Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Krwawe Anioły i ich Prymarcha, Sanginius, są wezwani do zdziesiątkowania niezgodnego z prawem świata (świata, który jest nawet wykreślony z oficjalnych zapisów i stale nazywany H____),ponieważ świat ośmielił się użyć zakazanej broni i technologii przeciwko siłom Imperium. Podczas gdy będą wypełniać wolę Imperatora, Krwawe Anioły i Sanginius są zranieni przez zwykłą utratę życia, jaką spowodują ich działania. Są świadomi, że są bronią, która ma jeden cel - dać ludzkości świetlaną przyszłość. I o ten cel są gotowi walczyć do końca, a cała śmierć spowodowana dla osiągnięcia tego celu nie jest daremna. To konieczność. Kiedy podążamy za Sanginiusem, który dołącza do swojego Niszczyciela i prowadzi ich do bitwy, otrzymujemy również przebłyski jego własnych uczuć i tego, jak siebie postrzega. Zdaje sobie sprawę, że jest bronią i nie żywi żadnej złej woli w stosunku do swojego stwórcy, Imperatora. Nie ma złudzeń, że kiedy ludzkość zostanie mocno ugruntowana, Aniołowie Śmierci mogą nie być potrzebne. Ale w przeciwieństwie do Curze, który z tego powodu skończyłby w rozpaczy i szaleństwie, Sanguinius akceptuje swoją rolę i daje z siebie wszystko, aby osiągnąć cel ojca. Szczególnie podobała mi się gra w szachy pomiędzy Sanguiniusem a Horusem. Jest oczywiste, że Horus działa w dość podstępny sposób, omawiając plany przyszłego Imperatora, ale Sanguinius jest tego świadomy (jest obdarzony przezornością) i mówi Horusowi, że nie jest dobrze zastanawiać się nad tym, co może być, „teraźniejszość wciąż jest nie skończona". To dlatego, że zdaje sobie sprawę, że coś gryzie duszę jego brata i że wynikną z tego tylko złe rzeczy.