Jakub Małecki

Powieść czy raczej zbiór opowiadań? Trudno orzec. Pięć odrębnych części, prolog i cztery rozdziały, powiązane ze sobą w sposób bardzo nieoczywisty. Ostatni to prawdopodobnie szkic autobiograficzny, w którym najsilniejszy akcent pada na uporczywie prześladujący bohatera-autora szary kształt, podążającą za nim krok w krok przez lata, fantazję, dar wymyślania i opowiadania historii. Tak to odebrałam, może niewłaściwie. Może to symbol zupełnie innego obciążenia? Raczej brzemienia niż daru? Ciężko dokonać oceny "Korowodu". Prolog to zaledwie kilkadziesiąt zdań, krótki akord, motto wprowadzające? Listy Feliksa do Marianki dla mnie były nużące i zbyteczne, niosące mało treści, niewiele poetyki, raczej pretensjonalną i naiwną czułostkowość. Bardziej drażniącą niż wzruszającą. Rozdział drugi, wakacyjny pobyt młodziutkiej Basi u wujostwa na wsi z jej rozterkami uczuciowymi, momentami, zuprełnie bezpodstawnie nabierającymi mocy potężnej burzy jawi się jak miły i mało znaczący retro romansik. Takie proste czytadełko. Poza ciekawą i w oczywisty sposób tragiczną postacią kobiety ptaka trudno tu odnaleźć wiele więcej. Część trzecia, opowieść o romansie posuniętej już w latach Basi z młodym, wielce utalentowanym matematykiem dziwakiem, człowiekiem o ostrym, ale bardzo specyficznym umyśle, może pozostającym w silnym spektrum autyzmu, dłuższa, ciekawsza, ale wciąż nie do końca absorbująca choć chętny i uparty odnajdzie tu jak w każdym tekście zatrzęsienie symboli, przenośni, ukrytych znaczeń, wykluczających się wzajemnie powiązań. Ja niestety nie odnajduję. Część czwarta najdłuższa, najciekawsza i w przeciwieństwie do pozostałych w znacznym stopniu oderwana od rzeczywistości, przepojona fantazją, magią, baśnią, zawierająca elementy autobiograficzne, a może będąca upoetycznioną i ubaśniowioną biografią? Tu wyjaśniają się powiązania między rozdziałami, będącymi odrębnymi historiami choć ja osobiście zdecydowanie darowałabym sobie lekturę listów Feliksa i młodzieńczych uniesień Basi. Śmiem przypuszczać, że autor napisał tę powiastkę bardziej dla siebie niż dla czytelnika. Jest to utwór bardzo introwertyczny, pełen znaczeń wiadomych jedynie autorowi. Znakomita forma literacka, zręczne operowanie słowem, trochę tajemnicy, trochę poetyki, dużo specyficzności. Całość trochę nierówna, trochę niespójna, miejscami nużąca. Zainteresowało mnie umiarkowanie. Nie zachwyciło w najmniejszym stopniu.