Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na okładce czytamy: „Autorka WYBITNEJ powieści, która zdobyła finałową nominację do NAJBARDZIEJ PRESTIŻOWEJ brytyjskiej nagrody literackiej - Booker Prize 2003” /podk.moje/. W Polsce mamy „Nike”, a u Brytyjczyków - „The Booker Prize”. W obu przypadkach często nominowane i nagradzane jest najgorsze badziewie. Nie wierzycie ? To sprawdżcie. W każdym razie nie jest to wiarygodne świadectwo o wartości książki. Pozostaje samemu sprawdzić, czy ta powieść jest WYBITNA. No i przebrnąłem do końca, a teraz mam problem, bo nie mogąc Państwu zdradzić treści, muszę jakoś uzasadnić swoją negatywną opinię. Najpierw ustalmy istotne dane liczbowe. Główna bohaterka Kitty ma 32 lata, Paul 42. Jake i Martin po 43, Adrian 45, a Dinah /gdyby żyła/ 47. No i jeszcze James – 37 lat. Małżeństwo rodziców trwało 19 lat. Z tych danych wychodzą różne bzdety, a jeden mogę ujawnić: Kitty, w wieku 29 lat, dochodzi do wniosku, że ani ona, ani jej partner James /34/ są niedojrzali do opeki nad dzieckiem. Innym razem o łysiejacym Paulu /42/ mówi: /str.101/ „Wygląda na mężczyznę w średnim wieku, a jest zaledwie dziesięć lat starszy ode mnie” To ja się zapytowuję: jak ma wygłądać facet po 40-ce? Recenzenci z maniakalnym uporem bajdurzą o depresji Kitty, podczas gdy ją rozpiera energia i chęć działania; możnaby ewentualnie mówić o bipolar disorder. Niestety dalsze wydarzenia wskazują na poważniejsze schorzenie wymagające zamkniętego leczenia. Brak logiki cechuje całą książkę np: /str.141-2/ „Śpimy z Martinem w ciężarówce. Nie mogliśmy spać w domku dziadków, BO NIE NALEŻY DO NAS.... ..-Co zrobimy z meblami - pytam Martina ... –Spytajmy, czy ktoś czegoś nie chce, a resztę możemy sprzedać...” Jednym słowem banialuki, dyrdymały przy całkowitym braku talentu autorki. A więc wszelkie nagrody i nominacje do nich są nic nie warte. C.b.d.o.