Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ofiary, choć to może złe słowo, zatem pokrzywdzeni, którzy domagają się uwagi i rozliczenia krzywd, są niewygodni i często na nich skupia się złość społeczeństwa i instytucji krzywdzących. Tym czasem, to oprawcy winni być napiętnowani. Im jednak jakoś zawsze się upiecze. A ich wina rozmyje. Samotność, to częsta rzeczywistość wszelkich skrzywdzonych. Są nierozumiani. A także często ignorowani przez otoczenie, wszelkie instytucje, rozmaite układy i systemy, liczne rzesze bliźnich i niemal wszystkie środowiska. O niesprawiedliwości, przemocy, agresji itp. ludzie wolą nie słyszeć. Poszkodowani zostają sami ze swym bólem, złością, cierpieniem, wspomnieniami. Niekiedy nawet, otoczenie, alergicznie reaguje na drobne komunikaty, że jest …lub było coś nie tak. I tak patologia staje się faktem. Ofiary są bez nikogo. Najlepiej jakby zapadły się pod ziemię. Tak dla lepszego samopoczucia innych – znaczy ogółu. Ta poważna książka, to doskonały portret zakłamania, obłudy i prostactwa. Studium tego mechanizmu. Po lekturze bierze człowieka ochota, aby mocno uściskać autorkę i zdrowo przywalić kanaliom. Ileż doświadczyła zła!