Najnowsze artykuły
- ArtykułyTu streszczenia nie wystarczą. Sprawdź swoją znajomość lektur [QUIZ]Konrad Wrzesiński13
- ArtykułyCzytamy w weekend. 10 maja 2024LubimyCzytać347
- Artykuły„Lepiej skupić się na tym, żeby swoją historię dobrze opowiedzieć”: wywiad z Anną KańtochSonia Miniewicz1
- Artykuły„Piszę to, co sama bym przeczytała”: wywiad z Mags GreenSonia Miniewicz1
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Gitta Sereny
Źródło: wikipedia
4
7,9/10
Urodzona: 13.03.1921Zmarła: 14.06.2012
Brytyjska dziennikarka, historyk i biograf pochodzenia węgierskiego, autorka książek o Holokauście i nazizmie.
Ojciec był węgierskim protestantem, matka żydówką. W wieku 13 lat zupełnie przypadkiem (spóźnienie pociągu, który wiózł ją do szkoły z internatem w Wielkiej Brytanii) była obecna na zjeździe NSDAP w Norymberdze. W 1938 roku przeniosła się do Francji, potem uciekła do USA. Po II wojnie światowej zajmowała się z ramienia ONZ dziećmi-uchodźcami w Niemczech, między innymi uwolnionymi z Dachau, i uprowadzonymi, by wychować je na "Aryjczyków".
Dwie najbardziej znane jej książki to biografia Alberta Speera oparta na osobistych rozmowach z tym architektem-nazistą, i autobiografia przeplatana wspomnieniami osób, na których życiu okres III Rzeszy odcisnął piętno.
W 1972 roku opublikowała książkę The Case of Mary Bell, o zamordowaniu przez dziewczynkę dwóch chłopców. Oparła się na wywiadach z rodziną, kolegami, uczestnikami procesu. Honorarium z drugiej pozycji na ten temat, Cries Unheard, podzieliła się z Bell, za co zaatakowały ją tabloidy.
Kandydatka do literackiej Nagrody Nobla.
Ojciec był węgierskim protestantem, matka żydówką. W wieku 13 lat zupełnie przypadkiem (spóźnienie pociągu, który wiózł ją do szkoły z internatem w Wielkiej Brytanii) była obecna na zjeździe NSDAP w Norymberdze. W 1938 roku przeniosła się do Francji, potem uciekła do USA. Po II wojnie światowej zajmowała się z ramienia ONZ dziećmi-uchodźcami w Niemczech, między innymi uwolnionymi z Dachau, i uprowadzonymi, by wychować je na "Aryjczyków".
Dwie najbardziej znane jej książki to biografia Alberta Speera oparta na osobistych rozmowach z tym architektem-nazistą, i autobiografia przeplatana wspomnieniami osób, na których życiu okres III Rzeszy odcisnął piętno.
W 1972 roku opublikowała książkę The Case of Mary Bell, o zamordowaniu przez dziewczynkę dwóch chłopców. Oparła się na wywiadach z rodziną, kolegami, uczestnikami procesu. Honorarium z drugiej pozycji na ten temat, Cries Unheard, podzieliła się z Bell, za co zaatakowały ją tabloidy.
Kandydatka do literackiej Nagrody Nobla.
7,9/10średnia ocena książek autora
72 przeczytało książki autora
249 chce przeczytać książki autora
2fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
W stronę ciemności. Rozmowy z komendantem Treblinki
Gitta Sereny
7,8 z 53 ocen
274 czytelników 12 opinii
2002
Cries Unheard: Why Children Kill: The Story of Mary Bell
Gitta Sereny
8,0 z 1 ocen
17 czytelników 1 opinia
2000
The Case Of Mary Bell: A Portrait of a Child Who Murdered
Gitta Sereny
0,0 z ocen
23 czytelników 0 opinii
1995
Najnowsze opinie o książkach autora
W stronę ciemności. Rozmowy z komendantem Treblinki Gitta Sereny
7,8
abstrahując od tematyki należy przyznać, że to bardzo dobry dokument. wieloosobowe i wielowarstwowe wywiady, dogłębny podkład historyczny. nie ma wątpliwości, że autorka żyje problematyką, a znajomość historii poszczególnych "bohaterów" wyraźna. co do samej Treblinki, no cóż należę do pokolenia, które jeszcze historię zna, ale już nie do końca ogarnia jak do tego mogło dojść. jest wiele świadectw, że świat nie wierzył w informacje o Bełżcu, Sobiborze i Treblince.
