Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wciąż bardzo bym chciała, by to była fikcja literacka, a nie reportaż z czegoś, co dzieje się teraz, tak blisko... ciężko dobrać słowa do recenzji, bo większość określeń dotyczących literatury banalizowałoby temat... Książka przykuwa, czyta się ją szybko, jakby mając nadzieję, że z każdą przeczytaną stroną wojna się skończy. Autor wplata różne nawiązania, dygresje, płynnie przechodzi z tematu na temat. Reportaż wstrząsa. Że nadal wojna jest zła, że nic się tu nie zmieniło od tysiącleci. Czytalnik nie gubi się w gąszczu niewyobrażalnych liczb, nazwisk, dat, miejscowości itd., ale prowadzony jest emocjonalnie przez urywki historii konkretnych osób, wydarzeń co bardziej się zapamiętuje, niż suche fakty. Trudno znaleźć w tych historiach prostą nadzieję, bo wciąż ten dramat trwa, ale za to po przeczytaniu chce się działać, nie chce się być biernym i obojętnym, ale chce się być odpowiedzialnym i dumnym z ideałów wolności, odwagi, poświęcenia, szacunku, jaki wpajali nam nasi przodkowie. Może to właśnie element "pokrzepiania serc", jak w powieściach, do których Autor w jednym z rozdziałów nawiązuje?