Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Scotta Nicholsona poznałem czytając antologię 11 cięć tam było opowiadanie pt. "Powiedz im że kochasz" tegoż autora. Opowiadało ono o dzieciach które torturowały zwierzęta(sic!). Temat makabryczny wiem, ale było ono całkiem dobre, Dla tego z jeszcze większą ochotą sięgnąłem po powieść i ponownie się nie rozczarowałem. Bo to po prostu bardzo fajna powieść grozy. Całość utrzymana trochę w duchu seriali grozy i s.f w stylu "Z archiwum X" i czy "Strefa tajemnic". Czyli mamy tu atmosferę tajemnicy i niezwykłości, śledztwo w sprawie dziwnych zabójstw. Różnica jest taka że zamiast kosmitów, mamy tu grupę religijną dowodzoną przez szalonego kaznodzieję, który myśli że jest bratem Pana Jezusa i wątki kręcące się mniej lub bardziej wokół tematyki religijnej. To co jest mocną stroną książki, to znakomicie nakreślona atmosfera. Książka trzyma w napięciu niemal od początku, pod koniec trochę to napięcie traci impet, ale ciągle jest pod tym względem przyzwoicie. Akcja ma bardzo dobre tępo, cały czas się coś dzieje i odkrywane są nowe tajemnice Szkoda trochę że autor nie wymyślił ciekawszej końcówki tylko. Nie jest całkiem zła, ma swój klimat, ale po emocjonującej wcześniejszej części książki, chciało by się równie klimatyczne jej zwieńczenie. Choć z tego co patrzyłem to książka dorobiła się 2 czy 3 kontynuacji (które niestety nie zostały wydane w naszym kraju)może one godnie zwieńczyły by historię. Tak czy inaczej zakończenie mogło by być lepsze. Podoba mi się też narracja, która trochę przypomina tą z pierwszych książek Koontza, to chociażby jak autor przedstawia myśli i rozważania bohaterów. Jednocześnie autor próbuje robić pewne rzeczy inaczej niż Koontz. Koontz zawsze w istotnym stopniu skupiał się na psychice bohaterów, a pierwsze rozdziały służyły krótkiemu przedstawieniu bohaterów i zaistniałych w świecie powieści sytuacji. Tu autor skupia się na grozie i atmosferze. I to wychodzi książce na dobre. Z drugiej strony to przedstawianie myśli rozważań bohaterów trochę miejscami szwankuje. Wszyscy nie myślą prawie o niczym innym niż religia, i czy za ten, czy inny czyn nie pójdą do piekła. Nie było, by to samo w sobie złe gdyby nie to że czasami to przybiera postać absurdu. Ciekawie przedstawiona jest za to miejscowa wspólnota religijna, oraz postać szalonego kaznodziei. Pozostałe postacie są w porządku, ale nie wyróżniają się jakoś specjalnie. Czerwony kościół to porządna powieść grozy. Miłośnicy książek bazujących na tajemniczej atmosferze, wczesnych powieści Koontza powinni być z tej książki zadowoleni.