W stronę ciemności. Rozmowy z komendantem Treblinki Gitta Sereny
7,8
Książka jest bez wątpienia ciekawą próbą zgłębienia tematu ludobójstwa, którego dopuściła się demokratycznie wybrana przez naród niemiecki partia, jaką była nsdap
Od ostatnich wyborów w 33 do "skromnych" początków, jakim był program T4 (eutanazja, od niedorozwiniętych, po nieuleczalnie chorych, przez homoseksualistów, kończąc na każdym kogo "lekarze" biorący udział w tym programie uznali za niewartego życia) minęło ledwie 6 lat. Kończąc na przemysłowej produkcji śmierci w ramach akcji Reinhard, głownie, choć nie tylko w obozach śmierci takich jak Treblinka (0,8/0,85 mln - konsensus polskich historyków, 1,3 mln - według Franciszka Ząbeckiego) czy Sobibór.
Autorka podczas rozmów ze Stanglem stara się zrozumieć motywy rozmówcy, prześledza jego losy od służby w Policji, po "prace"w ramach T4, kończąc na "służbie" w Treblince i losach późniejszych.
Stangl, jak wielu mu podobnych do (prawie) samego końca umniejsza swoją role, zasłania się strachem o życie swoje i rodziny, nie uznaje swojego współuczestnictwa we zbrodni, wszyscy znamy tą linie obrony.
Z interesujących kwestii można zwrócić uwagę, na reakcje Watykanu zarówno na akcję T4 jak i sam Holocaust.
Kolejny raz można odnieść wrażenie, że tak ratowanie życia Żydom i Polakom mordowanym przez Niemców i ich sługusów (np. ukraińskich strażników w Treblince) nie było priorytetem Aliantów podczas wojny, tak odszukanie i skazanie wszystkich, albo przynajmniej większości zbrodniarzy prawie nikogo po wojnie nie interesowało. Wyjątek, oczywiście stanowią tutaj medialnie nośne nazwiska, osób znanych masom.
Stangl jako jedyny komendant obozu śmierci został odnaleziony - chociaż, mając w pamięci lekturę książki, jest to niewłaściwe słowo - i skazany (np. z całej załogi obozów w Oświęcimiu przed sądem stanęło ok 10% załogi).
Ciekawy jest również swoisty podział dokonany przez niemieckich nazistów na Żydów z zachodniej europy, którzy niejednokrotnie byli transportowani wprost do obozów takich jak Treblinka czy Sobibór normalnymi pociągami, wagonami z przedziałami, w całkiem znośnej atmosferze (według wspomnień, jednego z ocalałych) a Żydami np. z Polski, traktowanymi w zasadzie gorzej, niż zwierzęta przeznaczone do rzeźni.
Autorka poświeciła wiele czasu i energii by zajrzeć w głąb umysłu Stangla, dotarła również do wielu świadków czy nawet uczestników zbrodni Holocaustu. Wszystko to daje obraz raczej mało przyjemny, który, w moim mniemaniu potwierdza, że w zasadzie nic nie stoi na przeszkodzie, żeby coś podobnego do Holocaustu powtórzyło się kolejny raz (autorka w momencie pisania książki nie mogła tego wiedzieć, ale Holocaust, tym razem dokonany przez "czerwonych" a nie "brunatnych", dokonał się już w rok po pierwszym wydaniu książki - 75 Kambodża, warto tutaj sprawdzić, kto był w tamtym okresie sojusznikiem czerwonych khmerów).
Generalnie polecam.