Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Chciałbym ci opowiedzieć historię, która mnie przerasta i fascynuje jednocześnie. Historię pisaną życiem o tym, jak bardzo nie ogarniam Bożej miłości i jak bardzo mnie ona uszczęśliwia." (str.5) I to jest ta historia fragmentów życia Autora. Jest człowiekiem głęboko wierzącym w Boga, którego wiara nauczyła radości z życia i dała odpowiedź na wiele pytań. Doświadczył jego bliskości. Wierzy, że modlitwa może ulżyć w cierpieniu innych, czasem dokonując cudu. Wierzy, że Bóg wysłuchuje modlitw ludzi, a jego działania mają szeroki wymiar widzenia przyszłościowego, w przeciwieństwie do ograniczonego postrzegania ludzkiego. Przytacza przykłady z życia potwierdzające tę tezę. Potrzeba modlitwy nasila się w trudnych sytuacjach, kiedy przerażeni tym co się dzieje, uciekamy do niej licząc na cud. Podziwia ludzi dotkniętych nieszczęściem, którzy nie załamali się, lecz znaleźli drogę wyjścia z niego. Cudem jest nasze codzienne życie, wydarzenia w nim, często niezauważalne w pogoni człowieka za pracą, pomnażaniem dóbr doczesnych i własnymi przyjemnościami. Cudem jest także miłość, pozytywne uczucie pozwalające inaczej patrzeć na świat. Porusza problem wiary, która bierze się z ufności i zaufania, a nie z niezbitych na nią dowodów, bo wtedy nie byłaby wiarą. Twierdzi, że jednocześnie "można nie ogarniać i być ogarniętym." (str.34) Opowiada o swoim życiu, kiedy początkowo z obowiązkowości i dążeniu do perfekcyjności popełniał błędy za bardzo skupiając się na sobie. Nie jest dobrze gonić tylko do przodu, za sukcesem, czasem warto zwolnić, by nie popaść w paranoję. Z czasem weryfikuje swoje priorytety, wstępując na drogę pokory, polegającej na akceptacji swoich mocnych i słabych stron. Ważna jest także świadomość znajomości swoich grzechów, by w przyszłości ustrzec się od nich popełniania. Autor wielokrotnie podkreśla swoją niezachwianą miłość do Boga i jak ona się objawia w stosunku do drugiego człowieka i otoczenia, jak też miłość jaką obdarza nas Bóg. Jak twierdził nie wszystko ogarniał umysłem, pewnych rzeczy doświadczył namacalnie lub sercem. Opisuje jak kształtował i krystalizował się jego wizerunek Boga. W paru kwestiach nie zgadzam się z Autorem, jestem osobą niewierzącą, lecz podziwiam Go za tak silną wiarę. Każdy człowiek ma prawo do swoich poglądów i jeśli potrafi je uzasadnić należy go za to szanować, tak też jest w tym przypadku. Zdecydowane veto stawiam Autorowi w kwestii funkcjonowania kościoła. Przyjrzymy się jaki on dzisiaj jest. Rządzi nim prywata, zachłanność, bogactwo, kłamstwo,obłuda, molestowanie seksualne, demagogia, mieszanie się do polityki, a gdzie w tym wszystkim Bóg?, wiara?. Gdyby dzisiejsi przedstawiciele kościoła posiadali tak głęboką wiarę jak Autor wtedy dobrze by się w nim działo. Autor w poszukiwaniu Boga wstąpił do seminarium duchownego, jednak decyzja pozostawania w celibacie nie była tym o czym by marzył. Targały Nim wątpliwości, czy decyzje jakie podjął były właściwe. Aż w końcu znalazł pokrewną duszę i spełnienie. Bardzo podobało mi się podejście Autora do funkcjonowania rodziny, związku jaki tworzymy, polegającym na wzajemnym komunikowaniu się o swoich wrażeniach, pragnieniach, odczuciach, uznawaniu kompromisów. Ważne jest by umieć rozmawiać o swoich problemach, akceptować swoje wady i słabości. Autor wzbogaca swoje przemyślenia różnymi cytatami, fragmentami wierszy, piosenek, wypowiedziami znanych ludzi. Warto zagłębić się w lekturę, tej niewielkiej objętościowo, lecz wartościowej książki. Dziękuję Autorowi za bezpłatny egzemplarz książki.