Polski aktor teatralny i filmowy, wykładowca retoryki, poeta. Urodził się na ziemi nowogródzkiej, gdzie spędził dzieciństwo. W 1940 roku wraz z rodziną został przesiedlony w głąb Rosji, gdzie mieszkali kolejnych sześć lat. Po powrocie z zesłania cała rodzina osiedliła się na ziemiach odzyskanych w Siedlęcinie. W Jeleniej Górze ukończył gimnazjum a następnie we Wrocławiu rozpoczął studia filozoficzne i teologiczne. W 1954 roku zdecydował się rozpocząć naukę w PWST w Łodzi, którą to szkołę ukończył w 1958 roku. Po uzyskaniu dyplomu zaczęła się współpraca aktora z teatrami warszawskimi, która twała z krótkimi przerwami aż do 1990 roku. Artysta ma w swoim dorobku około trzydziestu występów w filmach. Od połowy lat osiemdziesiątych aktor prowadzi wykłady z retoryki na Uniwersytecie Warszawskim, jest także współautorem wraz z synem Piotrem (prof. KUL),podręcznika "Podstawy retoryki klasycznej". W 1993 roku ukazał się tom wierszy aktora, artysta jest też autorem książki "Zesłanie, opowieść o tamtym czasie" będącej zapisem wspomnień z zesłania w głąb Związku Radzieckiego. W 1990 roku wycofał się z zawodu aktora, z teatrem pozostaje jednak nadal związany pisując recenzje teatralne.
Teatr
Teatr Klasyczny w Warszawie (1958-1963) Teatr Powszechny w Warszawie (1963-1967) Teatr Narodowy w Warszawie (1969-1974) Teatr Polski w Poznaniu (1974-1975) Teatr Polski w Warszawie (1977-1983) Teatr Narodowy w Warszawie (1983-1990)
Filmografia
Tajemnica puszczy (1990),reż. A. Barszczyński - Zachary Republika nadziei (1986),reż. Z. Kuźmiński - Doktor Aleksander Dubiski, przewodniczący Rady Ludowej Temida (1985),reż. M. Malinowski - Doktor Markiewicz, lekarz Błockiego 111 dni letagu (1984),reż. J. Sztwiertnia - Więzień - wojewoda Dom św. Kazimierza (1983),reż. I. Gogolewski - Kapitan Zakrzewski Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy (1979-1981) reż. J. Sztwiertnia Klejnot wolnego sumienia (1981),reż. G. Królikiewicz - Konarski Czwartki ubogich (1981),reż. S. Szyszko - Ordynator Misja (1980),reż. P. Komorowski - Ksiądz, znajomy Rafaela Bo oszalałem dla niej (1980),reż. S. Chęciński - Aktor w przedstawieniu "Marka Aureliusza" Wśród nocnej ciszy (1978),reż. T. Chmielewski - Nadkomisarz Rodzina Połanieckich (1978),reż. J. Rybkowski Dux Polonarum - Niemcza 1017 rok (1978),reż. J. Chodnikiewicz Ostatnie okrążenie (1977),reż. K. Rogulski - Dowódca organizacji "Wilki" Biohazard (1977),reż. J. Kubik Szaleństwo Majki Skowron (1976),reż. S. Jędryka - Henryk, komendant MO, ojciec Ariela Znikąd donikąd (1975, reż. K. Kutz - Ksiądz Czerwone i białe (1975, reż. P. Komorowski - Rafał Naziemiec Wielkanoc (1974),reż. W. Marczewski - Marek, mąż Anny Linia (1974),reż. K. Kutz - Michał Górczyn Janosik (1974),reż. J. Passendorfer - Harnaś Bardos Janosik (1973),reż. J. Passendorfer - Harnaś Bardos Czarne chmury (1973),reż. A. Konic - Kowal Fritz Odejścia, powroty (1972),reż. W. Marczewski - Jan Kwapiński "Topola" Podróżni jak inni (1969),reż. W. Marczewski - Niemiec Podziemny front odc. pt. "O życie wroga" (1965),reż. H. Drapella - Żołnierz niemiecki w fabryce
To, co wówczas nam zgotowano, było dziełem wrogów; wtargnęli hordą na naszą ziemię, wtłoczyli nas w wagony bydlęce, wywieźli i wrzucili w la...
To, co wówczas nam zgotowano, było dziełem wrogów; wtargnęli hordą na naszą ziemię, wtłoczyli nas w wagony bydlęce, wywieźli i wrzucili w lasy bagniste. I to była sprawa jasna. A wojna, która wybuchła między jednymi naszymi wrogami a drugimi, przynosiła powiew nadziei. Teraz natomiast, tu, w Polsce tak zwanej niepodległej, spotyka nas jeszcze coś znacznie gorszego. Prześladowcami już nie są ludzie w obcych szynelach, czy też chałatach, lecz sąsiedzi, Polacy. Zmusza się nas do czegoś, co było nam dobrze znane. Przez lata trzeba będzie udawać, że się nic nie rozumie, że właśnie wróg – to nasz najlepszy przyjaciel.
„Zesłanie i trudne powroty” to wspomnienia Czesława Jaroszyńskiego, aktora znanego z seriali takich jak „Czarne chmury”, „Janosik”, „Szaleństwo Majki Skowron”. To wspomnienia lat dziecinnych, brutalnie przerwanych przez wojnę i wywózkę na Sybir. Pan Jaroszyński pięknie opisuje swoje dzieciństwo, niby prostym językiem, a jednocześnie tak plastycznym, że niektóre fragmenty czyta się jak bajkę. Zresztą nie brakuje tu i bajek, np. o Babie Jadze i macosze czy drżącej osice. Ciekawe są rozdziały o pobycie i pracy na Syberii, bardzo osobiście potraktowane i opisane, przeplatane wierszami, pełnymi zadumy i tęsknoty. Dobrze mi się czytało tę książkę, właściwie nadspodziewanie dobrze, zważywszy na tematykę. Pan Jaroszyński ma lekkie pióro. Pisze pięknie i z wyczuciem. Warto przeczytać.
Tytuł głosi prawdę, a zwłaszcza pierwsze słowo — książka jest krótka i zawiera tylko absolutne podstawy. A szkoda, bo tematyka ciekawa, opisywane umiejętności mogłyby się przydać. W wielu miejscach aż prosiłoby się o rozwinięcie. A tu typowa informacja składa się ze zwięzłej definicji i jednego przykładu. Koniec, lecimy biegiem do następnej informacyjki. Właściwie kończyłam z dużym niedosytem wiedzy, ale i z przekonaniem, że ta wiedza byłaby pożyteczna.
Książka bardzo mocno zhierarchizowana. Zawiera dwie części: "Elementy retoryki klasycznej" i "Sztukę żywego słowa". Te dzielą się na rozdziały (w sumie dziewięć),one (acz nie wszystkie) na numerowane podrozdziały, te z kolei na oznaczane wielkimi literami punkty, które jeszcze niekiedy składają się z podpunktów (sygnalizowanych małymi literami). Sporadycznie jeszcze pojawiają się punktory. Czy rzadko trafia się kartka bez jakiegoś podtytułu lub chociaż pogrubionej literki.
Więcej szczegółów tutaj: https://finklaczyta.blogspot.com/2019/07/podstawy-retoryki-klasycznej-skrotowo.html