Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta książka jest dobrym przykładem na to jak dzieciństwo wpływa później na nasze wybory. Możemy być we wczesnym etapie człowieczeństwa bardzo źle traktowani, niczym bezużyteczne przedmioty i to powoduje, że będąc dorosłym możemy zaprzeczać powielaniu tych zachowań, będąc zbyt mocno opiekuńczym, bądź chcąc uciec od przeszłości i najlepiej wtedy od swojego dziecka również. Historia tu przedstawiona bardzo często powraca do przeszłości dwóch innych kobiet, by pomóc nam zrozumieć, dlaczego obecnie się tak zachowują. Jest to historia matki, córki i wnuczki, przy czym na bieżąco jesteśmy w czasie córki. To ona została porzucona będąc dzieckiem przez własną matkę. To sprawiło, że jest ogromnie nadopiekuńcza do własnego dziecka. Nigdzie nie chce jej wypuszczać i kontroluje na każdym kroku. My wiemy, że to wszystko robi z miłości do niej. Chciałaby zapewnić jej dzieciństwo takie, jakiego ona sama nigdy nie miała. I kiedy z wielkim trudem godzi się na wyjazd córki nagle spokój jej duszy burzy telefon z ośrodka w którym operatorka twierdzi, że jej matka jest umierająca i prosi o pilny przyjazd. Jest to niemały szok, gdyż kobieta żyła w przekonaniu, że jej matka nie żyje. Za namową cudownego i mądrego męża jedzie przekonać się, kto śmie podawać się za jej matkę. Z pewnością nie takiego obrotu sprawy się spodziewała. W tym momencie właśnie rozpoczyna się nowa opowieść, właśnie tej umierającej kobiety. To tam znajdziecie odpowiedzi na najbardziej nurtujące was pytania. To naprawdę piękna opowieść, której nie można zapomnieć. Wielka trauma, winy i boleści z dziecięcych lat. To opowieść o przykrym porzuceniu, nadopiekuńczości i bolączkach, które rzutują na przyszłe i obecne życie. Historia trzech pokoleń i ograniczeń nad najmłodszą osobą. Nie poznamy ich wszystkich od razu. Od jednego problemu będziemy zmierzać przez jego inne, aż do końca, który poruszy wasze serce. Choć była odrobinę przewidująca, to jednak bardzo mi się podobała. Wydaje mi się, że jej przesłaniem jest nieocenianie każdego tą samą miarą, gdyż każdy człowiek, to nowa, niepowtarzalna historia.