Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Podczas lektury Paradoksu Macho, właściwie od początku lektury aż do jej końca, miałem i nadal mam 3 nieodłączne wrażenia: 1) Autor porusza bardzo ważny i realny problem, jakim jest przemoc wobec kobiet, uświadamiając nam jednoznacznie, że wbrew powszechnym przesądom na ten temat, nie jest to problem marginalny i dotyczy również nas samych oraz naszego najbliższego otoczenia. 2) Tylko dlaczego on znowu powtarza to samo? Załapałem za pierwszym razem, nie potrzebuję mieć tego powtórzonego i od nowa uzasadnionego w każdym rozdziale... 3) Autor szuka winnych i jest pewien, że ich znalazł, choć swoim wywodem nie przekonał mnie, że tak faktycznie jest. Owszem, pokazuje pewne czynniki, które tworzą klimat sprzyjający problemowi. Problem w tym, że wiele z tych czynników (wrestling, mizoginiczne talk show) praktycznie nie występują w Polsce, a skala problemu przemocy u nas wcale nie jest mniejsza niż w USA. Podobnie jak porno czy gry komputerowe, do których powszechny dostęp istnieje od ok 20 lat, więc trudno doszukiwać się w nim podstaw wielowiekowej tradycji poniżania kobiet. Tych kilka faktów sprawia, że trudno podejść do tez autora bez zachowania pewnego dystansu i dozy sceptyzmu, przy jednoczesnym zastanowieniu, czy nie mylą mu się przyczyny ze skutkami. W skrócie: książka mogłaby być o połowę krótsza, bardziej konkretna i niczego by na tym nie straciła, a wręcz moim zdaniem zyskała, gdyby pewne aspekty (choćby definicja męskości w społeczeństwie) zostały lepiej rozwinięte.