Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Do sięgnięcia po „Trening konia sportowego” Christophera Bartle’a zachęciło mnie mnóstwo pozytywnych opinii znajomych, którzy twierdzili, że jest to jedna z obowiązkowych pozycji dla każdego jeźdźca. Po przeczytaniu książki muszę przyznać im rację, lecz do tego stwierdzenia dodałabym, że „jest to jedna z obowiązkowych pozycji dla każdego jeźdźca posiadającego już pewien bagaż doświadczeń”. Dlaczego? Już wyjaśniam. W książce spotykamy się z wieloma bardzo ciekawymi stwierdzeniami, dla niektórych myślę, że wręcz zaskakującymi. Autor między innymi wielokrotnie powtarza, że to postawa jeźdźca w siodle i język ciała są podstawowymi „narzędziami” do komunikowania się z koniem, a działanie dosiadu, łydek i dłoni pełni tylko rolę uzupełniającą. Bartle duży nacisk kładzie na uzyskiwanie prawdziwego porozumienia pomiędzy parą koń-jeździec, na łączącej ich harmonii oraz współpracy opartej na obopólnym zaangażowaniu i zaufaniu, w której obie strony znają swoje zadania, a nie niewolnictwie. Autor przedstawia krok po kroku drogę, jaką musi pokonać młody koń od swoich pierwszych kontaktów z człowiekiem aż do początków sportowej kariery. Ukazuje nie tylko mnóstwo ćwiczeń, które pomagają w wypracowaniu założonych przez jeźdźca celów w pracy z wierzchowcem, ale również przy każdym z nich wyjaśnia, jak poradzić sobie z możliwymi niepowodzeniami w treningu. „Trening konia sportowego” nie jest, przynajmniej według mnie, łatwą książką. Sposób, w jaki została napisana, i informacje, które zawiera, w mojej opinii wymuszają na czytelniku głęboką analizę samego siebie w opisanych sytuacjach, bo przeczytanie jej dla samego przeczytania nie ma sensu. Komuś, kto nigdy nie zrobił lotnej zmiany nogi w galopie czy piruetu w stępie, może być trudno prawdziwie wczuć się w to, co czyta. W dodatku to nie jest książką dająca wiedzę „od podstaw”. Ona jedynie posiadaną już wiedzę wzbogaca i pogłębia. Uważam, że inne świetne pozycje takie jak „Równowaga w ruchu” Susanne von Dietze lub „Wszechstronne szkolenie koni, cz. I” Jane Savoie są znacznie bardziej zrozumiałe i łatwiejsze w odbiorze dla mniej zaawansowanych jeźdźców. Każdy jeździec wie, że jeździć konno można nauczyć się tylko i wyłącznie w siodle. Jednak mój trener zawsze powtarza, że fachowej, porządnie wyłożonej przez sprawdzonego profesjonalistę teorii nigdy za wiele. Zdecydowanie takim profesjonalistą jest Christopher Bartle, a jego książkę polecam gorąco wszystkim bardziej zaawansowanym jeźdźcom, którzy mogą z „Treningu konia sportowego” wiele wynieść i prawdziwie skorzystać.