwsza książka Bellony z fatalną redakcją,.
Szpieg CIA w polskim Sztabie Generalnym. O Ryszardzie Kuklińskim bliżej prawdy Franciszek Puchała
6,1
Momentami bardzo interesująca. Ale też były momenty, przez które z dużym trudem przebrnęłam. Zdecydowanie za mało jak dla mnie było informacji o życiu i działalności Kuklińskiego. Za dużo wszystkiego dookoła. Niepotrzebne moim zdaniem było porównanie ilości i rodzaju broni jaką posiadały strony konfliktów oraz jak się różne armie przekształcały. Owszem tło polityczne powinno się w tej książce znaleźć jednak momentami miałam wrażenie, że autor zapomniał o czym tak naprawdę miał pisać i zdecydowanie odbiega od tematu.