Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo cenię sobie powieści, które opowiadają o mrocznym okresie polskiego socjalizmu. Mocno przeżywam historie związane z działaniem Służby Bezpieczeństwa i wpływem jej praktyk na umęczone społeczeństwo. Ucieszyłem się zatem, odkrywając niechcący debiutancką powieść Waldemara Halickiego pt. SB-k na drabinie „Błędnego Koła”. Okładkowy blurb zachęcił mnie jeszcze bardziej, obiecując wielowątkową powieść o dynamicznej akcji, związanej z tajemnicami Dolnego Śląska. Do takich książek od razu świecą mi się oczy. Może trochę zastanawiać niska cena e-booka, jednak są przecież autorzy, którzy swoje debiuty oferują za darmo. Tak więc nie zastanawiam się zbyt długo, nabywam i rychło zabieram się za czytanie. Autor rozpoczyna swoją historię dość leniwie, zapoznając czytelnika z jej głównym bohaterem, porucznikiem Walterem - pracownikiem SB. Poznajemy go w chwili porannego kaca i zamroczenia alkoholowego po całonocnej libacji, spędzonej w mieszkaniu nowo poznanej kobiety. Już na sam początek Waldemar Halicki umieszcza na swoich stronach wiele przemyśleń pana porucznika Waltera, które związane są z wieloma aspektami jego życia i spowalniają akcję, której właściwie nie ma. Tłumaczę sobie zatem, że to dopiero początek i autor musi się rozkręcić. Przekładam strony coraz bardziej zadziwiony coraz częściej pojawiającą się umiejętnością „zawieszania się” głównego bohatera, która potrafi zadziwić także jego rozmówców. Porucznik Walter nawet w trakcie dialogu posiadł umiejętność rozmyślania przez kilka stron, co doprowadza niekiedy jego rozmówców do zdziwienia. Zatem nie tylko ja jestem zaskoczony jego przemyślankami. W pewnym momencie zaczynam porównywać porucznika Waltera do bohaterów romantycznych i ich rozważań egzystencjalnych. Dochodzę jednak do wniosku, że problemy dajmy na to księdza Robaka to pikuś przy tych, które autor umieszcza w głowie swojego głównego bohatera. Zaczyna brakować mi cierpliwości i stosuję tani chwyt przebiegania wzrokiem zbędnego moim zdaniem tekstu. Nie dane jednak jest mi doświadczyć tej obiecanej dynamicznej akcji, bo mojej zawziętości w przedzieraniu się przez tekst, wystarcza mi na jakieś 25% powieści. Wywalam ją w końcu z czytnika i rozmyślam nad tym, czy jest czego żałować? Może zbyt szybko się poddałem? Może kiedyś się dowiem, jeśli gdziekolwiek spotkam jakąś obiektywną recenzję. Ja , na chwilę obecną się poddaję i nie zamierzam się męczyć z porucznikiem Walterem. Jest tyle książek do przeczytania, na tę szkoda raczej czasu.