Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie od dziś wiadomo, że ludzie lubią bajki i baśnie. Historie te, posiadające swój specyficzny, magiczny klimat, pozwalają odbiorcom na przeniesienie się do świata, w którym dzielni rycerze walczą ze złem, a piękne księżniczki czekają na swojego księcia. Mariusz Walczak także przedstawia czytelnikom pewnego rodzaju baśń, bowiem Świt legend jest historią utrzymaną w klimacie i posiadającą cechy tego gatunku. Czy jednak opowieść snuta przez barda porwie czytelników i pozwoli im na magiczną podróż, jakiej się oczekuje od tego typu utworów? Gdy przeklętemu bardowi udaje się znaleźć słuchaczy w przypadkowo spotkanych młodzieńcach, zaczyna on snuć historię z przeszłości, o wojnie jaka wybuchła pomiędzy ludźmi a istotami zwanymi Bahal. Bohaterami opowieści tej są Hector, Mateo, Arden oraz Sara, którzy decydują się na odbycie niebezpiecznej misji mogącej skończyć się dla nich tragicznie. W przypadku Świtu legend warto odróżnić ważenia, jakie pozostały po książce tuż po przeczytaniu od tego, co czujemy po pewnym czasie. Mariusz Walczak stworzył opowieść, która początkowo wzbudza całą gamę emocji i roztacza wokół czytającego magiczną aurę. Czytelnik wchodzi w historię opowiadaną przez barda, zatapia się w niej i nie ma ochoty opuszcza świata pełnego przygód i mrocznych stworów, jakimi są Bahal. Jednak już po kilku dniach, wracając myślami do tej książki, można z zaskoczeniem odkryć, że cała historia jakby zatarła się w pamięci, a jedyny fragment, który pozostał w myślach czytelnika to ten, w którym pojawia się bard. Związane jest to z kilkoma elementami powieści. Świt legend opowiada historię niezwykle klimatyczną, nie znaczy to jednak, że jest ona także oryginalna. Powieść przedstawia kilka popularnych motywów. Odbiorca otrzymuje książkę opartą na motywie walki dobra ze złem przeplatanym z motywem podróży. Autor dodaje do tego tajemniczego zakonnika, magiczne artefakty, niezrozumiałe intrygi oraz nutę romansu. W fabule nie znajdziemy nic, poza przeklętym bardem, co mogłoby sprawić, że Świt legend pozostanie w sercach na dłużej. Bohaterowie są w pewnym stopniu bezbarwni. Przeżywają przygody, podróżują, zawiązują nowe znajomości... i nic więcej. Czytelnik nie ma możliwości lepszego poznania ich. Zostali oni scharakteryzowani w sposób bardzo pobieżny. Będąc nawet w połowie książki, czytelnik może mieć problem z przypisaniem imion konkretnym postaciom, bowiem nie zauważa różnic pomiędzy cechami im przypisywanymi czy zachowaniem w konkretnych sytuacjach. Jedynym elementem, pomagającym rozróżnić konkretne postacie jest zapamiętanie, skąd pochodzą czy też czyimi dziećmi są. Pomimo wielu mankamentów, Świt legend jest powieścią, po którą warto sięgnąć chociażby by choć na kilka godzin zagłębić się w ten ciekawy świat, pełen magii i niebezpieczeństw czyhających na bohaterów na każdym kroku. Mariusz Walczak pisze prostym językiem, dzięki czemu powieść czyta się szybko. Ponadto, mimo schematyzmu, w powieści można odnaleźć kilka zaskakujących zwrotów akcji, które nie dają czytelnikowi szans na nudę. Sama postać barda także jest elementem ciekawym. Pomimo iż pojawia się on jedynie na początku i na końcu powieści, zajmuje on myśli czytelnika przez o wiele dłuższy czas. Mariusz Walczak stworzył powieść, którą czyta się z nieskrywaną przyjemnością. Wszystko dzięki magicznej aurze roztaczanej za sprawą przeklętego barda opowiadającego historię prostą, aczkolwiek nieco dziwną i intrygującą. Mimo wielu wad, książka dostarcza kilku godzin pełnych zabawy. I myślę, że do tego tytułu warto podejść w taki właśnie sposób - jako do książki, przy której można spędzić miło czas. Egzemplarz prasowy - Sztukater. Recenzję możecie przeczytać także na stronie: https://sztukater.pl/ksiazki/item/30011-swit-legend.html#Pyciaaa