Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciężko mi zopiniować książkę, której rodzaju nie jestem pewien. Jest to po trosze książka historyczna, po trosze zbiór esejów i komentarzy do historii, kultury, religii i społeczeństwa, jest dużo hipotez i teorii przez autora traktowanych jako bezsprzeczna prawda, a wszystko to opisane językiem żywym i ekspresyjnym, że tak powiem "korwinowskim" albo "żiżkowskim". Ten styl pisania i sposób w jaki traktowane są różne tematy jest tak bardzo niepospolity, że czuję się wręcz skołowany. Jeśli chodzi o książkę, to jest nierówna - czasem Burowski pisze z sensem, czasem popada w fantazje, czasem nadinterpretuje, czasem pisze coś odkrywczego, czasem mu wierzę, czasem nie dowierzam... Rozdziały dotyczące religii prawosławnej wydają się być najbardziej wartościowe i wiarygodne, rozdziały o Dymitrze Samozwańcu i Iwanie Groźnym są bardzo dobre i rzeczowe, rozdziały o alternatywnej historii to typowe gdybanie, rozdział o tym czemu Moskale są jacy są mocno dyskusyjny. Niemniej za najcenniejszą rzecz w książce uznaję to, że mamy tutaj możliwość zobaczenia jak myśli Rosjanin-demokrata, Rosjanin-nacjonalista anty-imperialista. Choćby uporczywe nazywanie Białorusinów i Ukraińców "Zachodnimi Rosjanami" wzbudzało u mnie mieszane emocje. Książka została napisana do Rosjan, więc my Polacy mamy szansę zaobserwować jak Rosjanin-dysydent zwraca się do Rosjan, "o mentalności moskiewskiej". Rozdziały o Polakach też ładnie pokazują co autor o nas myśli. Mam do tej książki bardzo mieszane uczucia, trudno mi ją wpakować w jakieś sztywne ramy i jednoznacznie ocenić. Jednego jestem tylko pewien - że to książka, która może zainteresować rusofila, rusofoba i każdego kto się Rosją zajmuje.