Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zadaniem sztuki jest rozszerzanie naszych horyzontów i wzbogacenie naszej wizji świata. Sztuka musi być jedną z dróg poznania rzeczywistości, bo w przeciwnym razie jest tylko rzemiosłem albo zabawą.[…] Sztuka jest właśnie- w znacznej mierze intuicyjnym- poszukiwaniem prawdy o świecie jaki nas otacza – i o sobie” To słowa ze wstępu książki to kwin- tesencja tego, czym jest sztuka czym powinna być sztuka. Album od Hogartha do Bacona powstał z cyklu odczytów radiowych, w których autor omawiał, wybranych przez siebie malarzy angielskich od XVIII do XX wieku. Pokazał tło epoki, głębokie przemiany gospodarczo-polityczne i obyczajowe jakim podlegała Anglia w ciągu istnienia Imperium Brytyjskiego. Malarstwo angielskie miało utrudnioną drogę, by zaistnieć w Europie, ponieważ było odizolowane od reszty świata. Przed wiekiem XVIII nie było w Anglii szkoły narodowego malarstwa, jaka istniała w Holandii czy we Włoszech. Brak także ciągłości malarskiej od czasów średniowiecza, żadnej tradycji, mistrzów i ich uczniów –czarna dziura w malarstwie angielskim. Kraj został odseparowany od reszty kontynentu, a więc nie można było czerpać inspiracji z innych krajów. W w. XVIII Anglia była nowoczesnym krajem, a nie miała żadnego rodowitego malarza o międzynarodowej renomie. HOGARTH jest takim pierwszym przedstawicielem malarstwa angielskiego. Inni malarze przedstawieni w tej książce to: GAINSBOROUGH CROME CONSTABLE TURNER WHISTLER SICKERT SPENCER BACON Ciekawie napisana książka. Można powiedzieć- zarys malarstwa angielskiego . Około pięciu stron o autorze, jego życiu i epoce, w której tworzył. Do tego kilka zdjęć obrazów lub reprodukcji, które są niestety w większości czarno-białe i słabej jakości. Książka na kredowym papierze. Autor książki Marek Żuławski(1908-1984) był malarzem, grafikiem, krytykiem, pedagogiem i eseistą. Na stałe mieszkał w Londynie. Swoje obrazy wystawiał na całym świecie. Książka zachęca do głębszego poszerzenia tematu. Tak, jak muzyka jest poezją dźwięku […] Tak malarstwo jest poezją koloru. Whistler s. 77