Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę przeczytałam po to, by dowiedzieć się jaki naprawdę był ten Mickiewicz. Przyznam szczerze, że od zawsze u mnie wygrywał Słowacki. Jego osobowość jest mi bliższa i to jego darzę sympatią. Mickiewiczowi nie odmawiam talentu, bo on również wielkim poetą był, jednak po przeczytaniu książki moja ocena co do osoby tego poety się niewiele zmieniła. On sam podtrzymywał ciągły konflikt ze Słowackim - pomijał go milczeniem w swoich wykładach w College de France (mimo, że jako profesor literatur słowiańskich był zobowiązany do mówienia o nich),a łaskawym okiem patrzył na dużo słabsze utwory innych pisarzy. Słowacki zagrażał jego pozycji wieszcza, stąd pewnie niechęć Mickiewicza. Szczególnie po przeczytaniu zakończenia tej biografii, dostrzegłam tragiczny rys tej postaci - wielkie ambicje, wygórowane ego, uwikłanie w towianizm i być może masonerię miały pewnie być celem do osiągnięcia wielkości równej Bogu (na powiązania masońskie może wskazywać m.in. przyjaźń z Olaszkiewiczem, fascynacja jego osobą i wzorowanie na nim postaci ks. Piotra z Dziadów cz. III; w III cz. Dziadów Nieznajomy wita Pielgrzyma "Orła i Booza znakiem", co zostało później zmienione na "Krzyża i Pogoni znakiem". W imię Booza witają masoni członków drugiego stopnia. Por. Kleiner, Mickiewicz, t. I, s. 468; w III cz. Dziadów Konrad wywożony na Sybir na na czole tajemnicze znamię).