Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie ukrywam, że do sięgnięcia po „Ardeńskie taśmy” przekonał mnie sam tytuł. Operacja rozpoczęta 16 grudnia 1944 roku z upływem czasu nabrała coraz bardziej symbolicznego znaczenia, a że w dodatku okoliczności jej przeprowadzenia były bardzo specyficzne toteż stanowi ona dzisiaj całkiem lubiane tło dla tworzenia niepokojących historii. Powieść Timothy’ego Benforda stanowi zgodnie z opisem thriller z okresu II wojny światowej, gdzie niemiecka kontrofensywa pojawia się jako bohater trzeciego planu i pozostaje z nami aż do końca książki. Całość to swoista mieszanka „Złota dla zuchwałych”, filmu drogi i kryminałów Allistaira Maclean’ a. Głównymi bohaterami jest grupa alianckich żołnierzy, którzy zostają wysłani z misją odzyskania złota i kosztowności ukrytych przez Niemców w jaskiniach nieopodal niewielkiej wsi w okolicach Akwizgranu. Pomimo tego, że cała operacja jest ściśle tajna, a oddział gruntownie przeszkolony to dziwnym trafem grupie przydarzają się liczne nieszczęśliwe wypadki, a i przeciwnik zadziwiająco dużo wie o każdym ich kroku… Powieść jest poprawna. Ni mniej ni więcej. Bohaterowie są dosyć sztampowi i czarno-biali (z obowiązkowymi złymi i chciwymi Niemcami),a akcja rozwija się w sposób przewidywalny, więc trudno tu czymś zaskoczyć czytelnika. Cała intryga jest niezbyt sensownie pomyślana, gdyż po pewnym czasie okazuje się, że hitlerowcy strzegący jaskiń – miejsca ukrycia skarbu – niczym krasnoludy Balina z Morii dokopali się zbyt głęboko i uwolnili coś, co powinno pozostać głęboko pod ziemią, ale broni ją to, że autor pozostawia pewne niedopowiedzenia i tak naprawdę książka nie kończy się happy endem. Wielka szkoda, że Benfordowi nie udało się odtworzyć niesamowitego klimatu zimowych Ardenów, które same w sobie byłyby atrakcją. Czytając wspomnienia żołnierzy biorących udział w kontrofensywie (po obu stronach konfliktu) często pojawia się niepokój towarzyszący niemieckim czołgom wyłaniającym się niczym demony z gęstej jak mleko mgły i mrocznych lasów. Istnieją publikacje, gdzie ów czynnik został bardzo dobrze zilustrowany – tutaj niestety tego nie uświadczymy. Bohaterowie niby czują mróz, ale nam nie jest razem z nimi zimno (a powinno). Mimo wszystko jest to przyzwoity przerywnik między czymś bardziej ambitnym.