Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pollesch to twórca teatru – nie zwyczajny autor sztuk teatralnych, lecz twórca własnego antyteatru z własnymi sztukami, jak Richard Foreman, John Jesurun czy niegdyś Tadeusz Kantor, i z własnym wyobrażeniem przestrzeni teatralnej. Opracował wymowny język, którego metaforyka wywodzi się z międzynarodowej computer lingua i niemieckiego żargonu socjologicznego. W kongenialny sposób przenosi i zniemcza amerykanizmy oraz pomysłowo przekształca je w neologizmy. Choć język Pollescha to język sceniczny, który po części powstaje w trakcie prób, stanowi on także osobliwe dzieło poetyckie, zasługujące na analizę jako tekst literacki. Ów własny język sceniczny jest nieustannym potokiem mowy, w którym aktor uczy się mówić bez przerw – tour de force, która z fizyczności aktu mowy czyni kunsztowny wyczyn. To wokalna i słuchowa próba sił, wyzwanie dla mówcy, a zarazem dla widza, nie może zatem trwać dłużej niż godzinę. Można je porównać do ringu bokserskiego, na którym pocą się walczący. Butelki wody, które w trakcie inscenizacji noszą ze sobą turbomówcy, to nie rekwizyty. Służą do zwilżania wyschniętych z wysiłku gardeł.
Andrzej Wirth Zaangażowany teatr pokoleniowy dla miejskich Indian