Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cieniutka, marna książeczka, na którą składa się wstęp (że Darkania to kraina w głowie autorki),wiersz, trzy fatalnie banalne refleksje o przyjaźni, miłości i strachu, oraz dziewięć króciutkich, dość nieporadnie napisanych opowiadań. Przy czym jedno z nich ma częściowo rymowane zdania, co jest dziwnym doświadczeniem, przynajmniej cztery kręcą się wokół swoistej fiksacji autorki, czyli zapyziałego okna, za którym nie wiadomo, co się mieści, a ogólnie sześć w jakiś tam sposób zahacza o fantastykę, co jednak w niczym tekstom nie pomaga. Jako całość książeczka wygląda więc na coś pośredniego między prozą poetycką a grafomanią i żeby ją uznać za ciekawą pozycję, to chyba trzeba mieć różowe okulary o grubych szkłach i grzmotnięty kilka razy stągwią przez łeb gust literacki. Aha. Reklamowanej na okładce inspiracji Allanem Edgarem Poe nie stwierdzono.