Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jezusie, jaka naiwna powiastka. Apologia szlacheckiego obskurantyzmu, wychwalanie cnót konfederatów barskich, które są co najmniej dyskusyjne. Pogarda dla wszystkiego co niepolskie. Główny bohater tak irytujący, że głowa mała. Tak bardzo, że się nawet cieszyłem z zakończenia. Autor chciał pewnie przedstawić czasy szlacheckie jako utracony raj i w czytelniku wzbudzić tęsknotę do tamtych czasów, ale po lekturze cieszę się, że to wszystko padło na pysk.