Kiedykolwiek tylko Barnett Newman zabierał głos, miał na uwadze, podobnie jak inni członkowie grupy, konieczność określenia pozycji awangard...
Kiedykolwiek tylko Barnett Newman zabierał głos, miał na uwadze, podobnie jak inni członkowie grupy, konieczność określenia pozycji awangardy we współczesnym świecie artystycznym. Stąd jego ataki na sztukę abstrakcyjną ("purystyczne konstrukcje") i surrealizm ("osobiste tragedie"). Dla Newmana przedstawienie, znak, były niczym, dopóki nie niosły abstrakcyjnej myśli, która stawała się tematem dzieła. Jego teksty nie czynią wrażenia oderwanych od rzeczywistości; mówiąc o współczesnym świecie i uzasadnionych obawach mają polityczne zabarwienie. Przypomnijmy, że 5 marca (na miesiąc przed wystawą Żarnowerówny, w czasie kiedy Newman pisał tekst do katalogu) Churchill wygłosił swoje przemówienie w Fulton, w którym mówił o spustoszeniu Europy podziałem na dwa obozy i gdzie proponował antyradzieckie przymierze krajów po zachodniej stronie żelaznej kurtyny. W tej sytuacji praca polskiej artystki nabierała nowego, wypunktowanego przez Newmana, sensu. Tekst katalogu oddawał ledwie tłumioną nerwową atmosferę czasu. Dla Newmana purystyczna sztuka abstrakcyjna była całkowitą iluzją, rodzajem totalitaryzmu. W przeciwieństwie do abstrakcji geometrycznej, ekspresjonistyczna płynność form oznaczała wolność: wolność wyrazu i działania. W zaniechaniu przez Żarnowerównę swoistego puryzmu Newman widział dowód, że jego teorie dotrzymują kroku biegowi historii.
Warto na koniec przypomnieć, że wykorzystanie kultury jako broni propagandowej już wkrótce uczyniło z niej prawdziwą broń rażenia i że po 19...
Warto na koniec przypomnieć, że wykorzystanie kultury jako broni propagandowej już wkrótce uczyniło z niej prawdziwą broń rażenia i że po 1951 roku nie zajmowano się już więcej stanami duszy. Zimna wojna rozpętała się z całą furią, a wybrany oręż doskonalił się z jej postępami. W Europie mnożyły się czasopisma kulturalne finansowane przez CIA. Reflektory amerykańskiego liberalizmu skupiły się na sztuce i intelektualistach. To oni stanowili oddziały szturmowe w wojnie, którą prezydent Dwight Eisenhower zwykł nazywać "psychologiczną". Efektownie podawany, zyskujący na prestiżu ekspresjonizm abstrakcyjny stał się tout court awangardową szpicą, która miała skruszyć podejrzenia Europejczyków, przekonanych, że Amerykanie nie są w stanie stworzyć nic poza kiczem.
Sztuka, jaką uprawiał Newman i awangarda, była jedną spośród wielu możliwości plastycznych, dyskutowanych wtedy w prasie. W 1946 roku świat ...
Sztuka, jaką uprawiał Newman i awangarda, była jedną spośród wielu możliwości plastycznych, dyskutowanych wtedy w prasie. W 1946 roku świat artystyczny przenikał ferment i atmosfera euforii; wszystko wydawało się możliwe. Jeśli rzeczywiście, jak mówiono, Nowy Jork miał zająć miejsce Paryża, należało znaleźć, wypracować swoisty wizerunek Ameryki i jej kultury, który odpowiadałby ideologicznym interesom kraju i liczył się z sytuacją międzynarodową.
