Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chyba jedno z lepszych opracowań na temat tej „ostatniej” ofensywy wojsk III Rzeszy (choć akurat mam wrażenie, że ta bitwa ma szczęście do dobrych opracowań) – nie mogę napisać że Wehrmachtu, gdyż w równej mierze uczestniczyło w niej Waffen-SS – zresztą wbrew pieczołowicie budowanemu mitowi – nie poradziło sobie z tak olbrzymim przedsięwzięciem jak organizacja całej Armii. Jeszcze raz Wehrmacht musiał ratować „elektryków”. Tym lepiej zresztą na tle działań wspomnianej 6 APanc SS, wypadają działania słabszej 5APanc, która pomimo to osiągnęła o wiele większe sukcesy. To właśnie jest jedna z podstawowych zalet tej monografii – obalanie sporo mitów które wokół niej narosły jak choćby brak paliwa, brak wsparcia Luftwaffe czy wreszcie brak efektów operacji Bodenplatte. Autor przy tym ostatnim dość ciekawie pokazuje czemu to było najlepsze co mogła Luftwaffe zrobić. Zresztą przy okazji sam mit technicznie doskonałej Luftwaffe, pełnej „experten” którzy przegrywali tylko z liczebnością wroga też tu upada – ok Experten byli, ale była ich garstka, a same lotnictwo miało ten kłopot, że wokół experten w przeciętnej eskadrze był cały zestaw niedoszkolonych pilotów którzy jednak ustępowali wyszkoleniem swoim przeciwnikom – stąd dramat Luftwaffe która w tym okresie wojny ponosiła ilościowo często większe straty niż była w stanie zadać, a ciągle nie była dostatecznie liczebna. Wszystko ratowali Experten ale ich było z kolei zbyt mało… Z innych mitów tylko zasygnalizuje też kwestie komanda Skorzennego – też właściwie umiejscowionej, mit rewelacyjnych dywizji SS czy realiów działania „Tajnych” broni (odrzutowce, V3, miniaturowe łodzie podwodne) Więcej już nie chcę zdradzać, ale mamy tu naprawdę szereg plusów jak logiczny uporządkowany wywód (udaje się Autorowi uciec od nudnego wymieniania ataków kolejnych batalionów),okraszone gdzie trzeba wspomnieniami (co ożywia narracje),mnóstwo ciekawych wątków pobocznych – dobrze wyodrębnionych jak trzeba w odrębne ramki – tak, by nie tracić głównego wątku w didaskaliach. Dalej porządek w narracji, Autor umiejętnie dzieli całość zagadnienia na poszczególne rozdziały i narzuca dyscyplinę czasowo-terytorialną. Tam gdzie trzeba są też tabelki które obrazują pewne dane, ale ponownie, nie dominują. Sporo ciekawych zdjęć i solidne OdB na koniec. Autor nie ucieka też od wniosków i podsumowań, nie ma ich dużo, ale tam gdzie są potrzebne prezentuje też czysto subiektywne oceny własne. Na minus niezbyt dobre niestety mapy (nie są tragiczne, ale czasem nie ma opisywanej akurat w tekście miejscowości). Brakowało mi też jakiegoś zestawienia realnej ilości dostępnej przez obie strony broni pancernej – są „Wchodzące” nowe dywizje na front, ale brak takich zestawień – a one tez sporo mówią. Choć wiadomo że wprowadzenie 3 Stuartów nie równoważy pewnie 1 Tigera czy chociaż PzKpwF IV 😉.