Wittlin, mimo iż w latach dwudziestych XX wieku napisał swoją wersję dziejów Gilgamesza, zrobił to w bardzo młodopolskim duchu. Bazował nie na oryginalnym „tekście” z tabliczek, ale na jednej z niemieckich adaptacji literackich eposu.
Jest to trudny i wymagający sporej koncentracji utwór.

Wariacji na temat Gilgamesza w wykonaniu Józefa Wittlina wysłuchałam.

Zdecydowanie jednak w zrozumieniu treści i wyłonieniu z niej językowego „powabu” pomógł mi tekst uprzedniej lektury „Eposu o Gilgameszu” tłumaczonego bezpośrednio z języka akadyjskiego przez Krystynę Łyczkowską.

Moja metoda na zgłębienie przygód tego skądinąd historycznego bohatera, jego przyjaźni z Enkidu i opisu drogi w poszukiwaniu nieśmiertelności polegała na tym, że najpierw czytałam treść jednej tabliczki w tłumaczeniu Łyczkowskiej, a potem słuchałam tego fragmentu w przekształceniu Wittlina.
I to spowodowało może nie zachwyt, ale docenienie tego, że ten utwór może się podobać.

Mnie, może ze względu na mało sprzyjający okres na prace badawcze, trochę ta lektura umęczyła, ale dała też sporo satysfakcji.

Wittlin, mimo iż w latach dwudziestych XX wieku napisał swoją wersję dziejów Gilgamesza, zrobił to w bardzo młodopolskim duchu. Bazował nie na oryginalnym „tekście” z tabliczek, ale na jednej z niemieckich adaptacji literackich eposu.
Jest to trudny i wymagający sporej koncentracji utwór.

Wariacji na temat Gilgamesza w wykonaniu Józefa Wittlina wysłuchałam....

Opowieść o Gilgameszu w przekładzie Józefa Wittlina to parafraza na podstawie niemieckojęzycznej parafrazy Georga Burckhardta. Chociaż tekst jest wydaniem lwowskim z 1922 roku, język jest niezmiernie trudny w odbiorze. Archaiczny styl wzorowany na szesnastowiecznym języku Biblii w przekładzie Jakuba Wujka przypomina mi z lekka stare litanie kościelne, które pamiętam z dzieciństwa.
Celowa stylizacja biblijna, czy też wiele wspólnych z nią wątków i myśli niekiedy sprawiają, że epos brzmi zadziwiająco znajomo, np. występowanie powszechnego potopu z podpuszczenia bogów, uratowanie się z niego garstki ludzi ze zwierzętami, wypuszczenie ptaków z arki przed wyjściem z niej, złożenie dziękczynnej ofiary, dążność do osiągnięcia życia wiecznego zarezerwowanego tylko dla bogów, drzewo życia w ogrodzie bogów, stworzenie człowieka i jego powrót po śmierci do prochu/gliny. Takich analogii można by w eposie wyłuskać pewnie więcej. Jednak głównym motywem i ideą tego utworu jest poszukiwanie sensu istnienia człowieka, jak mógłby się on wywinąć ze szponów śmierci lub co go tam po niej czeka. Krótko mówiąc epos z egzystencjalną wymową.

Opowieść o Gilgameszu w przekładzie Józefa Wittlina to parafraza na podstawie niemieckojęzycznej parafrazy Georga Burckhardta. Chociaż tekst jest wydaniem lwowskim z 1922 roku, język jest niezmiernie trudny w odbiorze. Archaiczny styl wzorowany na szesnastowiecznym języku Biblii w przekładzie Jakuba Wujka przypomina mi z lekka stare litanie kościelne, które pamiętam z...