Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lipiec 1943 roku. Na Froncie Wschodnim dochodzi do dużej koncentracji wojsk pancernych w pobliżu wybrzuszenia pod Kurskiem. Po dwóch stronach meldują się G.A. "Środek" (w niej 9A Modela) i G.A. "Południe" (z 4APanc Hotha),zaś naprzeciwko nich Fronty Centralny, Woroneski i trzymany w odwodzie Front Stepowy. Batalia która zaangażowała ponad 2 mln żołnierzy, ponad 30 tys. dział, ponad 6 tys. czołgów, tysiące min na km frontu pochłonęła życie 54 tys. Niemców i 230 tys. Rosjan. Kunsztem wodzowskim mieli wykazać się von Manstein, von Kluge, Hoth, Model, Rokossowski, Watutin, Koniew, Żukow. Niemcy bitwą tą chcieli odzyskać inicjatywę, względnie odbudować swoją pozycję w oczach sprzymierzeńców, nadwątlić siły Rosjan, zbudować pozycję negocjacyjną. Miała to być zmechanizowana bitwa, która na skutek przygotowania obronnego Rosjan (setki km okopów i pól minowych) przypominała bardziej bitwy I wojny światowej, niż szybki "blitzkrieg". Bitwa, której symbolem stało się starcie sił Waffen SS Haussera ("LSSAH", "Das Reich", "Totenkopf") z 5APanc Gwardii Rotmistrowa pod Prochorowką, miała okazać się ostatnią taką wielką próbą ofensywy ze strony Niemców. Jednak armia Stalina nie była już przeciwnikiem jaki Wehrmacht spotkał w 1941 roku. Niemcy nie mieli w tej operacji tak potrzebnej przewagi ani w sile żywej, ani w czołgach, a o artylerii już nie wspomnę. Akcję prowadzili bez znaczących odwodów, które z kolei mieli Rosjanie w postaci Frontu Stepowego. Do tego operacje na północ od kotła kurskiego ("Kutuzow") zmusiły siły Modela do myślenia o wycofaniu. Długa, kilkunastodniowa batalia wykończyła obydwie strony zmuszając Niemców do odwrotu na Dniepr. W tej batalii liczyła się zdolność regeneracji, odbudowy sił, a w tym Rosjanie okazali się po prostu lepsi. Książka prof. Showaltera zasługuje na ocenę 6, a jej główna zaleta to to, że dobrze się ją czyta. Mimo takiego znaczenia jakie przypisuje się tej bitwie, w języku polskim jest stosunkowo mało opracowań jej dotyczących, za co doceniam tą pracę. Mapki są, ale to takie minimum jakie musiało się tutaj znaleźć, można było się pokusić o ich większą dokładność. Ilustracji/zdjęć jest też "co kot napłakał". Wszystkie te niedociągnięcia nadrabia styl Autora. Autor w miarę klarownie opisuje działania zbrojne, siły stron, ruchy armii, dywizji, korpusów, czasem pułków (poniżej pułku stara się nie schodzić, co czyni książkę bardziej zjadliwą i przez co mapki jakie są wystarczają). Praca, nie rewelacyjna, nie wyczerpująca jak na istotę tego starcia, ale do przeczytania.