Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zupełnie nieznana, bardzo krótka książka, do przeczytania na wieczór. Początek to typowy hard sf: w latach 60 startuje radziecka rakieta z pierwszym człowiekiem na pokładzie – kobietą, byłym pilotem bombowca. Przez dziesiątki stron powieść przypomina"Apollo 13", potem klimat przechodzi w "Interstellar" - jest katastroficznie, filozoficznie i dramatycznie. Historia pozbawiona jest akcji typu gonitwy i strzelanie. Wszystko dotyczy wyłącznie dialogów i uczuć. Podczas manewrów rakiety nie wszystko idzie tak, jak powinno. Jak to się skończy, można się domyślić, jednak potem się okazuje, że nie wszystko jest takie oczywiste i dochodzi do czegoś zupełnie innego, niż czytelnik mógłby sobie wyobrazić. Pojawia się motyw Adama i Ewy, tyle że zostaje to przenicowane, także starożytnych kosmitów. Nie podeszła mi końcówka, czekałam na coś bardziej zaskakującego. Finał był nagły i mało satysfakcjonujący. Nie zostały też wyjaśnione dwa wątki, o najciekawszym pojawia się wzmianka tylko w jednym zdaniu. Korekcyjne trochę niedociągnięć (interpunkcja). Ale ogólnie polecam. Bardzo spokojna pozycja, relaksująca, choć niby dotyczy katastrofy.