Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Muzułmanie są obok nas i tego już nic nie zmieni, cywilizacyjno-kulturowa mieszanka stała się faktem. Ale zderzenie cywilizacji, o którym pisał Samuel Huntington, dokonuje się dzisiaj w atmosferze terroru i zamętu. Oto ci, którzy jako goście dotarli do Europy stają się jej pełnoprawnymi gospodarzami, czują się jak u siebie i za chwilę zechcą jej narzucić swój system wartości i przekonań, uważając, że jest lepszy, i że powinien być w pełni respektowany, tym bardziej, że to nie są już nieliczni reprezentanci, to są już przeważające w wielu miejscach silne społeczności zaczynające być większością. Autorzy próbują zmierzyć się z jednym tylko, wybranym zagadnieniem relacją ze światem islamu z poziomu refleksji religijnej, bo, jak stwierdzają, to jest główny element sporu i zarzewie konfliktu. Teza to ostra i bardzo wyrazista, bo sprowadza się pośrednio do oceny religii jako zjawiska, które kulturowo może być przyczyną wojen i dramatycznych doświadczeń, ale, jak sugerują, w przypadku islamu tak właśnie jest. Od samego początku stał się on tylko podróbką, towarem gorszego gatunku, religią synkretyczną, która bazując na znanych pojęciach i używaniu tych samych słów wprowadziła zamęt i chaos, bo zasugerowała, że jest kontynuatorem i spadkobiercą wielkich tradycji religijnych, a w rzeczywistości wprowadziła swoją własną treść pod już funkcjonujące zwroty. Tak jest na przykład z osobą Jezusa. Chrześcijanie i muzułmanie używają tego samego imienia , które niekoniecznie oznacza osobę, która ma coś wspólnego z pierwowzorem. Islam usiłuje stworzyć własnego, dostosowanego do swoich potrzeb Jezusa utrzymując, że jest to stara wiara z drobnymi poprawkami, co Autorzy krok po kroku demaskują. Jezus nie jest po pierwsze traktowany jako Bóg, jest synem Marii (sura 3,45),jest na tym samym poziomie, co inni prorocy. Zgodnie z Koranem zadanie Jezusa polegało na tym, że miał głosić islam. Nie udało mu się to, i to Mahomet dokonał tego, i to on jest ostatecznym prorokiem. Konsekwencją takich zapisów jest oczywiście odrzucenie też zbawczej roli Jezusa i wszelkich jego działań, które miały na celu wyzwolić człowieka z grzechu, a to diametralnie zmienia całą teologię. Autorzy bardzo wnikliwie pokazują, że trzeba niezwykle ostrożnie analizować uwydatniane przez islam podobieństwa do chrześcijaństwa, bo są one pozorne i złudne. Tworzą fałszywy obraz i prowadzą do innych tez. Jako przykład przywołują różnice w spojrzeniu na niebo. Islam opisuje raj jako ogród z mieszkaniami, fontannami i rzekami (sura 9,72),ale i miejsce, w którym dokonuje się spełnianie każdej przyjemności, która była zakazana na ziemi lub jej nie było. Niebo islamu spełnia każde zmysłowe pragnienie mężczyzny, w tym otrzymują oni obietnice dziewic (sura 37,41-49). W interpretacji islamskich teologów mają one nieustannie świadczyć usługi seksualne mężczyznom. Ten element jest również ważny dlatego, że wielu młodych zamachowców, ślepo oddanych i posłusznych idee wojny z niewiernymi, którzy dorastają w męskim świecie, gdzie nie ma kobiet, a którzy prawidłowo rozwijają się jako mężczyźni z całym bagażem swych seksualnych potrzeb, w swym fanatyzmie gotowi są poświeci własne życie, bo w niebie czeka ich to, czego tu na ziemi nie doświadczyli, a tam będzie ich największą radością, więc dążą do tego kosztem utraty życia. W chrześcijaństwie niebo to miejsce pełnej łączności z Bogiem, tu nie ma spełniania zmysłowych zachcianek obecnych w islamie. Takich różnic jest oczywiście o wiele więcej. Autorzy bardzo krytycznie oceniają możliwości autentycznego dialogu z islamem uważając, że fundamenty, na których się on opiera nie pozwalają na prawdziwe porozumienie i otwartość. Można być dobrym muzułmaninem, bo jest się dobrym człowiekiem, ale uczciwość wymaga, by powiedzieć, że natura islamu nie jest nastawiona na życzliwość i pomoc, współczucie i wsparcie, i w konsekwencji jeśli chce sie być dobrym wyznawcą, to trzeba słuchać tego, co głosi Koran, a tam nie znajdziemy haseł o miłości bliźniego, o poświęceniu, o braterstwie. Koegzystują obok nas, ale mają nadal ukryty cel, a jest nim dążenie do tego, by wszyscy byli wiernymi Allacha, czyli oddanymi muzułmanami, i trzeba wszystko robić, by to osiągnąć, nie zważając na koszty i własne poświecenie, nieraz odkładając w czasie osiągnięcie celu, ale cierpliwie nad nim pracując. Taka wizja budzi niepokój i przerażenie, bo to konsekwentny program na lata, który widzimy w realizacji już dziś. Autorzy nie osądzają muzułmanów, nie krytykują islamu jako wiary, próbują pokazać tkwiące w niej zagrożenia, a to nie wszystkim się może spodobać.